Ο Kilfeather είναι κιθαρίστας, συνθέτης και τραγουδιστής από το Las Vegas. Έχει πλουσιότατη συναυλιακή πορεία, που περιλαμβάνει κοινές εμφανίσεις με μπάντες και μουσικούς όπως οι Wayne Kramer (MC5), Kyle Gass (Tenacious D), Danny Carey (Tool), Steven Adler (Guns N’ Roses), John 5 (Rob Zombie), The Obsessed, Big Business και L.A. Witch.
Σε αυτόν εδώ το δίσκο πλαισιώνεται από τους Mike McGuinness στα τύμπανα και Ben Doran στο μπάσο και παίζει ένα μείγμα που ισορροπεί μεταξύ radio friendly pop-rock, εύπεπτου collage rock (“Sick”) και πιο heavy ή εναλλακτικών στιγμών (“Goldminer”). Στις μεν heavy (“King Creep”, “Never Stop”), το “Island Of Lost Toys” έχει κάτι από Queens Of The Stone Age, ενώ στις πιο εύπεπτες (“Bleeding Hearts”, “Abuse”) κάτι από την κιθαριστική pop του Adam Jensen και των Black Math, χωρίς την μαγνητιστικά σκοτεινή ατμόσφαιρα των τελευταίων.
Δε λείπουν οι αναφορές σε σχήματα όπως οι Green Day και οι The Offspring (“Wasted Youth”), προσδίδοντας γενικά ένα ελαφρώς ανομοιογενές αποτέλεσμα αλλά όχι σε σημείο να καταντάει ενοχλητικό. Τα πιασάρικα refrains μαρτυρούν τον συναυλιακό χαρακτήρα της μουσικής του αλλά τα πιο heavy ήταν εκείνα που με εντυπωσίασαν περισσότερο. Αναμενόμενο, λόγω προσωπικών προτιμήσεων.
Γενικά ο δίσκος πάσχει από μια γενικευμένη κρίση ταυτότητας, με την έννοια ότι δεν ξέρεις σε τι κοινό απευθύνεται ακριβώς. Διαθέτει μια 90s garage rock διάθεση, κάποια πιο εναλλακτικά περάσματα, κομμάτια που έχουν αμιγώς heavy metal χαρακτήρα και στοιχεία κιθαριστικού pop. Όλα αυτά δε δίνονται ως αμάλγαμα αλλά ως ξεχωριστά κομμάτια που το καθένα έχει τον δικό του χαρακτήρα.
Εικάζω ότι ο ιθύνων νους της μπάντας θέλησε απλώς να παίξει διάφορα μουσικά είδη που του αρέσουν και με τα οποία έχει ασχοληθεί σε άλλες δουλειές στο παρελθόν. Το αποτέλεσμα του εγχειρήματος περιλαμβάνει ορισμένες καλές pop-rock στιγμές αλλά δεν παύει να είναι πολύ ηδύποτο για όσους προτιμούν σκέτη τη mezcal τους. Διαλέξτε σε ποια κατηγορία ανήκετε και πράξτε αναλόγως.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
