Όταν ξεκίνησε η ακρόαση του εν λόγω album, μια σκέψη ήρθε αμέσως στο μυαλό μου: «γιατί υπάρχετε;». Ειλικρινά, θα υποστώ τέτοιο μαρτύριο για μία ώρα; Κι όμως, το ήπια και αυτό το ποτήρι και έχω να πω ένα μεγάλο μπράβο στη μπάντα που σε τόσο χρονικό διάστημα κατάφερε το απολύτως τίποτα. Θέλει ταλέντο για να μπορέσεις να κάνεις κάτι τέτοιο.
Οι Isle Of The Cross λοιπόν είναι από κάπου. Δεν διευκρινίζεται το από πού. Ηγέτης είναι ο πολυοργανίστας Je Schneider, ο οποίος έχει γράψει τη μουσική, τους στίχους και έχει κάνει παραγωγή, μίξη και mastering. Τουλάχιστον είπε να μην είναι εντελώς μόνος του και έχει επίσης τον Αμερικάνο Eric Gillette (Neal Morse Band) σε κιθάρες, την Ελβετή Diane Lee (Lost Journey) σε φωνητικά και τον Ιταλό Eric Castiglia επίσης σε φωνητικά.
Το ντεμπούτο λοιπόν της μπάντας αναφέρεται σαν progressive death metal. Όχι. Death metal δεν είναι. Progressive επίσης δεν το λες. Ένας αχταρμάς είναι που δεν βγάζει κανένα νόημα η ύπαρξή του. Ο συμπαθέστατος λοιπόν Je, εδώ πέρα έχει κάνει το εξής: έχει πετάξει μέσα οτιδήποτε πίστευε πως θα ταίριαζε. Djent ρυθμούς και riffs, μελωδικά και ακραία φωνητικά, συμφωνικά μέρη, folk στοιχεία, ιντερλούδια, ακουστικά σημεία, πλήκτρα, samples, χορωδιακά φωνητικά, τεχνικό death metal, power metal, μέχρι και μπαλάντα υπάρχει εδώ. Δεν έχει νόημα να αναλύσω το κάθε κομμάτι ξεχωριστά, αφού ο χαμός που επικρατεί εδώ πέρα είναι πέρα από κάθε προηγούμενο. Είπαμε, να πειραματιστείς ρε αδερφέ, αλλά όχι κι έτσι.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του ο συνθέτης αυτού εδώ του εγχειρήματος. Κατάφερε, επειδή περί κατορθώματος πρόκειται, να φτιάξει ένα συνονθύλευμα από διαφορετικούς ήχους. Ένα εντελώς ανομοιογενές αποτέλεσμα το οποίο ειλικρινά απορώ πώς κατάφερε να βρει δισκογραφικό συμβόλαιο για παγκόσμια διανομή, ειδικά όταν σαν μπάντα δεν έχει κυκλοφορήσει το παραμικρό πιο πριν. Ένα πραγματικά κακό album χωρίς το παραμικρό ίχνος ελπίδας για κάτι καλύτερο στο μέλλον.
1/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
