Η ιδιαιτερότητα αυτής της ατμοσφαιρικής black metal μπάντας είναι ότι έρχονται από τη Γαλλία και την πόλη Λυών. Κάτι που δε συναντάμε και αρκετά συχνά. Πρέπει να είναι η τρίτη μπάντα του είδους που μαθαίνω από τη χώρα, συμπεριλαμβάνοντας τους Deathspell Omega φυσικά και τους Vorkreist. Τούτο εδώ είναι το πρώτο τους full length, με όλους του τίτλους των κομματιών στα γαλλικά, αλλά όχι και τους στίχους, οι οποίοι είναι στα αγγλικά. Είχαν προηγηθεί δύο EP το 2016 κι ένα EP και μία συλλογή το 2017. Βασικό χαρακτηριστικό, όλα τα κομμάτια, και τα έξι, είναι μεγάλης διάρκειας, με τα τέσσερα να κρατάνε πάνω από δέκα λεπτά (!) και τα άλλα δύο να κρατάνε εννέα λεπτά! Όπως και να το κάνεις είναι σίγουρα κουραστικό και το καθιστά πιο δύσκολο σαν άκουσμα, ειδικά με μία μπάντα που μόλις έμαθες.
Το “Oeuvre au Noir” ξεκινάει όσο πιο βαριά γίνεται, τόσο που δεν το περίμενα, για να προστεθούν λίγο μετά ατμοσφαιρικά πλήκτρα, που παραπέμπουν σε πιο majestic υλικό. Λίγο μετά μπαίνουν τα γνωστά black metal riffs, ενώ λίγο πριν ακούς κάποια οπερετικά φωνητικά, τα οποία ταίριαζαν, αλλά δεν ξανακούστηκαν στη συνέχεια του κομματιού. Τα φωνητικά του Naâl, ο οποίος αναλαμβάνει όλα τα όργανα πλην του κοντραμπάσου (σ.σ.: A.Varenne), δε μου φάνηκαν κάτι το ιδιαίτερο, για την αρχή τουλάχιστον. Το “Corps Glorieux” χαρακτηρίζεται από έντονα ουρλιαχτά που κάνουν την όλη ατμόσφαιρα περισσότερο χαοτική και σε βάζουν στο κλίμα του δίσκου. Τα πιο καθαρά “ψιλά” και θεατρικά φωνητικά μετά τη μέση του κομματιού, θυμίζοντας In the Woods… και πηγαίνοντας σε πιο avant garde μονοπάτια, κάτι που θεωρούσα αρκετά πιθανό, σαν επιπλέον στοιχείο, αφού όλες οι συνθέσεις είναι μεγάλες σε διάρκεια.
Το πρώτο κομμάτι που ξεχώρισα είναι το “Nobles Luminaires”. Αρκετά πιο αργό, η κιθάρα στην θα μπορούσε να είναι και doom. Υπάρχει κι εδώ αυτή η εναλλαγή σε πιο γρήγορη ταχύτητα, αλλά περιορίζεται. Εδώ συνήθισα τα φωνητικά του Naâl και γενικά όλα μου φάνηκαν καλύτερα. Λίγο παραπάνω ατμόσφαιρα να είχε και θα ήταν ακόμα πιο καλό το αποτέλεσμα. Ό,τι είχαμε στο πρώτο κομμάτι, επαναλαμβάνεται στο “Grand Architecte”, ίσως με λίγο μεγαλύτερη συνέπεια, ακολουθούν πιο βαθειά φωνητικά, πιο brutal/death metal, μου άρεσαν αλλά δυστυχώς κρατάνε λίγο. Από εκεί και πέρα, οι γνωστές εναλλαγές στην ταχύτητα, στους ρυθμούς με τις κιθάρες και τα τύμπανα, χωρίς να κρατάνε πολύ, αλλά και χωρίς να έχει τόσο νόημα η κατάληξη του κομματιού. Είναι το μικρότερο κομμάτι του άλμπουμ (08:57) και όμως θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερο σε διάρκεια!
Προς έκπληξη μου το “Lueur Emerite” αρχίζει κάπως διαφορετικά, με ένα απλό αλλά διαφορετικό ακόρντο και πιο ήρεμα, για να ακολουθήσουν ψαλμωδίες και το κομμάτι στα φωνητικά να μοιάζει με το “Corps Glorieux”. Κυρίως αργόσυρτα riffs και ακόμα πιο ξεκάθαρη η avant garde προσέγγιση εδώ, ενώ τα πλήκτρα έχουν κι εδώ το ρόλο τους. Το βασικό κιθαριστικό riff μου θύμισε λίγο τους Cradle Of Filth. Μπόλικα στοιχεία αναμειγμένα, καθώς στο τέλος ακούγονται τα κλασικά black φωνητικά, όπως και στα προηγούμενα κομμάτια. Γαλλική αφήγηση στο τέλος. Καθόλου κακή σύνθεση εν τέλει. Το τελευταίο κομμάτι, με τίτλο “Tribut Solennel”, μπορώ να πω ότι είναι το πιο “χύμα” του δίσκου, αλλά και το πιο τυπικό. Στο τελευταίο τρίλεπτο έχουμε να κάνουμε με ένα χαοτικό ξέσπασμα. Το πιο πιθανό είναι ότι όποια γνωστή μπάντα του black metal γενικά αν σκεφτείς, κατά πάσα πιθανότητα θα πέσεις μέσα. Πάντως το τελευταίο σημείο, αποτελεί πάρα πολύ καλό κλείσιμο για το άλμπουμ και νομίζω ότι το κλείνει αφήνοντας καλές εντυπώσεις.
Δεν είμαι τόσο εξοικειωμένος με τις underground κυκλοφορίες του είδους και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τόσο μεγάλης διαρκείας κομμάτια. Από την αρχή το θεώρησα αρκετά δύσκολο άκουσμα, αλλά άμα κάτσεις και το ακούσεις πιο προσεκτικά και με όρεξη, θα ανακαλύψεις πράγματα και τέλος πάντων, κάπου θα σε βγάλει. Οι δύο καλύτερες στιγμές που ξεχώρισα είναι τα “Nobles Luminaires” και “Lueur Emerite” και νομίζω είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού που θέλει να περάσει ο καλλιτέχνης και αυτών που θέλει να πει. Εννοείται ότι κράτησα και κάποια άλλα στοιχεία που ανέφερα, όπως π.χ. το τελευταίο κομμάτι και το κλείσιμό του. Σίγουρα θεωρώ ρίσκο να κυκλοφορήσεις το πρώτο σου full length και όλα τα κομμάτια να έχουν τέτοιο εύρος και φυσικά μεγάλη διάρκεια. Δεν ξέρω τι ακριβώς σκεφτόταν ο Naâl και η υπόλοιπη παρέα (αν υπήρχε), αλλά το ρίσκο που κατ’ εμένα πήρε, δεν είμαι σίγουρος ότι του βγαίνει ολοκληρωτικά, του βγαίνει όμως μέχρι ένα σημείο και αποτελεί μία αρκετά καλή και γενναία προσπάθεια.
7/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
