Το “Eleventh Hour” είναι το ντεμπούτο των Βρετανών Novena. Έχει προηγηθεί ένα EP με τίτλο “Secondary Genesis” τέσσερα χρόνια πριν, που ουσιαστικά σύστησε το σχήμα στο κοινό. Οι μουσικοί που αποτελούν το σχήμα δεν είναι πρωτάρηδες στη σκηνή, καθώς έχουν υπάρξει μέλη των Slugdge, Haken και Bleeding Oath. Οι τελευταίοι έγιναν λίγο πιο γνωστοί όταν εξέφρασε για εκείνους κάποια (ας πούμε) έντονα συναισθήματα στο παρελθόν, ο κύριος Mikael Åkerfeldt.
Ο δίσκος μπορεί να έχει το λογότυπο της Frontiers, αλλά δεν έχουμε να κάνουμε με τις συνηθισμένες AOR κυκλοφορίες της εταιρείας. Το συγκρότημα χρησιμοποιεί μια μίξη progressive rock και metal, για να ντύσει μουσικά μια αλληγορία για τις τελευταίες σκέψεις του ανθρώπου πριν φύγει από τη ζωή. Τα τραγούδια δεν αφορούν μια ενιαία διήγηση με την έννοια του concept album, αλλά πραγματεύονται αυτοτελείς σπονδυλωτές μουσικές αφηγήσεις της ίδιας θεματικής.
Στο “2259” η μπάντα επανεξετάζει τους Fates Warning μέσα από ένα rock πρίσμα και το αποτέλεσμα σίγουρα δεν μπορεί να αφήσει τους απανταχού progsters αδιάφορους. Το “Sundance” επηρεάζεται από τις πιο ήσυχες στιγμές του “Ghost Reveries”, όπου οι Opeth εμπνέονται από τον αναμορφωτικό αέρα που έπνευσε στο prog rock των 70s. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του ντεμπούτου των Novena που προσελκύει την προσοχή, είναι ότι διαθέτουν δύο τραγουδιστές. Τον Ross Jennings στα καθαρά φωνητικά και τον Gareth Mason των Slice The Cake, στα growls. Ο Jennings είναι αποτελεσματικός όταν καταφέρνει να χαλιναγωγήσει τις Timo Kotipelto παρορμήσεις του, σαν και εκείνες που ακούμε στο-όνομα και πράγμα- “Disconnected”. Οι υπερβολικά ψιλές νότες θα ταίριαζαν σε ένα σχήμα vintage προσανατολισμού, όμως το “Eleventh Hour” διατηρεί στο σύνολο του ένα εξαιρετικά σύγχρονο και μοντέρνο ύφος.
Έτσι, τέτοιες πρακτικές φαίνονται παράταιρες και αχρείαστες, ειδικά όταν έχεις ένα τραγουδιστή ικανό να κάνει καλύτερα ένα σωρό άλλα πράγματα. Η ονειρική και ανεπιτήδευτη bluesy χροιά του “Sail Away” δεν έχει καμία σχέση με τις μαξιμαλιστικές φωνητικές ασκήσεις που ακούμε σε όλο το “Deliverance” και στα couple του “Lucidity”. Ούτε για τα growls του Gareth Mason έχει καταφέρει να βρει το σχήμα τη χρυσή τομή για το που και πως πρέπει να υπάρχουν μέσα στις συνθέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα άστοχης τοποθέτησης των brutal φωνητικών είναι το “Corazon”. Το τραγούδι περιλαμβάνει ήδη μια guest latin τραγουδίστρια, τον Jennings, που είναι ένας κλασσικός metal τραγουδιστής και ταυτόχρονα flamenco και metal κιθάρες. Η προσθήκη ενός ακόμα τραγουδιστή να κάνει ακραία φωνητικά δεν είναι πειραματισμός, είναι κατάσταση εκτός ελέγχου.
Το “Corazon” είναι ενδεικτικό του κύριου ζητήματος που αντιμετωπίζει αυτό το συγκρότημα. Ένα συγκρότημα με ικανούς μουσικούς και καλές ιδέες, αλλά αρκετά προβλήματα στην οργάνωση και την απόδοση αυτών των ιδεών, όταν έρχεται η στιγμή να μετατραπούν σε συνθέσεις. Είναι από τις ατυχείς στιγμές που ακούς ένα δίσκο, καταλαβαίνεις τι είχαν στο μυαλό τους οι μουσικοί και ενώ είναι ενδιαφέρον σαν σύλληψη, το αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά σου δεν είναι αυτό που θα έπρεπε. Το γιατί είναι προφανές. Πλήθος καλών πλην ετερόκλητων ιδεών που μοιραία χάνουν τους συνδετικούς ιστούς τους, χωρίς να υπολογίζεται συνθετικά η νομοτελειακά ετεροβαρής και λεπτή ισορροπία μεταξύ τους. Στις πιο απλές στιγμές του, το σχήμα αποδίδει τις εμπνεύσεις του ολόσωστα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το “The Tyrant”. Ένα πολύ όμορφο τραγούδι, που θα κόντραρε στα ίσα τα κορυφαία σχήματα του είδους.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ένα άνισος τελικά δίσκος, με εξαιρετικές στιγμές από την μία και εξαιρετικά άβολες στιγμές από την άλλη. Δεν έχω καταλήξει αν το σχήμα χρειάζεται έναν καλό παραγωγό (μήπως να έπαιρναν ένα τηλέφωνο τον Åkerfeldt😉 ή απλά περισσότερο χρόνο μαζί, για να συναρμολογήσει σωστά το μουσικό παζλ. Υπάρχει μια φράση καθαρά βρετανικής ιδιοσυγκρασίας, που καλό είναι να μη λησμονείται από μουσικούς και μη κάθε φορά που αμφιταλαντεύονται για κάτι: when in doubt, keep it simple.
6,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
