Ανοίγω το φακελάκι του promo, διαβάζω Ancilloti. Ιταλικό σκέφτομαι, τι να σημαίνει άραγε; To google-άρω και βρίσκω σε ιταλικά λεξικά ότι σημαίνει βοηθητικός, αυτός που παρέχει βοήθεια. Αν είχα διαβάσει βέβαια εξαρχής το συνοδευτικό δελτίο, θα είχα αποφύγει το ψάξιμο, θα είχα κερδίσει χρόνο και θα σας έλεγα ότι είναι πολύ απλά το επώνυμο των τριών εκ των τεσσάρων μελών της μπάντας. Ναι, όπως φανταστήκατε οι Ancilloti είναι μια οικογενειακή υπόθεση αφού αποτελούνται από τα αδέρφια Daniele “Bud” Ancillotti στα φωνητικά και Sandro “Bid” Ancillotti στο μπάσο και τον γιο του δεύτερου Brian Ancillotti στα drums. Ανεπιβεβαίωτες φήμες λένε ότι έψαξαν στην οικογένεια να βρουν κιθαρίστα αλλά ελλείψει τέτοιου πήραν τον Luciano “Ciano” Toscani. Αστειεύομαι φυσικά.
Εδρεύουν στην ευρύτερη περιοχή της Πάρμα, δημιουργήθηκαν το 2010 παίζουν κλασικό true heavy metal των 80s και 90s και οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους ως NWOIHM (New Wave Of Italian Heavy Metal) και μέχρι την κυκλοφορία του “Hell On Earth” είχαν στο ενεργητικό τους το EP “Down This Road Together” (2012) και τα full-length albums “The Chain Goes On” (2014) και “Strike Back” (2016).
Ακούγοντας, επιφανειακά, τις προηγούμενες δουλειές τους για να έχω μια ιδέα μπορώ να πω ότι και στο “Hell On Earth” οι Ancillotti διατηρούν το ίδιο στυλ χωρίς διαφοροποιήσεις: κλασικό heavy metal των 80s και 90s με επιρροές από Judas Priest, Iron Maiden, Accept, Grave Digger και πάει λέγοντας. Ο δίσκος αποτελείται από εννέα τραγούδια, η παραγωγή του είναι εξαιρετική και η συνολική του διάρκεια αγγίζει τα σαράντα τέσσερα λεπτά. Οι Ancillotti είναι καλό-δουλεμένη μπάντα, η φωνή του Daniele “Bud” Ancillotti μου θύμισε Lemmy και Chris Boltendahl αλλά δυστυχώς τα τραγούδια τους στερούνται ίχνους πρωτοτυπίας μεταφέροντας όλα τα κλισέ του ιδιώματος.
Αυτό θα μου πείτε δεν είναι απαραίτητα κακό και θα συμφωνήσω εν μέρει αλλά κυλώντας ο δίσκος αντιλαμβάνεσαι ότι όλα τα τραγούδια του “Hell On Earth” ακολουθούν την ίδια δομή και τους ίδιους ρυθμούς. Σίγουρα δεν πρόκειται για κακό δίσκο και κάποιος οπαδός του κλασικού ήχου θα περάσει καλά ακούγοντας τραγούδια όπως τα “Fighting Man”, “We Are Coming” και “Broken Arrow” αλλά ανήκει στην κατηγορία που άλλες κυκλοφορίες, και κυρίως από ονόματα του χώρου, θα το καπελώσουν και θα ξεχαστεί σε κάποιο ράφι. Θα γούσταρα πάντως να δω τους Ancilloti live σε κάποιο festival. Μέχρι τότε και την επόμενη κυκλοφορία τους…
6/10
Πάνος Πρέντζας
panos_1975@hotmail.com
