Αυτή τη φορά θα μεταφερθούμε στη Γαλικία της Ισπανίας και συγκεκριμένα στην πόλη Λούγκο, όπου το 2000 σχηματίστηκε η μπάντα Barbarian Prophecies, όταν δύο τοπικές μπάντες, οι Barbarianth και οι Venomous Prophecies, ενώθηκαν. Από το 2000 η μπάντα κυκλοφόρησε τέσσερις ολοκληρωμένους δίσκους, δύο EPs και δύο demos, με τον τέταρτο δίσκο, το “Origin”, να κυκλοφορεί το 2018, πέντε χρόνια μετά τον προηγούμενο δίσκο, “XIII”.
Φέτος, οι Ισπανοί επιστρέφουν με τον πέμπτο ολοκληρωμένο δίσκο τους, ονόματι “Horizon”, με τη σύνθεσή τους ελαφρώς αλλαγμένη. Στα τύμπανα έχουμε πλέον τον Diego Maya, που αντικατέστησε το 2019 τον Julio G. Valladares, ενώ το μπάσο ανέλαβε η τραγουδίστρια της μπάντας, Chousa, μετά την αποχώρηση του Manuel Riguera, που αποχώρησε φέτος. Οι Barbarian Prophecies παίζουν υπό το λάβαρο του death και του black, χωρίς όμως να μένουν αγκιστρωμένοι σε αυτά τα δύο είδη, αφού εμπλουτίζουν τη μουσική τους και με άλλα στοιχεία.
Αλλά ας ξεκινήσουμε με αυτά τα δύο. Το death είναι το είδος που κυριαρχεί στις δέκα συνθέσεις και εξαιτίας αυτού μιλάμε για ένα δίσκο που είναι πραγματικά εξαιρετικά δυνατός και στιβαρός. Αλλά φυσικά δεν είναι μόνο το είδος που κάνει έναν δίσκο δυνατό αλλά και το πάθος με το οποίο παίζουν τα μέλη της μπάντας, και στη συγκεκριμένη περίπτωση το πάθος υπάρχει και με το παραπάνω με τον Maya να παίζει με καταιγιστικό αλλά και με πολύ ωραίο τρόπο τα τύμπανα, ενώ οι κιθάρες των Bünz και Besteiro και το μπάσο της Chousa να συμβάλουν τα μέγιστα στην ένταση που βγαίνει από τα τραγούδια.
Ύστερα έχουμε το black, το οποίο αλλάζει με πολύ ωραίο τρόπο την ατμόσφαιρα με τις όμορφες παγωμένες μελωδίες του και τα blast beats που πολλές φορές σκάνε ξαφνικά και σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Και δεν είναι λίγες οι στιγμές που death και black εναλλάσσονται μέσα στο ίδιο κομμάτι, αποδεικνύοντας πόσο όμορφα μπορούν να αναμειχθούν αυτά τα δύο είδη.
Από ‘κει και πέρα έχουμε και άλλους άσσους που οι Barbarian Prophecies βγάζουν συνεχώς από το μανίκι τους. Καταρχάς πλάι στο death και στο black και κυρίως στα πιο γρήγορα ξεσπάσματα, έχουμε περάσματα από thrash αλλά και από melodic death. Ειδικά το τελευταίο παίζει πολύ σε αρκετά τραγούδια, με τη μουσική να κάνει μια στροφή προς πιο power metal καταστάσεις, ρίχνοντας ως ένα σημείο την ένταση, με την κιθάρα να δίνει μια πιο power αισθητική. Και εξαιτίας αυτού δεν ήταν λίγες οι φορές που εξαιτίας της μουσικής, αλλά και των δυνατών φωνητικών της Chousa, μου ήρθαν στο μυαλό οι Amon Amarth.
Με όλα αυτά που ανέφερα μέχρι στιγμής, είναι λογικό να νομίζει κανείς πως έχουμε να κάνουμε με έναν καταιγιστικό, δυνατό και γρήγορο δίσκο, και εν μέρει θα είχε δίκιο. Και λέω εν μέρει, γιατί οι Ισπανοί διανθίζουν τη μουσική τους με πολλές μελωδίες και πολλά μελωδικά και ατμοσφαιρικά κοψίματα. Σημεία που η ένταση φεύγει εντελώς και ακούγεται μόνο ακουστική κιθάρα ή μόνο αργή ηλεκτρική κιθάρα με αργό παίξιμο στα τύμπανα ή μόνο πιάνο, ακόμα και μελωδίες κιθάρας που φέρνουν στο φλαμένκο. Δεν είναι πολύ μεγάλα αυτά τα περάσματα, αλλά είναι πολύ όμορφα και φέρνουν μια ωραία αλλαγή στο γενικότερο ήχο του δίσκου.
Από την άλλη, για να μιλήσουμε και για τα αρνητικά στοιχεία του δίσκου, αν πάρεις μεμονωμένα τα τραγούδια, όντως θα βρεις ότι υπάρχουν αλλαγές στη μουσική, με τις εναλλαγές στις ταχύτητες, τις εναλλαγές στα είδη και στην εισαγωγή μελωδικών περασμάτων. Όμως αν το δεις σαν σύνολο, τα τραγούδια έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά, όσον αφορά κυρίως τη σύνθεση, οπότε όσο προχωράει ο δίσκος αρχίζεις και ακούς πράγματα που τα έχεις ξανακούσει. Αυτό κάπως σώζεται με τις ωραίες ιδέες που υπάρχουν και με το δυνατό παίξιμο από όλα τα μέλη της μπάντας αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μία μικρή αίσθηση επανάληψης δεν υπάρχει.
Επίσης, δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που δεν έχει ξανακουστεί γενικά. Ναι μεν ο ακροατής θα περάσει πολύ καλά ακούγοντας το δίσκο, αλλά δεν θα μείνει και με το στόμα ανοιχτό από άποψη πρωτοτυπίας. Αλλά όπως και να ‘χει, δεν μπορείς παρά να εντυπωσιαστείς από τη γενικότερη σύνθεση των κομματιών, από την επιθυμία του να υπάρχει συνεχής εναλλαγή στον ήχο και οπωσδήποτε από την εκτέλεση, οπότε ό,τι αρνητικό στοιχείο και να υπάρχει, μοιάζει μη ουσιώδες. Οπότε και να ήθελα, δεν θα μπορούσα να βάλω λιγότερο από…
7,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
