Οι Καλιφορνέζοι είναι από τα συγκροτήματα που δε χρειάζονται συστάσεις για το ποιοί είναι, τι έχουν προσφέρει και ποια η σημασία τους για το είδος. Δεν γίνεται να έχεις ασχοληθεί με το ιδίωμα του thrash metal και να μην έχεις ακούσει κάπου το όνομα Death Angel. Αν δεν το έχεις ακούσει, ή μάλλον, ακόμα χειρότερα, το ξέρεις και δεν το έχεις τσεκάρει, σταμάτα ΤΩΡΑ να διαβάζεις αυτή την κριτική και πήγαινε να ακούσεις όλη τη δισκογραφία τους καθώς μιλάμε για περίπτωση συγκροτήματος που η φράση «μέτριος δίσκος» δεν υφίσταται στο λεξιλόγιο και στη μουσική τους, με το “Humanicide” να μην αποτελεί εξαίρεση.
Ένα γεγονός είναι πως ζούμε στην εποχή που ιδιώματα όπως το thrash metal παρουσιάζουν τρομερό κορεσμό, με τις μέτριες έως και κακές κυκλοφορίες να βγαίνουν χωρίς σταματημό και τις περισσότερες μπάντες της παλιάς φρουράς να το χουν χάσει προ πολλού. Δεύτερο γεγονός είναι ότι οι Death Angel είναι από τις μπάντες που συνοδεύονται από την αιώνια κατάρα του ντεμπούτου τους. Ναι, μπορεί οι περισσότεροι να προτιμάτε το πιο ώριμο συνθετικά “Act III” (σ.σ.: το “Room With A View” είναι η μόνη μπαλάντα thrash μπάντας που θα έπρεπε να υπάρχει, μαζί με τα “Legacy” και “Return To Serenity” των Testament) όμως, προσωπικά μιλώντας, δε θα ξεπεράσουν ποτέ αυτό το μεγαλείο «τσίτας» που ακούει στο όνομα “The Ultra–Violence”. Κι ας κυκλοφόρησαν δισκάρες αργότερα.
Στο “Humanicide” λοιπόν, η μπάντα πατάει πάνω στο ύφος που έχει διαμορφώσει με τις προηγούμενές της κυκλοφορίες, και έχοντας αυτή τη βάση, δημιουργεί ένα δίσκο με ροή, έμπνευση και τσίπα που δε θυμίζει με τίποτα δίσκο μπάντας που δισκογραφεί από το 1987 (σ.σ.: ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!). Εδώ μέσα, θα βρεις όλα όσα αγάπησες στους Death Angel, δηλαδή μελωδίες ικανές να σε ρίξουν στο πάτωμα, ξεσπάσματα α λα punk, ικανά να σε κάνουν να περάσεις μέσα από τοίχο, mid-tempo και ήρεμα περάσματα που δίνουν στο δίσκο και στον ακροατή χώρο για ανάσες και πάνω από όλα, την υπέροχη φωνή του Mark Osegueda (σ.σ.: ο άνθρωπος τραγουδάει ό,τι θέλει για πλάκα).
Για να μην το κουράζουμε, το “Humanicide” αποτελεί έναν από τους κορυφαίους δίσκους για τη χρονιά που διανύουμε, ξεφτιλίζει μπούρδες τύπου «Ε, μωρέ τόσα χρόνια παίζουν, μην είσαι απαιτητικός», οι Death Angel δείχνουν για μια ακόμα φορά γιατί είναι από τις κορυφαίες μπάντες στο είδος και ανανεώνει την πίστη μας σε ένα φαινομενικά νεκρό είδος. Ποιος θα το ‘λεγε ότι οι καλύτεροι thrash metal δίσκοι του 2019 ανήκουν στους Death Angel και τους Exumer; Κι αν δε με πιστεύετε, αρκεί η εναρκτήρια μελωδία στο εναρκτήριο “Humanicide” για να αλλαξοπιστήσετε.
9/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
