Οι Φινλανδοί Rämlord έχουν τα πάντα. Tη σύνθεση για να έφτιαχναν κάτι πραγματικά καλό, όχι απλά αξιοπρεπές. Στο μικρόφωνο, τον χαρισματικότατο Taneli Jarva.Για τους μη γνωρίζοντες, φανταστείτε το κλασσικό μοντέλο γκοθομορφονιού που λανσάρει εδώ και χρόνια ανελλιπώς αυτή η χώρα, αλλά στο πιο ταλαντούχο του. Χαρακτηριστικό γρέζι στη φωνή, φοβερή σκηνική παρουσία και τρομερή ικανότητα στη γραφή στίχων και στη δημιουργία ετερώνυμων metal concept, είναι μερικά μόνο από τα πράγματα που μπορεί να πει κανείς για αυτό τον καλλιτέχνη. Για τους γνωρίζοντες, τα ονόματα Sentenced, The Black League και Chaosbreedτα λένε όλα. Επιπλέον, έχει τελέσει επιτυχώς χρέη μπασίστα σε μερικά από τα προαναφερθέντα σχήματα, καθώς και στους υπερτέλειους κάφρους Impaled Nazarene.Οι τελευταίοι αποτελούν παιδί του θεούλη Mika Luttinen και συμπλήρωσαν σχεδόν μια εικοσαετία με τον κιθαρίστα των Rämlord, Jarno Anttila, στα τάστα τους. Οι υπόλοιποι μουσικοί που απαρτίζουν το σχήμα είναι εξίσου επιφανή μέλη της φινλανδικής σκηνής.
Το “From Dark Waters” έχει επίσης τα πάντα. Hardrock, AOR, goth ψήγματα, power ευρωπαϊκής σχολής, στιχουργικό περιεχόμενο εμπνευσμένο από τον άρχοντα της λογοτεχνίας του τρόμου H. P. Lovecraft, ακόμα και old-school heavy metal. Είναι σχεδόν καταπληκτικό το πως κατάφεραν να είναι τόσο κακοί σε όλα αυτά, ανεξαιρέτως! Ο δίσκος δεν είναι παρά ένα ατελείωτο τσούρμο ιδεών χωρίς συνοχή. Ιδεών όχι μόνο κακά εκτελεσμένων, αλλά και τελείως φτωχών στη σύλληψη, παρά το πλουραλιστικό υπόβαθρο τους. Είναι σαν να έπαθαν ταυτόχρονα ο Tobias Sammet και ο A.B. Valensi aClarkson προσωρινή μαλάκυνση, κατά την διάρκεια αυτής να συναντήθηκαν για κάποιο λόγο και να έγραψαν μαζί το εναρκτήριο άσμα του δίσκου “Love Of The Damned”. Όλα αυτά, ενώ βρισκόμαστε μόλις στην αρχή, το τονίζω. Κερασάκι στην τούρτα αποτελεί η ανεκδιήγητα χαζοχαρούμενη και παλαιική ενορχήστρωση, βγαλμένη από τους χειρότερους power metal εφιάλτες δύο δεκαετιών πίσω, τουλάχιστον. Η οποία μάλιστα, καταστρέφει τις ελάχιστες καλές ιδέες που υπάρχουν. Ακόμα και το εξώφυλλο του δίσκου, είναι αξιοπρόσεκτα κιτς.
Την πρώτη φορά που άκουσα το “From Dark Waters”, σε κάποια φάση που μπήκαν οι πιο άκυρες ορχήστρες που έχουν υπάρξει ποτέ στην ιστορία των άκυρων ορχηστρών, με έπιασε νευρικό γέλιο. Χωρίς ίχνος υπερβολής. Το γέλιο αυτό κόπηκε απότομα και διαδέχθηκε μία κατάσταση σοκ, όταν ανακάλυψα ποιοι παίζουν. Αυτό είναι που κάνει το album ακατάλληλο για όλους. Οι μεν νεότεροι οπαδοί, μαθαίνοντας τους μουσικούς μέσω αυτού και αποκτώντας τις χειρότερες των εντυπώσεων, κινδυνεύουν να αγνοήσουν τις υπόλοιπες καλές δουλειές τους. Ενώ οι δε παλιότεροι ακροατές, θα χάσουν πάσα ιδέα. Δεν πίστευα ότι θα έβαζα ποτέ τόσο χαμηλή βαθμολογία σε δίσκο με αυτά τα ονόματα μέσα, αλλά όπως λέει ο θυμόσοφος λαός “τα στερνά τιμούν τα πρώτα”.
2/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
