Οι Αμερικάνοι Bible Black Tyrant μετρούν μόλις τρία χρόνια ύπαρξης και δύο κυκλοφορίες, μαζί με το “Encased Ιn Iron”. Tα μέλη τους ωστόσο έχουν συμμετάσχει σε πάμπολλα βραχύβια projects της τοπικής σκηνής. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Eagle Twin, Kvøld και Hellvetika.
Κιθαριστικό drone, grindκαι noise περάσματα, αργόσυρτα riffs και σκισμένα hardcore ουρλιαχτά αποτελούν τα κύρια συστατικά της sludge metal τριάδας. Τα περισσότερα από αυτά χάνονται σε μια σκόπιμα υπερβολική crust βαβούρα, που λογικά θα γούσταρε ο μέσος οπαδός σχημάτων τύπου Iron Monkey και Eyehategod. Για κάποιους αυτό είναι αμελητέο, όμως πρέπει κανείς να μπορεί να ακούσει τι παίζει μια μπάντα και η επιτηδευμένα κακή παραγωγή δεν είναι καλός σύμμαχος προς αυτή την κατεύθυνση. Προσοχή, δεν πρόκειται για προσωπική ιδιοτροπία – είναι απολύτως πρακτικό ζήτημα. Τα εκφραστικά μέσα των μουσικών είναι εργαλεία δουλειάς και δείκτες των επιδόσεών τους, άρα βάσει αυτών κρίνονται.
Δεν χρειάζεται να είσαι ακροατής με μυημένο αυτί για να εκτιμήσεις το groove και τα βαλτώδη riffs των Crowbar ή των Kylesa. Όμως, η πλειοψηφία των σχημάτων της sludge/drone σκηνής είναι για τον ακραίο ήχο ότι είναι η fusion κουζίνα για τη γαστρονομία. Πολλοί ισχυρίζονται ότι τους αρέσει ως δήλωση, αλλά κατά βάθος όλοι ξέρουν ότι δεν τρώγεται. Οι Bible Black Tyrant θα μπορούσαν να πετύχουν μουσικά, διότι δεν είναι θεμελιωδώς κακοί. Χάνουν όμως την μπάλα σε ένα κομμάτι που είναι πολύ πιο δύσκολο να ξεφορτωθούν απ’ ότι οποιαδήποτε προσωπική (μου) προκατάληψη εναντίον του ιδιώματος που υπηρετούν: το κομμάτι της ματαιοδοξίας να φανούν περισσότερο ακραίοι μουσικά από όσο μπορούν και από όσο πρέπει. Είναι γεγονός ότι όσο εξοικειώνεται κανείς με το ακραίο metal,τόσο ολοένα και λιγότερο ακραίο του φαίνεται. Στην προσπάθεια να υπερβούν αυτή τη συνθήκη, μπάντες και οπαδοί ξέφυγαν τελείως από ένα σημείο και μετά την τελευταία δεκαετία, με την αναπαραγωγή απρόσιτων θορύβων και ακατάληπτων ηχοτοπίων. Για να κάνουν το extreme metal να ακουστεί ξανά… extreme, βιάστηκαν να “ψαρώσουν” το κοινό με τον πιο κλισέ τρόπο.
Ναι, το έκαναν με επιτυχία οι SunnO))). Οι εταιρείες όμως απέτυχαν να υπολογίσουν ότι στην εποχή του γρήγορου internet, καταναλώνουμε περισσότερη μουσική από όση μπορούμε να μεταβολίσουμε και ότι αποτελεί μουσικό trend σήμερα αύριο θα είναι ήδη ξεπερασμένο. Επίσης, το γεγονός μια μπάντα υπήρξε για πέντε λεπτά δημοφιλής στο underground “ψαγμένο ακραίο μεταλλικό κοινό” (sic), δε σημαίνει ότι το κοινό αυτό θα την κάνει σημαία του. Ούτε ότι θα περιβάλλει όσους αναπαράγουν τις πρακτικές της με μια καταναγκαστική αίγλη. Οι οπαδοί τέτοιων ιδιωμάτων δεν είναι ούτε εξωτικά πουλιά, ούτε χαρακτήρες sitcom. Είναι κανονικοί άνθρωποι, που θα εκτιμήσουν μια καλή ιδέα, όπως όλοι οι άλλοι.
Ένδειξη εξεζητημένου γούστου ή όχι, στην πραγματικότητα κανένας δεν θέλει να ακούει απλά να ένα μπάσο με distortion για επτά λεπτά στο “Panic Inducer”. Όσο αντιεμπορικές ή ακραίες κι αν είναι οι μουσικές του προτιμήσεις. Εν κατακλείδι, πρόκειται για το είδος κυκλοφορίας που εξυπηρετεί αποκλειστικά την συνοδεία εξωμουσικής “διασκέδασης”, μετά από επιδρομή στην καβάτζατου Phil Anselmo.
4/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
