Ένα από τα Panzers της Γερμανικής Black σκηνής των late 90s ξαναχτυπά με την πέμπτη ολοκληρωμένη δουλειά της η οποία τυγχάνει να είναι και αρκετά καλή μάλιστα. Οι Grabak οι οποίοι γενικά φέρνουν σε λίγο πιο μελωδικούς Marduk επιστρέφουν στο προσκήνιο μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας, όσα ακριβώς τους πήρε για να γράψουν και το προηγούμενο τους. Πρόκειται για ένα θεματικό δίσκο που όπως λέει και ο τίτλος πραγματεύεται τις αμαρτίες και συγκεκριμένα τις εφτά θανάσιμε. Κατά το εισαγωγικό κομμάτι έχουμε το Διάβολο να κλείνει ένα είδος συμφωνίας με τον Θεό κατά το οποίο άμα βρει εφτά αγνά αμαρτωλές ψυχές, θα φτιάξει ένα πανδαιμόνιο βασίλειο στη Γη. Από εκεί και πέρα κάθε κομμάτι περιγράφει και μία αμαρτία μέσα από τα μάτια και της πράξεις του αμαρτωλού και το πως αυτός συντάσσεται με το Σατανά. Ωραίο σαν concept αλλά λυρικά θα μπορούσε να δουλευτεί ΠΟΛΥ περισσότερο και να βγει πραγματικά μεγαλοπρεπές αποτέλεσμα, καθώς στη προκειμένη περίπτωση παραείναι παιδιάστικη για τη συγκεκριμένη θεματολογία. Από ‘κει και πέρα οι Grabak κινούνται στα γνωστά πλαίσια. Θα έλεγα ότι ο δίσκος είναι κάτι ανάμεσα στο ‘Encyclopaedia Infernalis’ και στο ‘Agash Daeva’, όχι τόσο ατμοσφαιρικό όσο το πρώτο αλλά πιο μελωδικό (και καλά) από το δεύτερο. Σε γενικές γραμμές στον ασφαλή δρόμο που όρισε το Raw Black κινείται με σημειακές προσθήκες συμφωνικών στοιχείων όπως για παράδειγμα γυναικεία οπερετικά φωνητικά σε δύο κομμάτια. Κατά τα άλλα pick leads με τη σέσουλα, αρκετά σολίδια και κοφτερά διπέταλα, όπως και στα περισσότερα κομμάτια τους. Επίσης προσθέτουν κάτι σχετικά καινούριο στο τρόπο που συνθέτουν τα φωνητικά και έχει να κάνει κυρίως με τα refrains τους στα οποία κάνουν κάτι σαν ερώτηση απάντηση με τις φωνές, πράγμα που υπάρχει σε πολλά κομμάτια του δίσκου. Αγαπημένα κομμάτια του δίσκου το “Intro(!!!)”, το “Greed”, το “Lust” και το “Outro(!!!)”, αν και να πω την αλήθεια όλα τα κομμάτια μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους πράγμα που συγκαταλέγω στα βασικότατα αρνητικά του δίσκου. Αυτό όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει ποικιλία αλλά και κυρίως αφού μιας και είναι θεματικός δίσκος θα έπρεπε κάθε αμαρτία να συνοδεύεται και από την αντίστοιχη μουσική υπόκρουση. Επίσης άλλο ένα αρνητικό είναι ότι παραείναι flat η φωνή. Συνοψίζοντας έχουμε να κάνουμε με έναν αρκετά καλό δίσκο που είχε τα φώτα για να βγει πολύ καλύτερος με λίγη παραπάνω προσπάθεια όσον αφορά τις συνθέσεις.
7.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
