Τριάντα χρόνια ύπαρξης συμπληρώνουν φέτος οι Γερμανοί, καθώς υπάρχουν από το 1990 και βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο όγδοο album τους. Το στυλ τους; Κλασικό heavy/power metal.
Θα είμαι ξεκάθαρος. Αυτό που θα ακούσετε εδώ μέσα από τη μπάντα, είναι κυριολεκτικά αυτό που έχουν παίξει όλες οι μπάντες του ήχου πριν από το σχήμα. Δεν υπάρχει τίποτα το καινούριο, και δεν υπάρχει καμία απολύτως έκπληξη σε ό,τι αφορά το μουσικό κομμάτι. Συνηθισμένο riffing, συνηθισμένες μελωδίες, καμία προσπάθεια για καινοτομία και γενικά όπως καταλαβαίνετε, βαρέθηκα σχετικά γρήγορα.
Υπήρχαν ωστόσο δυο-τρεις μελωδίες που με έκαναν να αναθαρρήσω καθώς και τα φωνητικά που θυμίζουν αρκετά την Leather Leone των Chastain. Όμως, αυτές οι μελωδίες είναι πιο πολύ σαν μικρές οάσεις στην έρημο και γρήγορα κατάλαβα πως πολύ απλά η Leather Leone κάνει πολύ καλύτερα αυτού του τύπου τα φωνητικά οπότε πολύ απλά δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαι ιδιαίτερα με το συγκεκριμένο, αφού το μόνο πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι είναι άλλες κυκλοφορίες στις οποίες παίζεται καλύτερα το συγκεκριμένο στυλ. Σίγουρα έχω ακούσει και πολύ χειρότερα, αλλά είναι γεγονός πως το album έτσι όπως το άκουσα έτσι το ξέχασα, καθώς το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν το refrain του “Voice Of The Cult” (κατά πάσα πιθανότητα τώρα το σκέφτεστε κι εσείς).
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσα να πω εδώ πέρα, καθώς μιλάμε για μπάντα που έχει κυκλοφορήσει άλλους εφτά δίσκους πιο πριν, οπότε είναι λίγο δύσκολο να μιλήσουμε για αλλαγή αντιμετώπισης των συνθέσεων ή για εμπλουτισμό του στυλ τους τώρα στα γεράματα. Σίγουρα δεν βλάπτει να είναι λίγο πιο προσεκτικοί μελλοντικά και να μη γράφουν μουσική απλά για να γράψουν. Αυτά, πάω να ακούσω το “Voice Of The Cult” και το “Seventh Son Of A Seventh Son”.
6/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
