Οι Hillsphere είναι μια post-progressive rock μπάντα από την Ολλανδία που συνδυάζει την αγάπη της για τα ατμοσφαιρικά ηχητικά τοπία με τη metal μουσική. Ο ήχος της μπάντας μπορεί να περιγραφεί ως μελαγχολικός με κάποιους επιθετικούς τόνους. Η πεντάδα από την Ολλανδία παρουσιάζει το ντεμπούτο album της με τίτλο “Floresence”.
Οι οκτώ συνθέσεις της μπάντας χαρακτηρίζονται από αρκετό ρομαντισμό, λυρισμό, μελαγχολία, καθώς και ονειροπόληση. Κομμάτια όπως το “Home” χρησιμοποιούνται ως μελωδικά περάσματα ανάμεσα σε δύο κομμάτια, πριν ο ήχος αποκτήσει και πάλι ένα έντονο ύφος. Δύο σημεία θα πρέπει να τονιστούν σχετικά με το συγκεκριμένο album. Το πρώτο είναι ότι από τα οκτώ κομμάτια, μόνο τα τέσσερα (“Our Physical Way Of Speaking”, “Aquarius”, “Ghost Of You” και “Mind At Rest”) δεν είναι ορχηστρικά. Στην περίπτωση αυτή, τα φωνητικά του Tim Beimer κινούνται κάπου μεταξύ post-punk, αλλά και μελωδικού prog και θεατρικής αφήγησης. Το δεύτερο είναι ότι πρόκειται για ένα concept album, το οποίο πραγματεύεται το ζήτημα της ενηλικίωσης, δηλαδή την πορεία ενός ατόμου από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή. Πιο συγκεκριμένα, αφηγείται την ιστορία ενός ατόμου σε αυτήν την περίοδο της ζωής του, το οποίο βιώνει σκοτεινές και φωτεινές στιγμές, που εν τέλει θα τον βοηθήσουν να διαμορφώσει την προσωπικότητά του. Η ιστορία του album είναι εμπνευσμένη τόσο από πραγματικά, όσο και από φανταστικά γεγονότα. Τα τραγούδια τους περιέχουν θέματα όπως η αντιμετώπιση του θυμού, του φόβου και της ασθένειας, αλλά και η εμπειρία της χαράς, του ενθουσιασμού και της αγάπης και πώς όλα αυτά επιδρούν στη διαμόρφωση του ατόμου. Σε μουσικό επίπεδο, ο ήχος της μπάντας είναι αυτό που μπορεί κανείς να αποκαλέσει ως post-prog: μελωδικά περάσματα με τη βοήθεια μόνο φωνητικών ή/και κιθάρας, έντονα κιθαριστικά ξεσπάσματα, μελωδικά κιθαριστικά και πιανιστικά solos (π.χ. “Clairvoyance”), επιμελώς «άναρχη» δομή (π.χ. “Mind At Rest”), με τα drums και το μπάσο να συνεισφέρουν στον πιο «βαρύ» ήχο της μπάντας, όσο μπορεί να είναι σε ένα post-prog συγκρότημα. Στα θετικά του δίσκου και η παραγωγή, όπου τόσο τα φωνητικά όσο και τα μουσικά όργανα ακούγονται πολύ καθαρά και είναι διακριτά, αν και θα μπορούσαν να τα φωνητικά να μην ακούγονται από τόσο βάθος.
Σε γενικές γραμμές, το “Floresence” κινείται λίγο πέρα από τα όρια του progressive, με κύρια στοιχεία του τη μελωδία και τη μελαγχολία που χαρακτηρίζει τον prog και post ήχο αντίστοιχα. Οι φίλοι του prog μπορούν να επενδύσουν σε αυτόν, αλλά για τους υπόλοιπους μάλλον θα φανεί ένας αρκετά υποτονικός και βαρετός δίσκος, κυρίως εξαιτίας του ότι επικρατεί η λυρική διάθεση και η ρομαντική ατμόσφαιρα.
6.5/10
Αλίκη Μαξούτογλου
[email protected]
