Μετά από 8 (!) demo και δύο split κυκλοφορίες, οι Panphage από τη Σουηδία κυκλοφορούν το 2018 τον τρίτο κατά σειρά δίσκο τους. Το γκρουπ είναι one man band με τον Fjällbrandt να είναι το μοναδικό μέλος και να βρίσκεται πίσω από όλα τα όργανα, πλην των drums που ακούγονται προγραμματισμένα. Περαιτέρω πληροφορίες δεν υπήρχαν στο promo της μπάντας και ενόψει του γεγονότος ότι ο δίσκος είναι εξ’ ολοκλήρου στα Σουηδικά, μητρική γλώσσα του “φγιαλλμπραντοτέτοιου”, δεν μπορώ να σας δώσω περαιτέρω πληροφορίες για το τι πραγματεύεται ο άνθρωπος. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι το “Jord” αποτελείται από επτά κομμάτια κλασικού επικού/pagan black metal (μεταξύ των οποίων και ένα τετράλεπτο outro) με μικρές εκπλήξεις όσον αφορά τη πρωτοτυπία ή την έκπληξη που θα νιώσει κάποιος ακούγοντας τη μουσική τους. Κάτι σαν το μικρότερο, λιγότερο ταλαντούχο αδερφάκι των Enslaved, το οποίο δεν πήγε στο ωδείο και έφυγε μια κρύα νύχτα από το σπίτι (σ.σ.: τι σας γράφω ο άνθρωπος για να σας “μπάσω” στο κλίμα!!).
Τα riffs είναι γρήγορα και μελωδικά, επικίζοντα σε σημεία ακολουθώντας τους blastbeat- ενίοτε – ή κλασικούς δίκασους ρυθμούς των drums, ενώ η lead κιθάρα προσπαθεί να χρωματίσει τις συνθέσεις με κάποιες μελωδίες, χωρίς όμως να το πετυχαίνουν 100%. Οι συνθέσεις τώρα, είναι ενδιαφέρουσες μέχρι κάποιο σημείο αλλά πάσχουν από αυτό που πάσχει το 95% της μουσικής: Δεν σε πιάνουν από το λαιμό!!!! Δεν λέω, το παλληκαράκι γράφει καλούτσικη μουσική αλλά σε αυτό το δίσκο δεν θα βρείτε κάποιο black metal έπος. Το καλό είναι ότι όσο προχωράει ο δίσκος, τα τραγούδια βελτιώνονται και αυτό σίγουρα διατηρεί το ενδιαφέρον του ακροατή ως το τέλος. Ειδικά το τετράλεπτο outro θα μπορούσε άνετα να χρησιμεύσει ως κάποια backround μουσική σε σειρά τύπου “Vikings”!
Μπορώ να σας εγγυηθώ – ειδικά τους blacksters – ότι θα περάσετε ένα ευχάριστο 45λεπτο (περίπου) με τις συνθέσεις του F. (για συντομία). Κάποια ακουστικά περάσματα αποτελούν ευχάριστη έκπληξη για τα αυτιά μου καθώς “δένουν” λίγο καλύτερα τα τραγούδια μεταξύ τους. Κορυφαία και πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του δίσκου το κομμάτι “Scandinawjo” που η αρχή θα θυμίσει στους μερακλήδες, την παλιά μπάντα του Stefan Weinerhall, πριν κάνει τους Falconer, δηλαδή τους Mithotyn, στο οποίο εκτός από τα blastbeat και τα ξυσίματα στη κιθάρα, θα ακούσετε και μια χορωδιούλα παράλληλα με τα πολύ ωραία leads του F., ενώ και το “Den Tyste Esen” αποτελεί και αυτό μία από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου. Ο δίσκος αυτός απευθύνεται όχι μόνο σε die hard blacksters αλλά και στον ανοιχτόμυαλο μεταλλά τον οποίο δεν ενοχλούν τα brutal φωνητικά, παρ’ όλα αυτά, ούτε και εδώ ανακαλύπτεται εκ νέου ο τροχός. Γενικά, not bad!!! Not bad at all…
7/10
Πολυδεύκης Ανδριαννός
[email protected]
