Τι να πρωτοπεί κανείς για τον νέο προσωπικό δίσκο του Άγγλου βασιλιά του prog rock; Ότι πρόκειται για την πιο ώριμη δουλειά του, ότι είναι αριστουργηματικό ή ότι είναι η απάντηση σε όσους ισχυρίζονται πως το progressive rock έμεινε στους Pink Floyd, τους Yes και τους King Crimson; Θα τα αναλύσω όλα, λοιπόν, και ακόμα περισσότερα, αν και περιττό, αφού ο δίσκος μιλάει από μόνος του. Το ‘The Raven That Refused To Sing [and other stories], όσον αφορά τον τίτλο και τους στίχους του, πραγματεύεται ιστορίες με έκδηλο το μεταφυσικό στοιχείο: ένας χαμός που στοιχίζει πολύ και καταλήγει σε στοίχειωμα, πνεύματα που επιστρέφουν με εκδικητική διάθεση, και το περίφημο κοράκι που αρνείται να κελαηδήσει, να εμφανίζεται ως σύμβολο μιας χαμένης παιδικής ψυχής. Όσο ονειρικές είναι οι διηγήσεις αυτές, άλλο τόσο –και, ίσως, λίγο περισσότερο είναι η μουσική του Wilson. Είναι κάτι που ξεφεύγει από το στυλ που, λίγο-πολύ, έχει ο ίδιος εδραιώσει με τη δουλειά του στους Porcupine Tree; Η απάντηση είναι ‘όχι’, αλλά, στα πλαίσια αυτού του ύφους, το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του Wilson οπωσδήποτε συγκαταλέγεται στις καλύτερες δουλειές του. Είναι progressive με όλη την έννοια του όρου, είναι jazz με τον τρόπο που μόνο ο Wilson γνωρίζει να το χειρίζεται, είναι ένα καλά ‘αναπαλαιωμένο’ αλά Pink Floyd rock. Πλαισιωμένος από αδιαμφισβήτητα ταλαντούχους μουσικούς, όπως τον Marco Minnemann στα τύμπανα, τον Nick Beggs στο μπάσο, τον Adam Holzman στα πλήκτρα, και τον Theo Davis στο φλάουτο και το σαξόφωνο, κατορθώνει να συνθέσει κομμάτια που χαρακτηρίζονται από έντονα μουσικά συναισθήματα και πρωτότυπες μελωδίες, υποστηριζόμενες από τη δεξιοτεχνία καθενός από αυτούς, ενώ ο Alan Parsons δίνει τον καλύτερο εαυτό του στην επιμέλεια του ήχου. Όπως προανέφερα, όμως, το πιο σημαντικό fact είναι ότι το ‘The Raven That Refused To Sing’ σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια νέα εποχή για το progressive rock, όπου το τελευταίο υιοθετεί έναν πιο μοντέρνο χαρακτήρα, διατηρώντας όλες τις παλιές του ‘χάρες’. Σε αυτό έγκειται η ιδιοφυΐα του συγκεκριμένου μουσικού. Η ατμόσφαιρα των συνθέσεών του βρίσκεται σε συμφωνία με το περιεχόμενο των στίχων του: μελαγχολική, έντονα συναισθηματική, με μοτίβα που σε ‘στοιχειώνουν’ όπως οι χαμένες ψυχές των ιστοριών του στοιχειώνουν αυτούς που μένουν ‘πίσω’. Κορυφαία στιγμή για μένα είναι το ομώνυμο κομμάτι με το οποίο ‘κλείνει’ ο δίσκος, καθόλα επικό, κατ’ εμέ ό,τι καλύτερο περιέχει η νέα δουλειά του Wilson. Συνοψίζοντας, πρόκειται για ένα progressive-jazz αριστούργημα. Προτείνεται δίχως ενδοιασμούς!
9.5/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
