Απρίλιος 2012. Αποχωρεί από την μπάντα, ο επί σειρά ετών τραγουδιστής τους Peter Dolving, ο οποίος εξαπέλυσε βαριές κατηγορίες στους αδερφούς Björler που αφορούσαν μεταξύ άλλων, την δικτατορική συμπεριφορά τους απέναντι στα άλλα μέλη, την χρήση ναρκωτικών ουσιών και αλκοολισμό και την επανένωση των At The Gates που ενώ αρχικά ήταν για μερικές εμφανίσεις, έγινε η κύρια ασχολία τους ώστε να βγάλουν περισσότερα χρήματα αποκαλώντας τους μάλιστα «ύπουλους λογιστές» (deceptive accountants). Οκτώβριος 2012. Οι The Haunted ανακοινώνουν την αποχώρηση του επί δεκατρία χρόνια drummer τους, Per Möller Jensen, και του κιθαρίστα Anders Björler, εκ των ιδρυτικών μελών της μπάντας. Οι φήμες οργιάζουν για τις τότε σχέσεις των μελών, μιλώντας μάλιστα για διαπληκτισμούς λεκτικούς αλλά και σωματικούς. Αλλά και στο μουσικό κομμάτι, τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά. Μετά την κυκλοφορία του “rEVOLVEr” το 2004, η μπάντα βρισκόταν σε καθοδική πορεία, έχοντας απομακρυνθεί από το αρχικό ύφος της και υιοθετώντας ήχους και επιρροές εντελώς ξένες σε σχέση με το ύφος στο οποίο είχαν μεγαλουργήσει. Έχοντας φτάσει ένα βήμα πριν την τελική διάλυση, η μπάντα προχωρά σε τρεις κινήσεις που έμελλε να ανατρέψουν όλη αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση. Η επιστροφή του Marco Aro πίσω απ’ το μικρόφωνο και του Adrian Erlandsson στα τύμπανα, έφεραν τα πρώτα χαμόγελα αισιοδοξίας στους οπαδούς της μπάντας, χαμόγελα που έγιναν ακόμα μεγαλύτερα στο άκουσμα της προσχώρησης στην μπάντα του κιθαρίστα Ola Englund των εξαιρετικών Feared, που είχε γίνει πιο γνωστός λόγω της καταπληκτικής δουλειάς του στο τελευταίο άλμπουμ των Six Feet Under, “Unborn”, το 2013. Τον Φεβρουάριο του 2014, κυκλοφόρησαν το single “Eye Of The Storm”, με τρία εξαιρετικά νέα κομμάτια, δείχνοντας πως έχουν αφήσει πίσω τους όλες τις δυσάρεστες καταστάσεις και προετοιμάζοντας μας για κάτι μεγάλο και φοβερό. Το “Exit Wounds”, έσκασε πραγματικά σαν βόμβα μεγατόνων στα ηχεία μου. Έχοντας βιώσει σαν οπαδός, όλες τις παραπάνω καταστάσεις, δεν πίστευα ότι η μπάντα θα κατάφερνε να ανανήψει. Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Ο δίσκος περιέχει δεκατέσσερα τραγούδια, έντεκα ολοκαίνουρια μαζί με τα τρία κομμάτια του single. Οι The Haunted, επέλεξαν να μην βγάλουν έναν safe δίσκο, αναμασώντας όλες τις thrash μανιέρες της πρώτης περιόδου. Ναι, το κύριο στοιχείο είναι το thrash, αλλά έχει εμπλουτιστεί με τόσα άλλα πράγματα, που έχει ξεπεράσει αυτόν τον χαρακτηρισμό. Το “Exit Wounds” είναι κατά τη γνώμη μου, ο πιο Σουηδικός δίσκος που έχουν βγάλει ποτέ οι The Haunted. Δεν μιλάω μόνο για τις πανταχού παρούσες στην καριέρα τους At the Gates επιρροές, που παρεμπιπτόντως είναι πιο έντονες από ποτέ. Η φρεσκάδα που φέρνει ο ερχομός του Englund στο συνθετικό κομμάτι, περιέχει στοιχεία από όλη την ακραία σουηδική σκηνή, από μελωδικά μέρη αλά In Flames (παλιούς), μέχρι Entombed groove-ιές που κάνουν και το πιο αγύριστο κεφάλι να θέλει να χτυπηθεί στους ρυθμούς τους. Το πνεύμα των Slayer, που τόσο τους είχε συνδράμει στους πρώτους δίσκους και που είχαν αποτινάξει από πάνω τους σαν ανεπιθύμητο κουρέλι, είναι ξανά εδώ, ίσως όχι τόσο έντονα όσο παλιά, σίγουρα όμως ξεχωρίζει όπου εμφανίζεται. Δεκατέσσερα τραγούδια, και ούτε ένα μέτριο, ούτε ένα που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω filler. Υπάρχουν ορισμένα που φαντάζουν κάπως αδύναμα συγκρινόμενα με το σύνολο, πράγμα λογικό όταν έχεις έναν τόσο μεγάλο αριθμό κομματιών, και πάλι όμως έχουν σημεία που δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Άλλωστε, με μέσο όρο διάρκειας τα τρία λεπτά, είναι δύσκολο να βαρεθείς κάποιο τραγούδι. Λίγα στοιχεία από το πρόσφατο παρελθόν τους που έχουν ξεμείνει, έχουν αναμειχθεί πολύ σωστά μέσα στα τραγούδια, γεγονός που προσθέτει επιπλέον πόντους στον τομέα «χαρακτήρας». Όπως και στα τελευταία τρία άλμπουμ έτσι και εδώ, διατήρησαν τον Tue Madsen (Sick Of It All, Dark Tranquillity, Suicide Silence) στη θέση του παραγωγού, με τη λογική να υπάρχει ένα ακόμα γνώριμο πρόσωπο στις ηχογραφήσεις μετά τις τόσες αλλαγές. Ο Madsen έχει κατανοήσει πλήρως το νέο όραμα της μπάντας και έχει συμβάλλει στην πραγματοποίησή του φτιάχνοντας έναν ιδανικό ηχητικό καμβά, παίζοντας με τη γυαλάδα και την ωμότητα του ήχου, κοντά σε μια χρυσή τομή που βρίσκει τους πάντες ευχαριστημένους. Ο Erlandsson με την απόδοσή του προσπαθεί να καπαρώσει ισόβια την θέση του ντράμερ της μπάντας, για την συμβολή του Englund τα είπαμε πιο πριν, Jensen και Björler βάζουν στην άκρη τις αρρωστημένες καταστάσεις που βίωσαν και ξεδιπλώνουν ξανά το αναμφισβήτητο συνθετικό και παικτικό ταλέντο τους, ενώ ο Aro πραγματικά εκπλήσσει με την εξέλιξή του και την αναλλοίωτη χροιά του, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε την κάπως μέτρια απόδοσή του στην πρόσφατη δουλειά του με τους The Resistance. Ο δίσκος μπορεί να χωριστεί χονδρικά σε δύο ομάδες: στα thrash-οειδή γρήγορα τραγούδια και στα πιο mid-tempo μελωδικά death κομμάτια. Το “317” είναι μια μικρή εισαγωγή με την απαραίτητη κλιμάκωση, για να σκάσει το υπερηχητικό και πορωτικό “Cutting Teeth”, ιδανικό ξεκίνημα, “My Salvation” (είναι η ιδέα μου, ή το σολάκι στο 1:41 θυμίζει Candlemass;) και “Psychonaut” η ιδανική συνέχεια υψηλών ταχυτήτων και φοβερών μελωδιών στα πρώτα λεπτά. Το “Eye Of The Storm” που έχουμε ακούσει από τον Φεβρουάριο, ανήκει στην δεύτερη κατηγορία κομματιών, με αρκετό groove και ένα εξαιρετικά πιασάρικο μελωδικό ρεφρέν. Η μπίλια ξαναπέφτει στο thrash με το “Trendkiller”, το οποίο βρίσκεται κάπως στη μέση, με το μπάσο-τύμπανα της εισαγωγής και τον Suicidal Tendencies mid tempo ρυθμό να δίνει πάσα στα δίκασα που βομβαρδίζουν το ρεφρέν. Ειδική περίπτωση και ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου αποτελεί το Time(Will Not Heal), ένα από τα λίγα κομμάτια του δίσκου που έχει στοιχεία από τους τελευταίους δίσκους, με highlight το μαύρο μελαγχολικό ρεφρέν και τις υπέροχες δισολίες του. Το “All I Have” που ακολουθεί, ίσως είναι το πιο αδύναμο τραγούδι του δίσκου, με την southern εισαγωγή και το ματζόρε pre-chorus, όμως η μπάντα έχει δουλέψει πάρα πολύ πάνω στα ρεφρέν του δίσκου, ώστε να καταφέρνουν να σώζουν και αυτό το φαινομενικά αδύναμο κομμάτι. Περνάμε στο δεύτερο μισό του δίσκου με ένα ακόμα γρήγορο κομμάτι, το “Temptation”, το οποίο είναι καλό μεν, κάπως τυπικό δε, αφού δεν έχει κάποιο εξαιρετικά αναγνωρίσιμο στοιχείο. Το “My Enemy”, είναι ένα τραγούδι-σφηνάκι, το οποίο υπήρχε στο single και αποτέλεσε και το πρώτο video της μπάντας με την νέα της σύνθεση, και το οποίο βάζει φωτιά στα μπατζάκια μας. Με διάρκεια στα τέσσερα λεπτά, το “Kill The Light” είναι το μεγαλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, το οποίο ξεκινά σε γρήγορους thrash ρυθμούς, για να φτάσει σε ένα οργασμικό μελαγχολικό At The Gates ρεφρέν, χτίζοντας μέχρι το τέλος ένα σκηνικό απόγνωσης, με τις μελωδίες σε πρώτο ρόλο. Άλλο ένα κομμάτι που βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τον μέσο όρο του δίσκου είναι το “This War” που ανήκει στην κατηγορία των γρήγορων αν και έχει ένα ωραίο και ογκώδες σημείο με δίκασα που έρπονται, στο τέλος δεν σου αφήνει κάτι αξιομνημόνευτο. Το τρίτο τραγούδι που περιείχε το single ήταν το “Infiltrator”, το καλύτερο κατά τη γνώμη μου τραγούδι του δίσκου, μια σύνθεση που είναι μισή γρήγορη και μισή mid tempo, με ένα εξαιρετικό αρχικό riff και μια απίστευτη chord progression στο ρεφρέν. Το “Ghost In The Machine” που κλείνει τον δίσκο, ξεγελά με το αργόσυρτο πρώτο riff του, όταν όμως ξεκινά το εξαιρετικό riff για τα λόγια, η ταχύτητα εκτοξεύεται στα ύψη, για να έρθει το ρεφρέν (που έχει την ίδια μελωδία με την εισαγωγή) για να ξανασυρθεί στα πατώματα και να συνεχίσει με αυτές τις εναλλαγές και ένα ατμοσφαιρικό σημείο με απαγγελία και τις φοβερές κιθάρες που συνεχίζουν μέχρι το κλείσιμο του τραγουδιού και του δίσκου. Κατηγορηματικά λέω πως δεν πρόκειται για την καλύτερη δουλειά των The Haunted, όμως βρίσκεται μέσα στην πρώτη τετράδα χωρίς συζήτηση. Το “Exit Wounds” είναι δίσκος που μεγαλώνει μέσα σου με κάθε άκουσμα. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ο δίσκος που έπρεπε να βγάλουν μετά το “rEVOLVEr”, γιατί δεν νομίζω ότι θα έβγαζαν κάτι τέτοιο αν δεν είχαν κάνει την συγκεκριμένη μουσική πορεία και αν δεν είχαν περάσει όλες αυτές οι δυσάρεστες καταστάσεις στις οποίες ζυμώθηκαν για να φτάσουν εδώ. Οι The Haunted βρέθηκαν στο καθαρτήριο και επέστρεψαν δυνατότεροι, σοφότεροι αλλά και αλλαγμένοι. Μια αλλαγή προς το καλύτερο που θα φέρει ακόμα μεγαλύτερα επιτεύγματα.
8.5/10
Νίκος Κεφαλίδης
