Μετά από τέσσερις full length κυκλοφορίες και έξι χρόνια απουσίας, λόγω των διαφόρων project των μελών της μπάντας, το δίδυμο από την Ιταλία επιστρέφει με τον πέμπτο δίσκο του με τίτλο “Cold Inferno”. Επομένως, η πρώτη ερώτηση που μπορεί κανείς να θέσει είναι αν αυτή η αναμονή των έξι ετών άξιζε, ή αλλιώς αν το αποτέλεσμα δικαιολογεί αυτή την απουσία.Κινούμενοι μεταξύ του melodeath και του metalcore, ιδίως στα φωνητικά, οι Disarmonia Mundi δεν παράγουν έναν πρωτότυπο δίσκο και δεν ξεφεύγουν σε καμία περίπτωση από τον ήχο που πρεσβεύουν. Για αυτό και ο ακροατής θα αισθανθεί μία οικειότητα με τον ήχο τους. Ωστόσο, αυτό δεν είναι απαραίτητα και κακό, καθώς το όλο αποτέλεσμα είναι πολύ αξιόλογο και κάπως εκρηκτικό. Φωνητικά καθαρά και metalcore, μελωδικές γραμμές στις κιθάρες που αγγίζουν τα όρια του τεχνικού, blasting drums, αλλά και trash στοιχεία, όπως στο ‘Behind Closed Doors’, είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του δίσκου. Χωρίς να υπάρχει κάποιο riff που να ξεχωρίζει, αλλά και κάποιο κομμάτι που να θεωρείται ως το καλύτερο του δίσκου, ενδεχομένως να θεωρούσαμε το ‘Oddities from the Ravishing Chasm’ ως ένα χαρακτηριστικό κομμάτι αυτού του δίσκου, που δίνει το στίγμα του. Άξιο αναφοράς το concept των στίχων, καθώς δεν διαφαίνεται κάποιο συγκεκριμένο λυρικό θέμα, ενώ οι στίχοι θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι είναι απλά αδιάφοροι. Τέλος, να αναφέρουμε ότι η παραγωγή είναι σχετικά καλή, αν και θα μπορούσαν οι κιθάρες να είναι περισσότερο αναγνωρίσιμες, καθώς μερικές φορές χάνονται πίσω από τα φωνητικά. Συνολικά πρόκειται για έναν αξιόλογο και αρκετά δυναμικό δίσκο, που οι fan του είδους αυτού, δηλαδή melodeath / metalcore, θα εκτιμήσουν δεόντως και ιδίως όσοι επιθυμούν να εξερευνήσουν, αν και σε ελάχιστο βαθμό, πιο alternative επιλογές. Αλλά μέχρι εκεί, καθώς το “Cold Inferno” δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο και αξιοσημείωτο, ώστε να τον κάνει να ξεχωρίζει στο είδος του.
6/10
Αλίκη Μαξούτογλου
