Βρήκα το φάρμακο για την αϋπνία! Και το όνομα: The White Album. Ο Donnie Vie, πρώην τραγουδιστής των Enuff Z’ Nuff, κυκλοφόρησε το 6ο δίσκο του με 19 τραγούδια, σχεδόν 90 λεπτά. 17 δικά του και δύο διασκευές. Το “25 or 6 to 4” των Chicago και το “Ιmagine’ του John Lennon. Στην πρώτη ακρόαση του cd σχεδόν ξέχασα ότι άκουγα μουσική. Όταν προσπάθησα να το ακούσω δεύτερη φορά, εντόπισα τους λόγους. Ναι, η μουσική είναι υπερβολικά χαλαρή, σχεδόν easy listening. Μουσικά δεν έχει να παρουσιάσει κάτι πολύπλοκο και φυσικά λείπει οποιοδήποτε στοιχείο έκπληξης. Δεν υπάρχουν αλλαγές, δεν υπάρχει οτιδήποτε που να σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι σου στον ρυθμό. Και φυσικά η φωνή του Vie είναι τόσο επίπεδη, που δίνει την εντύπωση ότι μάλλον βαριόταν λιγάκι. Την μεγαλύτερη τρολλιά δε, την κάνει στο κομμάτι “Haunted” που μπαίνει με παραμόρφωση στην ηλεκτρική κιθάρα και μετά από μερικά δευτερόλεπτα ξαναπέφτει στον λήθαργο. Οι στίχοι είναι το ίδιο απλοί και σχεδόν ανέμπνευστοι, να μιλάνε για χαμένες αγάπες και αναμνήσεις. Επειδή ο δίσκος θεωρητικά είναι Rock και λατρεύω το Rock, είμαι λίγο πιο σκληρή. Με εξαίρεση την διασκευή των Chicago, που είναι μάλιστα από live εκτέλεση, δεν βρήκα πουθενά την ενέργεια, το νεύρο και την περιπλοκότητα της ροκ μουσικής. Ακόμα και το Imagine,που ακούγοντας το από τον Lennon σε πλημμυρίζει με διάφορα συναισθήματα, εδώ με άφησε παγερά αδιάφορη. Εν κατακλείδι αν το White Album ήταν καρδιογράφημα, ο ασθενής θα ήταν νεκρός.
4/10
Λία Δαβράδου
