Ίσως το πιο δύσκολο κείμενο, γράμμα, ανοιχτή επιστολή, προς εσένα που δεν μπόρεσες να παραβρεθείς ετούτη την βραδιά. Σε αυτή την τόσο συγκινησιακή βραδιά, όπου κόσμος βρέθηκε για να τιμήσει τον Μάκη, τον φίλο Μάκη, που με την περίσσια μαεστρία του κατάφερε να μας ταξιδέψει σε ηχοτόπια μαγευτικά, σε τόπους άπιστους και ονειρικούς, σαν εκείνα που διάβαζε κάνεις στα Ομηρικά έπη.
Αυτή την τόσο ξεχωριστή βραδιά, που τιμάμε εσένα Μάκη, φίλοι, γνωστοί και οπαδοί, θέλουμε να μας βλέπεις από εκεί πάνω και να χαμογελάς, με εκείνο το μεγάλο ζεστό γεμάτο καλοσύνη χαμόγελο που είχες και που ποτέ δεν πρόκειται να σβήσει από την μνήμη μου. Γιατί η εικόνα ενός γεμάτου κόσμου Fuzz Club, δίνει ελπίδα πως σε τούτο εδώ τον τόπο υπάρχει ακόμα ανθρωπιά. Ήρθαν απόψε εδώ, βράδυ Παρασκευής, να αποτίσουν φόρο τιμής σε εσένα και όχι σε ένα πρωτοκλασάτο όνομα διεθνούς βεληνεκούς. Σε εσένα που η μοίρα διάλεξε να φύγεις τόσο νωρίς από κοντά μας. Σε εσένα που άφησες φαμίλια και φίλους. Όμως η θυμιση σου θα ναι παντοτινή. Οι φίλοι και οι γνωστοί λίγο χωρίζουν και πάλι ξανασμίγουν άλλωστε.
Ωδή στην θύμηση σου τα κομμάτια των φίλων σου. Ευγνώμων νιώθω που οι Poem, οι Need, οι Playgrounded και οι Universe 217 ενώθηκαν για να τιμήσουν εσένα και να βοηθήσουν την οικογένειά σου. Όμως αυτό που έκαναν τα δικά σου παιδιά, οι φίλοι σου, οι συμπαίκτες σου στους Mother Of Millions, θελει περίσσια παλικαριά. Θέλει δύναμη ψυχής. Πως μπορούν να πατήσουν σανίδι όταν ο αδερφός τους, γιατί αυτό ήσουν, δεν στέκει εκεί στο πλάι τους να τους χαμογελάει; Τους θαυμάζω και βουρκώνω μαζί τους. Συμμερίζομαι το πόνο. Στέκομαι στον προθάλαμο του μαγαζιού γιατί δε μπορώ να συγκρατηθώ. Δάκρυα φεύγουν γιατί λείπεις. Μακάρι να γυρνούσε ο χρόνος πίσω και να μην άκουγε κάνεις μας τα θλιβερά μαντάτα.
Γιατί φίλε Μάκη το ταλέντο σου ήταν μοναδικό, όπως και εσύ άλλωστε. Χαμηλών τόνων, έξω καρδιά δε. Ο κόμπος στο λαιμό, το σφίξιμο στο στήθος… Έτσι θαρρώ πως οι περί τους οκτακόσιους παρευρισκόμενους ένιωθαν… Το πιο ζεστό χειροκρότημα ανήκει σε εσένα. Δεν θα πούμε αντίο, θα πούμε στο επανιδείν. Όπως σε κάθε μας συνάντηση. Να θυμάσαι Μάκη… Αυτό είναι το πιο δύσκολο γράμμα…
Νίκος Σιγλίδης
