Αυτόν τον δίσκο δε θα μπορούσα σαν Metal ακροατής να τον βαθμολογήσω για παραπάνω. Σφίζει από εμετικά πάνκικα clean vocals, ψευτοεκνευρισμένα screams και χοροπηδηχτές γκρουβιές από δω και από κει ενώ στερείται ΠΛΗΡΩΣ σολιδίων. Α, ναι και ξέχασα και τα ανά τακτά διαστήματα electro μιξαρίσματα και τα inner struggle παιδιάστικα lyrics. Αποθαρρυντικά σημεία για τους περισσότερους. Και τώρα θα προσπαθήσω να είμαι ‘ανοιχτόμυαλος’ και να δικαιολογήσω τους 3 και κάτι παραπάνω βαθμούς που πήρε ο δίσκος. Θα αρχίσω με το ότι, για μένα, τα παιδιά αυτά αδικούνται (μουσικά τουλάχιστον) με το να παίζουν αυτό το είδος μουσικής με αυτό τον τρόπο (πρόκειται για ένα σχετικά soft Metalcore – μη περιμένετe ούτε Unearth ούτε Lamb Of God) με electro-ατμοσφαιρική επικάλυψη, όπου το πιάνο έχει ιδιαίτερα πρωταγωνιστικό ρόλο). Ενώ έχουν αρκετές δυνατότητες, πράγμα που φαίνεται σχεδόν από παντού (από τις ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις μέχρι τα πολύ ωραία κατά σημεία ρυθμικά μέρη) όλη αυτή η δημιουργικότητα και η τεχνική ΥΠΕΡΣΥΜΠΙΕΖΕΤΑΙ μέσα σε φορτωμένες συνθέσεις που δεν την αφήνουν να αναπνεύσει και να φανεί. Εν ολίγης ένας 47λεπτος δίσκος με πάνω από τρεις εναλλαγές ανά κομμάτι καταφέρνει να ακουστεί μονοκόμματος! Παρόλα αυτά κάποια κομμάτια κάπως ακούγονται όπως “What I Wished I Never Had” π.χ. όπου metal reefs (που παραδόξως σημειακά δε λείπουν και από άλλα κομμάτια) διαδέχονται το ένα το άλλο μέσα στο γενικό πάντα Metalcore ύφος για να καταλήξουν σε ένα progressive πιανιστικό outro. Είναι γενικά γεγονός ότι μέσα από το δίσκο αυτό ξεθάβονται αρκετές μεταλλικές εκλάμψεις και όχι μόνο, αλλά κατά τα άλλα, μπάσο δεν ακούγεται παρά με δυσκολία, κιθάριστικά μέρη και πλήκτρα κατά καιρούς επίσης καλύπτονται πλήρως. Ποιος ο λόγος να γράφεις κάτι για να γεμίζει τον ήχο και να μην ακούγεται, ποτέ δεν το κατάλαβα. Είναι σα να μη μπορείς να πεις κάτι και να λες μισόλογα. Όπως και να έχει, κρίμα γιατί το εξώφυλλο με προϊδέαζε για βάρβαρη κυκλοφορία.
3,5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
