Σήμερα θα ταξιδέψουμε στην όχι τόσο μακρινή Ισπανία και θα καταπιαστούμε με την καινούρια κυκλοφορία του thrash metal συγκροτήματος Angelus Apatrida. Οι Ισπανοί, αν και δεν είναι από τα πρώτα ονόματα που έρχονται στο μυαλό σου όταν σκέφτεσαι thrash, υπάρχουν από το 2000 παρακαλώ με έξι albums στο ενεργητικό τους. Δύο από τα πράγματα που έχουν καταφέρει στην καριέρα τους είναι τα μέλη να βρίσκονται μαζί από το πρώτο έτος ίδρυσης και η μπάντα να είναι στη λίστα της Century Media από το 2009, μέσω της οποίας κυκλοφόρησαν και το έβδομο album τους με τον ομώνυμο τίτλο, που διαδέχεται το εκρηκτικό “Cabaret De La Guillotine” του 2018.
Ανέφερα ότι τα μέλη της μπάντας είναι μαζί από το ξεκίνημά της, καθώς πιστεύω ότι μουσικοί που βρίσκονται μαζί για τόσα πολλά χρόνια ξέρουν ο ένας τον άλλο, ξέρουν τον τρόπο σκέψης του άλλου και είναι πιο πιθανό να βγάλουν μαζί ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Όχι ότι δεν έχουμε δει μέτριες δουλειές σε αντίστοιχες περιπτώσεις άλλων συγκροτημάτων, απλά νομίζω ότι είναι καλύτερο για ένα συγκρότημα τα μέλη να έχουν δεθεί απόλυτα. Και το “Angelus Apatrida” είναι μια τέτοια επιτυχημένη περίπτωση.
Γραμμένο κατά το ήμισυ κατά τη διάρκεια της πανδημίας, με ό,τι πιέσεις, άγχη και αποξενώσεις αυτό συνεπάγεται, το album βγάζει μια απίστευτη δύναμη, μια οργή κι ένα θυμό που είναι ικανά να σαρώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους, κάτι που φυσικά είναι ό,τι καλύτερο για έναν thrash metal δίσκο. Και τι πιο κατάλληλο για να πιστοποιήσει κάτι τέτοιο από το πρώτο κομμάτι, το “Indoctrinate”, το οποίο είναι μια βαριά και ογκώδης σύνθεση που βγάζει ένα απίστευτο πάθος και μια απίστευτη ένταση που σκάνε στο αυτί του ακροατή σαν βόμβα, δύο στοιχεία που είναι χαρακτηριστικά όλων των τραγουδιών είτε αυτά είναι γρήγορα είτε κινούνται σε πιο mid-tempo ταχύτητες.
Το ωραίο με το “Angelus Apatrida” είναι το ότι οι Ισπανοί δεν κινούνται πάνω στο ίδιο μουσικό μονοπάτι, αποφεύγοντας έτσι τον κίνδυνο της μονοτονίας. Αντιθέτως, αυτό που κάνουν είναι να παντρέψουν με ωραίο τρόπο το παλιό με το πιο μοντέρνο thrash, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν διάχυτα καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου πιο 90s groove περάσματα που θυμίζουν τους Pantera. Έτσι, από τη μία έχουμε τραγούδια όπως τα “Rise Or Fall”, “Childhood’s End” και “We Stand Alone” που φέρνουν περισσότερο στο παλαιότερο thrash, με καταιγιστικές ταχύτητες και τύμπανα και γρήγορα φωνητικά, από την άλλη έχουμε τα “Empire Of Shame” και “Into The Well” που είναι γρήγορα, αλλά έχουν μια πιο μοντέρνα αισθητική, ενώ σε κομμάτια όπως το εισαγωγικό, το “Disposable Liberty” και το “Bleed the Crown” μαζί με τις γρήγορες ταχύτητες έχουμε πολλά σπασίματα και μια πιο groove προσέγγιση που φέρνει μια ωραία αλλαγή στην ατμόσφαιρα.
Όποια και να είναι πάντως η ταυτότητα του κάθε κομματιού, είναι γεγονός πως στο σύνολό του το “Angelus Apatrida” είναι μια πολύ δυνατή, στιβαρή και καλογραμμένη κυκλοφορία με μια πολύ δυναμική παραγωγή και μια εξαιρετική δουλειά από όλα τα μέλη του συγκροτήματος και ιδιαίτερα από τον Guillermo Izquierdo, του οποίου τα φωνητικά συμβάλλουν στο μέγιστο στην ένταση και το πάθος που βγαίνει από τις συνθέσεις. Ένας δίσκος που πρέπει να ακούσετε, οπότε φίλοι του καλού thrash κοπιάστε.
8/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
