Να λοιπόν που οι πάλαι ποτέ αγαπημένοι Βρετανοί AORάδες Ten επιστρέφουν μετά από το περσινό “Stormwarning” με τον διάδοχο του που φέρει τον τίτλο “Heresy And Creed”. Σε γενικότερες γραμμές η νέα αυτή δουλειά είναι ένα είδος comeback στις πρώτες μέρες της μπάντας αφού το κυριότερο συστατικό των νέων συνθέσεων είναι η μελωδικότητα και οι riffάτες κιθάρες του παρελθόντος, φέρνοντας στο μυαλό τα ένδοξα “Spellbound”, “The Robe” & “Babylon” ενώ μεταγενέστερα θα μπορούσα να πω ότι μου έφερε το “Evermore”.
Η εισαγωγή του δίσκου γίνεται με το intro “The Gates Of Jerusalem”, με τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα που σε προϊδεάζουν να πέσεις στην δύνη του “Arabian Nights”, ενός κομματιού που μπορούσε κάλλιστα να ανήκει στο “Spellbound” ή ακόμα και το “The Robe”. Εκπληκτικές ανατολίτικες μελωδίες σε συνδυασμό με ένα άκρως κολλητικό ρεφραίν που σου ξυπνάει μνήμες. Το “Gunrunning” που ακολουθεί είναι ένα πιο up tempo κομμάτι και το video clip που επέλεξε το σχήμα για την προώθηση του δίσκου, για να έρθει το “The Lights Go Down” να μας ρίξει σε mid tempo φόρμες, ενώ η απίστευτη μελωδικότητα που υπάρχει το κομμάτι απλά σε συναρπάζει.
Στο “Raven’s Eye” βρίσκεσαι σε μια κέλτικη δύνη (σ.σ.: σε κάτι τέτοια ο Gary Hughes είναι μάνα!), τόσο βαριά και αργόσυρτη, που σε εγκλωβίζει το εκπληκτικό “αγαπούλικο” solo του John Halliwell ενώ όσο παραξενεύει η εισαγωγή του “Right Now” με εκείνα τα πλήκτρα (σ.σ.: μόνο ανεπιτυχής μπορεί να χαρακτηριστεί), άλλο τόσο το κομμάτι του σε “πιάνει” με την μελωδικότητα του και τις διάφορες επάρσεις του μέσα σε αυτό. Το “Game Of Hearts” από την άλλη περιέχει κοφτές κιθάρες, άψογο drumming, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να σε μεταφέρει σε κάποιο poker game.
Η ώρα για την πρώτη μπαλάντα του δίσκου έφτασε όμως. Αν κάτι ξέρει να κάνει ο Gary Hughes, αυτό είναι να γράφει μπαλάντες, κάτι που μας το έχει αποδείξει άλλωστε και στο παρελθόν. Το “The Last Time” είναι και αυτό με την σειρά του μια πολύ ωραία ατμοσφαιρική μπαλάντα όπου τα πλήκτρα έχουν το κύριο λόγο. Το “The Priestess” είναι το κομμάτι εκείνο που θα ονομάσεις filler. Δεν με έπιασε καθόλου, μονάχα αδιάφορο μου ήταν. Στο “Insatiable” είναι που ο ακροατής θα ψαρώσει. Το ‘μπάσιμο’ στο κομμάτι γίνεται με drumming και κιθάρες ‘thrash-a-like’, το οποίο ευτυχώς διαρκεί μονάχα για λίγα δεύτερα και επανερχόμαστε στην πραγματικότητα αφού το κομμάτι απλώνεται μπροστά μας σε μια δυναμική up tempo σύνθεση. Το solo του κομματιού σε συνδυασμό με τις χορωδίες και τα πλήκτρα δίνουν μια φοβερή ατμόσφαιρα ενώ στο “Another Rainy Day” που ακολουθεί ψάρωσα καθώς είναι κομμάτι στο οποίο κάλλιστα ως guest θα μπορούσε να συμμετάσχει ο Darren Whorton, αφού μου θύμισε υπερβολικά Dare!
Όπως καταλαβαίνετε, οι ταχύτητες έχουν πέσει για να έρθει το “Unbelievable” να μας ξεσηκώσει εκ νέου. Τι ρεφραινάρα είναι αυτή ρε γαμώτο; Σίγουρα πρέπει να έχει θέση στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας. Για το τέλος έχουμε το “The Riddle”, την δεύτερη μπαλάντα του δίσκου, η οποία δίνει “πόνο”. Αν και εμένα προσωπικά το μόνο που με παραξένεψε στο εν λόγω κομμάτι, είναι η μίξη μεταξύ των διαφόρων pads των πλήκτρων.
Σε γενικές γραμμές για να συνοψίσω, θεωρώ το δίσκο πολύ καλύτερο από συνθετικής πλευράς σε σχέση με τον προκάτοχο του αλλά για εμένα εκεί που υστερεί σε σχέση με το “Stormwarning” είναι στον τομέα της παραγωγής, αφού θα μπορούσε να γίνει καλύτερη δουλειά.
Σίγουρα οι οπαδοί των Ten θα το εκτιμήσουν! Εάν τώρα θέλετε να εισέρθετε στο μαγικό κόσμο των Βρετανών, προτείνω να ξεκινήσετε ακούγοντας την δισκογραφία από την αρχή ή πάρτε την εκπληκτική συλλογή “The Essential Collection 1990 – 2005”, η οποία εμπεριέχει τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας.
7.5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
