Μια φορά κι έναν καιρό, οι Βέλγοι Emptiness ξεκίνησαν παίζοντας βαρβαρώδες death/black, χωρίς όμως να καταφέρουν να γνωρίσουν την επιτυχία, όχι γιατί ήταν κακοί, αλλά γιατί ο πειραματισμός στον ήχο τους σε συνδυασμό με την έντονη ακρότητα σε σημεία (ειδικά στα φωνητικά) απωθούσαν πολύ κόσμο που προσπάθησε να τους αφουγκραστεί. Ωστόσο, αντί να αποθαρρυνθούν από το γεγονός, αποφάσισαν να πάνε τον πειραματισμό στα άκρα και να δοκιμάζουν τους πιστούς ακροατές τους δίσκο με δίσκο, δοκιμάζοντας πλέον διαφορετικά είδη, μειώνοντας ακόμα περισσότερο τους οπαδούς τους με τις συνεχείς αλλαγές τους και αποδεικνύοντας ότι τους νοιάζει μονάχα να παίζουν μουσική για την πάρτη τους. Ακούγοντας έναν δίσκο νιώθεις βέβαια κάποιες συνδέσεις με την αμέσως προηγούμενη δουλειά τους αλλά αν τύχει να τους ακούσει κάποιος για πρώτη φορά και προσπαθήσει να ακούσει τους δίσκους με τη σειρά θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να βρει αυτή τη σύνδεση.
Και για να μη μακρηγορώ και πιάσω όλη τη δισκογραφία τους, θα σταθώ στις πιο πρόσφατες δουλειές τους, στις οποίες απογαλακτίστηκαν εντελώς από το death/black. Στο “Nothing But The Whole” του 2014 είχαν ακόμα κάποια σκληρά riffs και σκληρά φωνητικά, όμως εισήγαγαν ύπουλα μια σκοτεινή industrial αισθητική. Στο “Not For Music” του 2017 βάδισαν σε post-rock/ambient μονοπάτια, δίνοντας πλέον μεγαλύτερη έμφαση στη σκοτεινή και μίζερη αισθητική, η οποία ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής τους. Και φτάνουμε στο σήμερα. Με την πρώτη επαφή, είναι εμφανείς κάποιες πολύ σημαντικές αλλαγές πριν καν ξεκινήσει να παίζει ο δίσκος.
Πρώτη εμφανής διαφορά, πάει το παλιό τους λογότυπο. Αντικαταστάθηκε με κάτι πολύ απλοϊκό που αντικατοπτρίζει την αλλαγή κατεύθυνσης. Και δεύτερη εμφανής διαφορά, οι τίτλοι των τραγουδιών και οι στίχοι, και κατά συνέπεια ο τίτλος του album, είναι στα γαλλικά (vide σημαίνει άδειος). Ήδη νιώθεις ότι μουσικά θα υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη διαφοροποίηση ακόμα και σε σύγκριση με το τελευταίο album τους. Πρέπει να γίνει αναφορά και στο εξώφυλλο του δίσκου, το οποίο είναι το πιο ακραίο που έχουν κάνει ποτέ και είμαι σίγουρος ότι πολύς κόσμος που θα το δει θα αηδιάσει. Τουλάχιστον υπάρχει μια ομοιότητα στο στιχουργικό τομέα, με την ίδια ασαφή αφήγηση αρνητικών και σκοτεινών συναισθημάτων.
Και πάμε στο μουσικό κομμάτι. Οι ίδιοι περιγράφουν το δίσκο ως trip-hop/misery pop. Και όντως έτσι είναι, απλά είναι δοσμένα από τη δική τους οπτική και φυσικά εμβαπτισμένα με τη δική τους σκοτεινή αισθητική, η οποία μαζί με την αλλαγή αποκτά και μια ανεπαίσθητη αστική αίσθηση. Εδώ πλέον έχουμε πλήρη απογαλακτισμό από οτιδήποτε metal και rock (ΟΚ, υπάρχουν δυο-τρεις σκόρπιες κιθάρες αλλά πλέον αποτελούν την εξαίρεση) και το αποτέλεσμα θα δοκιμάσει για ακόμα μια φορά τους ακροατές, πιστούς και μη. Αν δούμε το πράγμα ψυχρά αντικειμενικά όμως, το πακέτο λειτουργεί όμορφα. Η νοσηρή ατμόσφαιρα αγκαλιάζει τον φαινομενικά υποτονικό ήχο, ο οποίος περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από Massive Attack και Portishead τους οποίους αναφέρει το Δελτίο Τύπου.
Μπορεί αυτές να είναι οι πιο προφανείς επιρροές, το συνολικό αποτέλεσμα όμως κρύβει πολλά πραγματάκια (όπως το pop που αναφέραμε πιο πάνω, με τη διαφορά ότι δανείζεται πρακτικές από το post-punk ή το drone, προσαρμοσμένα εννοείται) που δύσκολα ακούγονται με την πρώτη ακρόαση, είναι όμως ζωτικής σημασίας για τη ροή και την ατμόσφαιρα του δίσκου. Και όσο πιο πολύ ακούς το δίσκο, τόσο καταλαβαίνεις ότι το συγκρότημα εδώ δίνει το μεγαλύτερο βάρος στην ατμόσφαιρα. Επίσης μεγάλο ρόλο παίζουν και τα φωνητικά, καθώς εδώ είναι όσο πιο χαμηλά σε τόνο και επιβλητικά μπορούν να πάνε και συμβάλουν κι αυτά στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που προσπαθεί να αναπαράγει το συγκρότημα με επιτυχία. Τέλος, όσο περίεργο κι αν ακουστεί αυτό, η χρήση της γαλλικής γλώσσας είναι ένα ακόμα εργαλείο που χρησιμοποιείται προς αυτήν την κατεύθυνση και, πολύ πιθανό λόγω και της προφοράς, να ενισχύει ακόμα περισσότερο την κλειστοφοβική αίσθηση της μουσικής.
Για να μη μακρηγορούμε, τα πράγματα είναι απλά. Το συγκρότημα άλλαξε πάλι τον ήχο του, ήθελε να πετύχει πάλι κάτι διαφορετικό με στοχευμένο και συγκεκριμένο τρόπο και τα κατάφερε για ακόμα μια φορά. Το αν θα βρει πρόθυμους ακροατές να βυθιστούν στο εύρος της μουσικής, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Αμφιβάλλω αν διαβάζετε αυτήν την κριτική ως οπαδοί του trip hop ή του misery pop, οπότε ή είστε φανατικοί των Emptiness ή απλά περαστικοί μεταλλάδες. Και στις δύο περιπτώσεις πράξτε όπως επιθυμείτε εσείς, εξάλλου τα γούστα είναι δικά σας και δε θέλω να σας τα αλλάξω, αν όμως για παράδειγμα έχετε αλλεργία σε ακούσματα με έλλειψη ηλεκτρικής κιθάρας τότε μην προσπαθήσετε καν. Πράξτε καθαρά ανάλογα τα γούστα σας.
7,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
