Έχει μια καριέρα σχεδόν τριών δεκαετιών και επιστρέφει με τον εικοστό τρίτο δίσκο της. Ο λόγος λοιπόν για την αγαπημένη μου, Ολλανδή τραγουδίστρια, Anneke Van Giersbergen, η οποία μας παρουσιάζει το “The Darkest Skies Are The Brightest”. Όσοι είχατε στην μνήμη σας το “In This Moment We Are Free – Cities” που είχε κάνει με τους Vuur, αφήστε πίσω εκείνα τα μονοπάτια. Η κατεύθυνση άλλαξε και πάμε να πιάσουμε άλλους ορίζοντες, πιο μακρινούς. Πιο μακρινούς ακόμα και από αυτούς του “Symphonized”.
Ο τίτλος του δίσκου θα μπορούσε να αποτελέσει ένα έναυσμα για το τι μπορεί να περιμένει ο ακροατής, ο οποίος μέσα στο “The Darkest Skies Are The Brightest” θα οδηγηθεί σε ποτάμια γεμάτα από το συναίσθημα της χαρμολύπης. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως το απόλυτα καταθλιπτικό άλμπουμ για να ακούσει κανείς στις μέρες γεμάτη κατάθλιψη που ζούμε. Μέσα σε αυτά τα έντεκα, απόλυτα ειλικρινή, κομμάτια, η Anneke συγκεντρώνει όλα τις τα συναισθήματα σε ένα αξιοσημείωτο «λεύκωμα», τεκμηριώνοντας όλα αυτά που έζησε τα τελευταία χρόνια στη ζωή της, την οικονομική καταστροφή που υπέστη αλλά και πάλι συνεχίζει να το παλεύει.
Στο “Agape” που ξεκινά το δίσκο, το βιολί στο υπόβαθρο σε βάζει στο συναίσθημα αυτό, σε καλεί να δώσεις στην νέα αυτή δουλειά, αυτό που αναφέρει ο τίτλος: αγάπη. Το “Hurricane” περιστρέφεται γύρω από μια ακουστική κιθάρα συνοδευόμενη από stomp-claps για να κρατούν το ρυθμό. Όλη η σύνθεση έχει μια folk-ίζον αισθητική, η οποία θα μπορούσε να σε παραθέσει στην πέρα όχθη του Ατλαντικού, γεμάτη γλυκιές αρμονίες, ένα σόλο με τις τρομερές τρομπέτες και μια φανταστική ερμηνεία που σε μαγνητίζει. Όμως το “My Promise” είναι για εμένα η αγαπημένη μου στιγμή στο δίσκο, φέρνοντας μου στο μυαλό το φανταστικό “Beautiful One” μέσα από το “Air” (2007). Λόγια δεν μπορούν να το περιγράψουν. Σίγουρα είναι από τα κομμάτια που θα ήθελα να την ακούσω να το ερμηνεύει.
Το “I Saw A Car”, εύκολα το πιο ευχάριστο, περίπλοκο και πιο παράξενο τραγούδι σε αυτό το δίσκο σε αφήνει να αναρωτιέσαι αν η Anneke είδε ένα αυτοκίνητο, της άρεσε και θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να την πάρει μακριά. Όμως βάσει των στίχων του, απλά υπενθυμίζει πως τίποτα δεν είναι εύκολο και πρέπει να μαχόμαστε για τους φόβους μας. Από την άλλη το “The Soul Knows” εμένα προσωπικά μου βγάζει ένα συναίσθημα πιο κοντά σε αυτό του “Everything Is Changing” (2012). Θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει μέσα σε αυτό το δίσκο. Όμως στο “The End”, δύσκολα μπορεί κάποιος να μην μελαγχολήσει καθώς πρόκειται για μια ιδιαίτερη μπαλάντα που μπορεί να κάνει επίκληση στο συναίσθημα οποιουδήποτε. Θα μπορούσε να αποτελέσει ένα από εκείνα τα κομμάτια κάθαρσης που ο καθένας αποζητά να ακούσει, ειδικά στις μέρες που διανύουμε. Φωνητικά αψεγάδιαστο, γεμάτο πανέμορφα ηχοτόπια. Κάτι ανάλογο άλλωστε συμβαίνει και στο “Losing You”, που η steel κιθάρα θα μπορούσε κάλλιστα να αντικατασταθεί με μια άρπα και να δώσει έναν ακόμα πιο μελαγχολικό τόνο στην σύνθεση. Σε παίρνει από το χέρι, σου χαμογελά και θες να κάτσεις μαζί της ακόμα περισσότερο.
Με το “Survive” και τον τρόπο παιξίματος που είναι σαφώς πιο up-tempo, θα μπορούσες να οδηγηθείς νοητικά στην Καταλονία (ακούστε το κομμάτι και θα καταλάβετε γιατί εκεί), μιας θέλει να σε κάνει να σηκωθείς από τον καναπέ σου και να χαμογελάσεις και πάλι. Για εμένα, το “The Darkest Skies Are The Brightest” είναι μια εξαιρετική κυκλοφορία, από εκείνες που δεν πρέπει να λείπουν από την δισκοθήκη κανενός. Σίγουρα έχει πάρει από τώρα μια θέση στα καλύτερα του τρέχοντος έτους.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
