Πονοκέφαλος. Με έπιασε με την ακρόαση του ομώνυμου δίσκου από τους Wayward. Αυτό προσωπικά δεν το θεωρώ καλό σημάδι αλλά πάμε παρακάτω. Κάθε τι στον καιρό του και ενώ προσωπικά δεν έχω κάποιο πρόβλημα με καλλιτέχνες που δείχνουν την αγάπη τους σε περασμένες δεκαετίες δεν θεωρώ τον εαυτό μου ρετρολάγνο.
Και πάμε στο ντεμπούτο των Wayward λοιπόν. Το τετραμελές συγκρότημα από το Leipzig έχει κυκλοφορήσει ένα demo (σε κασέτα παρακαλώ) πέρσι με τρία τραγούδια που ο ακροατής θα βρει και εδώ. Χαζεύοντας στη σελίδα τις δισκογραφικής διαπίστωσα ότι το album θα κυκλοφορήσει και σε περιορισμένα αντίτυπα ως βινύλιο.
Όλα τα προαναφερόμενα αλλά και το καρτουνίστικο εξώφυλλο με προδιάθεσε για ένα αμιγώς NWOTHM δίσκο. Δεν μπορούσα να πέσω πιο έξω και να το ήθελα. Το λέω αυτό γιατί οι Wayward έχουν σαν σημαία τον ήχο των Motörhead των πρώτων ημερών. Ως εδώ καλά, αγαπάμε Motörhead. Όμως κατά πόσο ένα συγκρότημα εν έτει 2020 μπορεί να ακουστεί σαν ένα συγκρότημα των 70s και να έχει και κάτι να μας πει;
Το αλήτικο rock ‘n’ roll των Wayward μου φάνηκε επίπεδο, επαναλήψιμο μέσα στην απλοϊκότητα του και στην τελική πραγματικά βαρετό. Και μπορεί ο Tony Heinrich να παλεύει να ακουστεί σαν τον Lemmy αλλά λυπάμαι γιατί από ένα σημείο και μετά έψαχνα να βρω τρόπο να τον κάνω mute από το υπόλοιπο συγκρότημα.
Λόγω ύπαρξης σε μια τέτοια κυκλοφορία είμαι σίγουρος πως μπορούν να βρουν μόνο οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί των Motörhead. Για όλους τους άλλους όμως, πραγματικά δεν πιστεύω ότι μπορεί να πει κάτι.
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
