Ζούμε στην χιλιετία της υπερπληροφόρησης σε όλους τους τομείς. Η μουσική βιομηχανία δε θα πήγαινε πίσω. Όποτε δε μου έκανε εντύπωση που δεν είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου για τους Wolfen και ας είναι στο κουρμπέτι εδώ και 15 χρόνια. Όπως πολύ εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος, εδώ έχουμε να κάμουνε με το τέταρτο άλμπουμ τους. Κλασικό μελωδικό Metal που ακουμπάει το thrash σε σημεία, χωρίς όμως αυτή τη πινελιά που θα το κάνει να ξεχωρίσει από τον σορό. Η παραγωγή θα μπορούσε να είναι καλύτερη, όπως και η δουλειά στα φωνητικά που πιστεύω ότι ρίχνουν λίγο παραπάνω προς τα κάτω το τελικό αποτέλεσμα. Βασικά πολλές φορές είναι λες κάποιος έπαιζε με την κονσόλα και τις στάθμες την ώρα που γράφανε το master. Κάποιες ωραίες ιδέες εδώ και εκεί, κάποια σημεία που μπορεί να σε κάνουν να κουνήσεις το κεφάλι, αλλά τα έχουμε ξανακούσει και μάλιστα πολύ καλύτερα δομημένα και παιγμένα. Αξιοπρεπείς προσπάθεια κατ’ εμέ, αλλά μέχρι εκεί.
5/10
Χάρης Παπαδόπουλος
