Από τότε που ανακοινώθηκε ότι οι Black Stone Cherry θα βγάλουν καινούργιο δίσκο, ευχόμουν να έρθει στο περιοδικό μας και να τύχει στη δικιά μου ανάθεση. Η επιθυμία μου όπως βλέπετε πραγματοποιήθηκε και να ‘μαστε τώρα. Το να γράψω τη γνώμη μου για μια μπάντα που ακούω τα τελευταία έξι χρόνια το λιγότερο, είναι τιμή μου τουλάχιστον. Υπερβολή; Μπορεί. Μας πειράζει; Σίγουρα όχι.
Πριν προχωρήσουμε στο θέμα μας όμως, μια περίληψη της βιογραφίας της μπάντας επιβάλλεται να γίνει. Οι Black Stone Cherry λοιπόν, ξεκίνησαν την πορεία τους πριν από δεκαεννιά χρόνια στο Kentucky των Ηνωμένων Πολιτειών. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν κυκλοφορήσει ένα demo, ένα ΕΡ, ένα live album και έξι full-length albums. Λίγο καιρό πριν κυκλοφόρησε και το έβδομο full-length τους.
Ο δίσκος αποτελείται από δεκατρία κομμάτια που η διάρκειά τους είναι τρία με τέσσερα λεπτά. Κλασικοί αγαπημένοι Black Stone Cherry. Από αυτά τα κομμάτια, το ένα είναι διασκευή του “Don’t Bring Me Down” των Electric Light Orchestra. Πολύ καλή παραλλαγή θα έλεγα και δεν περίμενα να το βρω στη λίστα. Γενικότερα έχει γίνει άριστη δουλειά, δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου.
Με τα albums αυτής της μπάντας, δεν ξέρω από που να το πιάσω και που να το αφήσω κάθε φορά. Από τη χαρακτηριστική φωνή του Chris Robertson; Από την υπέροχη μελωδία που ντύνει τους στίχους; Δεν ξέρω. Όπως κάθε φορά έτσι και τώρα είναι όλα άψογα. Ακόμα και το νόημα των στίχων είναι πολύ τρυφερό. Ο Chris πάσχει από διπολική διαταραχή και μέσα από το “Push Down & Turn” προσπαθεί να παροτρύνει τον κόσμο να ζητήσει τη βοήθεια των ειδικών χωρίς ντροπή.
Το γεγονός ότι όλα τους τα κομμάτια βασίζονται σε προσωπικές ιστορίες, τα κάνει πιο «ανθρώπινα». Μια ντουζίνα τραγούδια και εγώ ξεχώρισα το “Again”. “Every time we die, we come back to life” και “from the ashes we will rise”. Τρεις στίχοι. Τρεις γεμάτοι νόημα στίχοι. Είναι να μην το ξεχωρίσεις μετά; Όλοι του οι στίχοι μιλήσαν στην καρδούλα μου αλλά αυτοί λίγο περισσότερο.
Σιγά σιγά θα κλείσουμε με κάτι όχι και τόσο καλό όμως. Έχω μια αμυδρή εντύπωση πως λίγο πολύ το ύφος και γενικότερα οι μελωδίες των προηγούμενων δίσκων, μοιάζουν με τον καινούργιο. Όχι απόλυτα βέβαια αλλά είναι αρκετά κοντά οι ήχοι τους. Προσωπικά το βλέπω ως λεπτομέρεια γιατί πολύ απλά γουστάρω το παίξιμό τους κοντά δέκα χρόνια. Δεν με ενόχλησε ποτέ. Το “The Human Condition” αξίζει πολλές ακροάσεις.
8/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
