Αν μη τι άλλο, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Neal Morse για έλλειψη παραγωγικότητας. Βαθιά θρησκευόμενος, ο Neal μπορεί να σόκαρε την prog σκηνή πίσω στο 2002 εγκαταλείποντας τους Spock’s Beard και Transatlantic έτσι ώστε να αφιερώσει τον εαυτό του και την μουσική του στα πιστεύω του (κάτι που κατά τα λεγόμενα του ίδιου δεν ήταν δυνατόν μέσα από ένα συγκρότημα) αυτό όμως δεν αναιρεί το έργο του πριν ή μετά αυτή την κίνηση.
Όσοι είναι γνώστες του Neal και του έργου του ίσως χαμογελάσουν με τον τίτλο του νέου του album μιας και σίγουρα ανατρέχει στο “Sola Scriptura” του 2007 αν και η αλήθεια είναι πως ο τίτλος του album είναι πρακτικά ένα αποτέλεσμα «παρεξήγησης». Παρ’ όλα αυτά, όπως και ο ίδιος ο Neal λέει, όντως υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στα “Sola Gratia” και το “Sola Scriptura” αλλά και το “?”.
Πως μεταφράζονται όμως όλα αυτά σε μουσική; Το album ηχογραφήθηκε ηλεκτρονικά, δηλαδή το κάθε μέλος έγραψε τα μέρη του μόνο του, κατά την πρώτη κορύφωση της πανδημίας στον πλανήτη. Έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σημεία του prog rock. Πανέμορφες μελωδίες, την κατευναστική φωνή του Neal, έξυπνα περάσματα (αν και στο σύνολο του είναι πιο rock παρά prog). Από την άλλη δεν ξεφεύγει κάποιες, ευτυχώς μετρημένες, φορές από την φλυαρία του ιδιώματος.
Σαν αποτέλεσμα μπορώ να πω ότι απόλαυσα περισσότερο τα πιο άμεσα κομμάτια όπως το “Building A Wall” (το πιο «σκληρό» του album) και “The Glory of The Lord” αλλά και το εντυπωσιακό “Overture” με το “Overflow” να ακολουθεί από κοντά. Από την άλλη, στα εξήντα πέντε του λεπτά δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ένοιωσα ότι «τραβάει λίγο παραπάνω» απ’ όσο πρέπει. Δεν λέω ότι δεν είναι λογικό κάτι τέτοιο έχοντας δυνατούς παίκτες στο σχήμα όμως πιστεύω ότι θα απολάμβανα περισσότερο το “Sola Gratia” αν δεν πέρναγε τα πενήντα λεπτά.
Όπως και να έχει, μιλάμε για ένα πανέμορφο album στο χώρο του prog rock που έρχεται να ρίξει φως στα σκοτάδια των ημερών μας. Οπαδοί του χώρου σπεύστε.
8/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
