Έβδομός δίσκος για το κουαρτέτο από την California. Δεν χρειάζεται να έχεις εντρυφήσει πολύ στον ήχο τους για να καταλάβεις ότι οι The Lords Of Altamont είναι από εκείνες τις μπάντες που έχουν τους MC5 και τους The Stooges εικόνισμα. Οπότε ξεκινάμε τουλάχιστον με δεδομένο ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που έχουν καλό γούστο.
Και πράγματι, η μίξη 60s garage και ψυχεδελικού rock, punk, glam και americana που ακούμε στο “Tune In, Turn On, Electrify” είναι καλόγουστη rock μουσική παιγμένη από εξίσου καλόγουστους ανθρώπους. Πιασάρικα refrain, αλλά χωρίς κανενός είδους ψυχαναγκασμό να ακουστούν εύπεπτοι, ισόποσα εύθυμη και σκοτεινή ενέργεια και καλογραμμένα τραγούδια.
“I think that the only time I’ve been able to understand myself, was on an acid trip and things were really clear” μας λέει μια γυναικεία φωνή στην εισαγωγή του “Levitation Mind”, για να καλύψει την απίθανη περίπτωση που έχεις φτάσει στο πέμπτο τραγούδι και δεν έχεις μπει στο νόημα ακόμη. Οι Αμερικάνοι ακροβατούν πάντα σε ένα δίπολο, που τη μια στιγμή μοιάζουν με ατημέλητη lo-fi punk μπάντα και την άλλη μια πιο γκλαμουράτη εκδοχή του space rock των Λονδρέζων Spiritualized.
Αλλά ισορροπούν ιδανικά, καθώς τίποτα δεν μοιάζει σκηνοθετημένο ή προϊόν κάποιας ιδιαίτερης προσπάθειας, ακόμα κι αν είναι τελικά. Η μπάντα δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει τις επιρροές της – μέχρι και The Stooges διασκευή έχει μέσα ο δίσκος, το “Lost In The Future” συγκεκριμένα – αλλά παραδόξως δεν μοιάζει κόπια κάποιας ιστορικής μπάντας του ήχου ή προκάτ κατασκευή δημιουργημένη με αποκλειστικό σκοπό να κεντρίσει τους φίλους του ιδιώματος.
Για παράδειγμα, το “Movin (Goat’s Revenge)” θα μπορούσε να είναι χαμένο κομμάτι από το “High Time” αλλά ταυτόχρονα αποπνέει μια περίεργη αυθεντικότητα. Σε βαθμό να μην σκέφτεσαι καθόλου το τελευταίο γεγονός όταν το ακούς, ακόμα κι αν έχεις λιώσει τον εν λόγω δίσκο. Αλλά το μεγαλύτερο προτέρημα της μπάντας είναι ότι αυτό που άκουσα ήταν ένας μη live δίσκος που είναι περισσότερο live δίσκος από πολλούς που φέρουν επίσημα την ταμπέλα.
Δεν ξέρω αν το τελευταίο είναι αποτέλεσμα του αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα της punk μουσικής ή του επιμελώς ατημέλητου ήχου, χορηγία της παραγωγού Sylvia “Chernosyl” Vermeulen. Όποιος και να ευθύνεται, έχεις την πολύ έντονη αίσθηση ότι έχεις μεταφερθεί σε κάποιο club στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και η μπάντα παίζει δίπλα σου. Δεν έχει νόημα να θεωρητικοποιούμε τόσο ένα άκουσμα όμως. Θα μπορούσαμε να πούμε μόνο ό,τι το “Tune In, Turn On, Electrify” είναι καλή μουσική και να έχουμε περιγράψει τα πάντα επαρκώς. Σε όποιον κι αν απευθύνεται αυτή τελικά.
8,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
