Αρκετά καλό το 16ο πόνημα των επικό-μεταλλικών θεών από το Kansas, Manilla Road, χωρίς όμως να είναι ούτε καλύτερο (ούτε χειρότερο του προκατόχου του), αλλά και δυστυχώς να παραμένει από τις ‘λίγες’ Manilla Road δουλειές. Σε σχέση με το προηγούμενο, από θέμα μουσικής κατεύθυνσης, έχει αρκετά κοινά στοιχεία κυρίως όσον αφορά το πιο δυσαρμονικά αναπτυσσόμενο συνθετικό υπόβαθρο των κομματιών που έχει οικειοποιηθεί ο Shelton πολύ έντονα τώρα τελευταία. Όλο το σκηνικό είναι πιο βαρύ και γρήγορο (κάπως να θυμίζει “Mystification”) από ότι πριν αλλά λιγότερο μελωδικό και λιγότερο επικό-μακρόσυρτο (οι λάτρεις του “Voyager” ατυχήσαμε, αν εξαιρέσουμε το τελευταίο κομμάτι…). Συνολικά τα τραγούδια ίσως είναι ένα σκαλοπάτι καλύτερα από τα του “Playground of the Damned” όμως εδώ μέσα δεν υπάρχει έπος “Art of War” δυστυχώς. Πάντως και αυτό βαθύ άλμπουμ που έχει διάφορα όμορφα σημεία που εμφανίζονται σταδιακά με τις ακροάσεις. Πραγματικό ΑΠΟΛΥΤΟ highlight του δίσκου οι σολάρες του “καρχαρία” Mark που δίνουν μπόλικους βαθμούς με το καλημέρα στο δίσκο και μερικά σημεία είναι πολύ καλοδουλεμένα και πορωτικά (πρέπει να βγάλει κάποια φορά instrumental δίσκο ο Shelton). Ο δίσκος μπαίνει αρκετά δυναμικά με τα πρώτα τρια κομμάτια να είναι πολύ straight forward metal καταστάσεις, με αγαπημένο το σφηνάκι, τρίλεπτο, “Stand your Ground” (όχι ότι το πιο μπαλαντέ “The Battle of Bonchester Bridge” πάει πίσω με τις σολάρες του) όμως γενικώς φαίνεται κάτι να λείπει για την εξύψωσή τους. Ακολουθάει μια αισθητή κοιλιά στο δίσκο και μια λύτρωση με το “Only the Brave”. Υπάρχουν και δύο διαφορετικά κομμάτια, ένα τελείως Folk Rock, το “Fountain” και αρκετά ενδιαφέρον χωρίς να είναι τίποτα το τρομακτικό και ένα πιο ambient – new age instrumental το οποίο πιστεύω κάνει τη δουλεία του για να μας οδηγήσει για άλλη μια φορά στο γαργαντουικό κομμάτι που κρατάει ο αρχηγός συνήθως για το τελείωμα των δίσκων του. Το 11λεπτο ομώνυμο που κλείνει και το δίσκο απλά δείχνει ότι ο Mark Shelton ποτέ δεν ξεμένει από ιδέες καθώς εδώ αραδιάζει riffάρες και μελωδιάρες με το κιλό. Πολύ ωραίο κομμάτι το οποίο ενώ αρχίζει τέλεια φέρνοντας σε King Crimson, πλατειάζει αρκετά μετά από τα πρώτα 7 λεπτά. Τελικώς ο καρχαρίας συνεχίζει να καραδοκεί όμως πιστεύω ότι πρέπει να ξαναβάλει τις μπόλικες σκέψεις του σε μια σειρά και να μας πασάρει κανένα αριστούργημα και πάλι. Σίγουρα πρέπει να τσεκαριστεί από τους λάτρεις του κλασσικού ήχου εκεί έξω, και μόνο για τα αρκετά πολύ καλά σημεία, όμως γενικά μην περιμένετε και τα μεγαλεία του παρελθόντος για κανένα λόγο.
7/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
