Υπάρχουν μουσικοί οι οποίοι είναι πραγματικά φτιαγμένοι να συνθέτουν. Την δεκαετία των 70s, έγιναν πολλές καινοτομίες. Η εμπορικοποίηση της μουσικής υπήρχε από πιο πριν αλλά σε αυτή την δεκαετία δόθηκε μεγάλη ώθηση, με την έξοδο της νεολαίας από το σπίτι να γίνεται νωρίτερα και συχνότερα. Αποτέλεσμα, η δημιουργία ενός νέου χώρου για έρευνες αγοράς και πωλήσεων. Νέα είδη μουσικής, νέα ηλεκτρονική τεχνολογία και synthesizers έπαιρναν τα ινία.
Κατά την διάρκεια αυτής της δεκαετίας μας ήρθαν Pink Floyd, Deep Purple, Black Sabbath, Judas Priest και πολλοί άλλοι. Ένα ιδίωμα που ήταν επίσης στα πάνω του ήταν το ψυχεδελικό rock. Είχε μεν τις ρίζες του μέσα στα 60s αλλά η κορυφή του διέπρεψε εντός της επόμενης δεκαετίας. Ο κιθαρίστας Roine Stolt, στα τέλη των 60s ξεκίνησε με μπάσο και στις αρχές των 70s ξεκίνησε το μακρύ του ταξίδι με την κιθάρα, παίζοντας με τους Kaipa. Το 1985 έχοντας δουλέψει ως παραγωγός και συνθέτης σε διάφορες δουλειές, ξεκίνησε το τραγούδι και τη συνεργασία με πολλές μπάντες.
Η δουλειά που κάνεις βέβαια, δεν σε αφήνει ανεπηρέαστο. Γίνεται κομμάτι του ποιος είσαι. Έτσι, μετά από συμμετοχή σε symphonic rock, παραδοσιακό rock, funk, pop, folk, blues και jazz δουλειές, αποφάσισε να ξεκινήσει το δικό του μουσικό ταξίδι στον χώρο του progressive rock στα μέσα της δεκαετίας των 90s.
Η αλήθεια είναι ότι με όσα φαίνονται στην παραπάνω παράγραφο, θα περίμενε κανείς συνθέσεις ανώτατου επιπέδου, από κάποιον τόσο έμπειρο στον χώρο της μουσικής. Ακούγοντας τον πρώτο δίσκο των The Flower Kings, θα διαπιστωθεί κάτι πολύ σημαντικό. Εάν είσαι γνώστης της μουσικής, θαυμάζεις την δημιουργικότητα, την ηρεμία, καθώς και τις ανέμελες απλές μελωδίες. Εάν είσαι απλός ακροατής που θέλει κάτι πιασάρικο απλά θα το κλείσεις μετά από λίγο.
Όλα τα ιδιώματα που προαναφέρω, είναι εμφανή στο παίξιμο όλων των κομματιών του νέου δίσκου των The Flower Kings, που φέρει τον τίτλο “Islands”. Είναι πολύ σημαντικό να αναφερθεί, πως ένας καλός τρόπος περιγραφής του παιξίματος είναι o εξής: jazzy/bluesy γεύση σε αργό progressive rock με ελαφριά folk χροιά. Το κακό είναι ότι παρ’ όλο το παρελθοντικό έργο του σχήματος, το οποίο επιδεικνύει γνώσεις και ικανότητα στη σύνθεση, αγνοεί όμως τις δυνατότητες της ηλεκτρονικής, μοντέρνας μουσικής σχεδόν τελείως.
Μπορείς με τόση δίψα για δουλειά, να κάνεις πιο απλές και μοντέρνες συνθέσεις, χωρίς να αφήσεις τις τεχνικές γνώσεις στην άκρη. Το progressive rock μας αρέσει αλλά με πραγματικά προοδευτικό χαρακτήρα. Όχι να αποκλείωνται χιλιάδες ήχοι με τον φόβο να μην μας κατηγοριοποιήσουν αλλού. Εκτός και αν βέβαια είναι κατ’ επιλογή το να μην μπορεί να καταλάβει ο ακροατής από πιο album είναι πιο τραγούδι, παρά μόνο από την παραγωγή και την επιλογή κάποιων συγκεκριμένων πολύ βασικών ήχων στο αρμόνιο. Ειδικά όταν μιλάμε για είκοσι ένα τραγούδια. Αναμένω κάτι ποιοτικότερο μελλοντικά. Οι γνώσεις και η εμπειρία υπάρχουν.
6/10
Σπύρος Γρηγορίου
[email protected]
