Στεναχωριέμαι όταν πετυχαίνω δίσκους σαν κι αυτόν εδώ που ενώ διακρίνεις την πολύ καλή δουλειά που υπάρχει σε συνθετικό επίπεδο, αυτή θάβεται γιατί ο συνθέτης τεντώνει τα τραγούδια στο κρεβάτι του Προκρούστη προσπαθώντας να τα ξεχειλώσει όσο περισσότερο μπορεί, μη διακρίνοντας όμως πως έτσι αναγκάζεται να προσθέσει πρόσθετα σημεία τα οποία ρίχνουν το επίπεδο της σύνθεσης και της ακρόασης. Οι βασικές ιδέες μοιάζουν καλοδουλεμένες και ακούγονται πιασάρικες, όμως καλύτερα να έμεναν μικρά τα κομμάτια και να μπορούσαν να καρφωθούν κατευθείαν στον εγκέφαλο, παρά έτσι τώρα, όπου στα δύο λεπτά ακρόασης απογειώνεσαι, στα επόμενα δύο βαριέσαι, στα επόμενα δύο ξαναβρίσκεις ενδιαφέρον, στα επόμενα δύο τα πολλά fillers σε αποσυντονίζουν και αρχίζεις να σκέφτεσαι άλλα πράγματα και πάει λέγοντας.
Βέβαια, μαθαίνοντας ότι η ηχογράφηση του ντεμπούτου των Καναδών Before & Apace ξεκίνησε πριν δεκαπέντε χρόνια (!), νομίζω πως μπορώ να κατανοήσω πώς προέκυψε αυτό το «μπούκωμα» στις συνθέσεις. Όταν δουλεύεις τόσα χρόνια πάνω σε ένα δίσκο, αφενός γιατί να το τραβάς τόσο πολύ; Και αφετέρου είναι λογικό πως μετά δε θα θες να αφαιρέσεις από το δίσκο πράγματα που σα δημιουργός θεωρείς απαραίτητα. Ειδικά από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με heavy progressive rock, στο οποίο είδος ο υπερπληθυσμός ιδεών και ο πλεονασμός στη μουσική θεωρούνται αυτονόητα (ως επί το πλείστον).
Όμως, αυτή η υπερεπεξεργασία έχει αφήσει ξεκάθαρα τα σημάδια της. Συνήθως βρίσκω δουλειές που υποφέρουν από έλλειψη καλών ιδεών ή/και προχειρότητα αλλά εδώ βρίσκουμε ακριβώς το αντίθετο. Ο δίσκος φωνάζει ότι θα μπορούσε να είναι πάρα πολύ καλός αλλά έχει ξεχειλώσει τόσο πολύ από τη χρόνια επεξεργασία και τις αμέτρητες ιδέες που έχουν χωθεί εδώ μέσα που στο τέλος χάνει τη δυναμική του. Οι ιδέες είναι τόσες πολλές που δε γίνεται να ταιριάζουν όλες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα κάποιες να καταλήγουν fillers λόγω ασυμβατότητας. Και ίσα ίσα που δεν υπάρχει εδώ κάτι πολύπλοκο δομικά, κάτι που να δυσκόλευε εμφανώς και αυτόματα την ακρόαση, καθώς οι επιρροές πιάνουν Tool, Devin Townsend, The Mars Volta και Meshuggah (στα πιο βαριά σημεία).
Τέλος πάντων, το ζουμί είναι ότι οι συνθέσεις δουλεύτηκαν πολύ παραπάνω απ’ όσο έπρεπε, είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ όσο έπρεπε και διαθέτουν πολύ παραπάνω μεγαλύτερο αριθμό ιδεών από αυτόν που αντέχουν. Δε μπήκε χαλινάρι εκεί που έπρεπε και μετά χάθηκε τελείως η μπάλα. Κάτι τέτοιο όμως είναι αναμενόμενο σε δίσκο που φτιαχνόταν εδώ και τόσο καιρό. Υπάρχει λόγος που άλλοι φτασμένοι καλλιτέχνες δεν καθυστερούν τόσο πολύ. Για να μην καταλήξουν με δίσκους σαν κι αυτόν.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]