Το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Όλοι έχουμε ακούσει την συγκεκριμένη έκφραση. Στην μουσική βιομηχανία αυτό δεν είναι πάντα εφικτό όταν έχεις συμβόλαια, δεσμεύσεις ή στην τελική ζεις από την μουσική σου και άρα χρειάζεσαι όσο πιο πολύ γίνεται από αυτήν. Οι Poverty’s No Crime δεν είναι μια τέτοια περίπτωση ξεκάθαρα.
Τριάντα χρόνια κλείνουν φέτος οι Γερμανοί, όμως μετράνε μόλις οχτώ στούντιο άλμπουμ μαζί με το καινούργιο. Είναι παράξενο να δει κάποιος την δισκογραφία τους. Μέχρι το 2003 έβγαζαν κάθε χρόνο ή κάθε δεύτερο χρόνο έναν δίσκο. Υπήρξε μόλις μια μικρή διακοπή στην καριέρα τους (2004) και μετά επανήλθαν όμως έκτοτε τα ραντεβού τους με το κοινό είναι αρκετά απομακρυσμένα χρονικά. Δίσκοι κυκλοφόρησαν ξανά το 2007, το 2016 και…φέτος. Ακόμα και οι ίδιοι αστειεύονται στο Δελτίου Τύπου τους, λέγοντας ότι τους πήρε «μόνο πέντε χρόνια» για να βγάλουν νέο δίσκο.
Άξιζε λοιπόν την αναμονή; Κατηγορηματικά θα πω ναι. Το “A Secret To Hide” είναι ένα πανέμορφο άλμπουμ που με βάση το progressive της γερμανικής σχολής ακροβατεί ανάμεσα στο rock και στο metal. Συνθέσεις γεμάτες, χωρίς όμως υπερβολές και ασκήσεις επίδειξης δυνατοτήτων. Κρατούν αυτό το χαλαρό στυλ που σε κάποια σημεία σε πολλούς στο παρελθόν θύμισε την “Empire” εποχή των Queensrÿche με τα πιο πολλά κομμάτια να είναι γεμάτα μελωδίες και αρκετά εμπορικά ρεφραίν. Από την άλλη ξέρω πως η φωνή του Volker Walsemann μπορεί να ακουστεί αρκετά ιδιαίτερη προσωπικά όμως την λατρεύω. Δεν είναι κάνας φοβερός τραγουδιστής αλλά έχει πολύ χαρακτηριστικό ήχο.
Όλα αυτά ντύνονται με μια πολύ ζεστή και καθαρή παραγωγή. Διαλέγω το εναρκτήριο “Supernatural” και το “Flesh And Bone” αλλά μπορώ να πω ότι όλα τα κομμάτια είναι του ίδιο επιπέδου. Ίσως θα μπορούσε να λείπει το “The Great Escape”. Δεν ξέρω γιατί τους παίρνει τόσο καιρό να μας δώσουν νέα μουσική αλλά σίγουρα μας αποζημιώνουν στο έπακρο.
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
