Κανονικά θα έπρεπε να αναφέρομαι στους Grave Miasma ως «άξιους συνεχιστές της βρετανικής death metal σκηνής», ως «ανερχόμενους ήρωες του είδους», «μπλα μπλα μπλα». Το πρόβλημα στην περίπτωσή τους όμως είναι ότι υπάρχουν από το 2006, το ντεμπούτο τους βγήκε το 2013 και αυτός εδώ είναι μόλις ο δεύτερός τους δίσκος! Σύμφωνοι, υπάρχουν και τρία ΕΡs αλλά δε φτάνουν αυτά από μόνα τους. Και σύμφωνοι, η μουσική τους είναι τρομερή αλλά χωρίς momentum και με τόσο πολύ αραιή δισκογραφία ούτε ακόμα και ο Jimi Hendrix δε θα τα είχε καταφέρει.
Αν δεν τους έχετε ακουστά, αφενός τσεκάρετε οπωσδήποτε το ντεμπούτο τους “Odori Sepulcrorum” και αφετέρου αποτελούνται από πρώην και νυν μέλη των Cruciamentum (εξού και τα πολλά κοινά ηχητικά στοιχεία), Indescinesce, Scythian και Malthusian. Και μπορεί η βάση του death metal ήχου τους να είναι heavy και χαοτική, πάντα όμως προσπαθούν να διαφέρουν σε λεπτομέρειες από ό,τι είχαν δοκιμάσει προηγουμένως.
Εδώ λοιπόν ο ήχος τους είναι ελαφρώς λιγότερο σπηλαιώδης και θολός και ένα κλικ πιο επιθετικός, ενώ έχουν διατηρήσει ακέραιες τις blackened death σφήνες στις συνθέσεις, καθώς και τα στοιχεία σήματα κατατεθέν τους, όπως τους ξέφρενους ρυθμούς, τα growls γεμάτα φρενίτιδα και τις δυσοίωνες ατμόσφαιρες. Άξιο αναφοράς ότι εδώ είναι επηρεασμένοι από το μυστικιστισμό του Ινδουισμού. Επίσης, όπου πέφτουν οι ταχύτητες καταφέρνουν να αναπαράγουν με μεγάλη επιτυχία τη νεκρική θλίψη του doom. Όλα αυτά προέρχονται από μια τραγουδοποιία στοχευμένη, δουλεμένη, με παίκτες που ξέρουν τις δυνατότητές τους με συνέπεια να μη ξεφεύγουν, και, το κυριότερο, η έλλειψη συνεπούς δισκογραφίας δε δείχνει τα σημάδια της στη χημεία των μελών ή στο επίπεδο των συνθέσεων.
Ωστόσο, παρ’ όλο που το καινούργιο album είναι ένα κλικ πιο άμεσο από τις προηγούμενες δουλειές του, θεωρώ ότι παράλληλα είναι και ένα σκαλοπατάκι πιο κάτω στο σύνολό του. Όχι ότι αυτό δεν του επιτρέπει να μπει στις υποψηφιότητες για τις death metal κυκλοφορίες της χρονιάς αλλά σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ χωλαίνει λιγάκι. Ακόμα κι έτσι όμως είναι ένα άλμπουμ απολαυστικό για τους οπαδούς του είδους. Το μόνο που μένει είναι να μη ξαναδούμε το επόμενο άλμπουμ τους σε οχτώ χρόνια όπως έκαναν τώρα.
7,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
