To στερεότυπο της αυτοκαταστροφικής καλλιτέχνιδας που είναι παράλληλα σούπερ σέξι και συναισθηματικά ασταθής, είναι ένα δημιουργικό πολυεργαλείο που έχει χρησιμοποιηθεί παντού. Στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία και φυσικά στη μουσική, με το rock και το metal να έχουν την τιμητική τους, καθώς προσφέρονται ως είδη για την ανάπτυξη μιας τέτοιας περσόνας.
Παθολογικές καταστάσεις, όπως ο εθισμός και οι επαγόμενες αυτού καταστροφικές επιλογές ζωής (Debbie Harry, Courtney Love, Taylor Momsen, Maria Brink), το μετατραυματικό στρες (Otep Shamaya, Heather Thompson), η κατάθλιψη και οι ψυχικές διαταραχές (Sonya Scarlet, Jill Janus) μεταφέρονται μέσω των εμπειριών των καλλιτεχνίδων στην μουσική και την εικόνα τους, αλλά ωραιοποιούμενες με μια αφύσικη ζωτικότητα και μια εξίσου αφύσικη, υπερσεξουαλική και αψεγάδιαστη εικόνα. Ιδιότητες που δεν έχουν καμία σχέση με την εμφάνιση και την πραγματικότητα ατόμων που βιώνουν τέτοιες δυσκολίες.
Που κολλάει η Ιταλίδα Lili Refrain και το “Ulu” με όλα τα παραπάνω και γιατί τα αναφέρω, θα αναρωτηθεί κανείς. Διότι σχηματίζουν πλήρως το αισθητικό, μουσικό και στιχουργικό πλαίσιο, στο οποίο κινείται (και) αυτή η καλλιτέχνης. Στην προσωπική της σελίδα διαβάζουμε ότι η μουσική της συνδυάζει…(πάρτε ανάσα και ξεκινήστε να μετράτε) folk, psychedelia, blues, rock, metal και opera (!). Μπορούσαν απλά να γράψουν το όνομα Diamanda Galas και θα τα είχαν πει όλα. Η Lili Refrain μάλλον κοιμάται και ξυπνάει με τη σκέψη της Αμερικανίδας μουσικού, την οποία ακολουθεί πιστά. Η Galas δεν συγκαταλέγεται στα προσωπικά μου γούστα, παρά την ομολογουμένως αξιοσέβαστη σταδιοδρομία της. Αλλά φοβάμαι ότι ακόμα και αν την λάτρευα όσο η Lili,δύσκολα θα αποδεχόμουν κάτι που να προσπαθεί τόσο στοχευμένα να της μοιάσει. Ακριβώς επειδή δεν πρόκειται για μουσικό ιδίωμα, αλλά για μεμονωμένο καλλιτέχνη, που η όλη ύπαρξή του βασίζεται ακριβώς στην μοναδικότητα και την ιδιορρυθμία αυτού που παρουσιάζει.
Τώρα, ακόμα και κάποιος που δεν εκτιμά ιδιαίτερα τις ερμηνευτικές εξάρσεις της Galas, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι χρειάζεται ένας συνδυασμός ταλέντου και ιδιαίτερων φωνητικών ικανοτήτων, για να την μιμηθεί κανείς χωρίς να γελοιοποιηθεί ή να καταλήξει γραφικός. Η Lili Refrain παραδόξως τα καταφέρνει και αποδεικνύει ότι οι γλαφυρές περιγραφές για τις μουσικές της σπουδές στην ιστοσελίδα της, δεν αποτελούν μαρκετίστικο μύθευμα. Το “Ulu” είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα τόσο του ταλέντου της δημιουργού του, όσο και της αδυναμίας της να ξεφορτωθεί ορισμένα βαρίδια, όπως περιοριστικά κλισέ του χώρου και προσωπικές εμμονές, που την κρατούν πεισματάρικα στην σκιά των ειδώλων της. Ή θα τα καταφέρει κάποια στιγμή, ή θα παραμείνει για πάντα μια χρυσή μετριότητα.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
