Κότσια. Αυτό ακριβώς χρειάζεται ένας μουσικός που κυκλοφορεί τη μουσική του εκεί έξω αυτοχρηματοδοτούμενα. Κότσια και πολλή έμπνευση. Όταν μάλιστα έχεις να συναγωνιστείς μεγαθήρια που έχουν συνδέσει το όνομα τους με τον όρο «κιθάρα», τότε το όλο εγχείρημα καθίσταται ακόμα πιο δύσκολο. Βέβαια η μουσική κάθε άλλο παρά διαγωνισμός πρέπει να είναι και προφανώς έτσι το αντιλαμβάνεται και ο Αμερικανός κιθαρίστας Pat Reilly, ο οποίος κυκλοφορεί την πρώτη προσωπική δουλειά του, με τίτλο “Path To Transcendence”.
Ο μουσικός στο άλμπουμ του κάνει ξεκάθαρο πως ανήκει στην νέα γενιά καλλιτεχνών οι οποίοι έχουν την ικανότητα για να στήσουν και να παρουσιάσουν μια ολοκληρωμένη DIY δουλειά βασιζόμενοι στην τεχνογνωσία τους. Πέρα από τη σύνθεση και τις κιθάρες, ο Reilly έχει αναλάβει τόσο το μπάσο, όσο και την παράγωγη, τη μίξη, αλλά και το mastering.
Το “Path To Transcendence” αποτελείται από συνολικά εννέα κομμάτια, εκ των οποίων τα έξι είναι instrumental συνθέσεις, ενώ στα υπόλοιπα τρία συναντούμε και φωνητικά από διαφορετικούς guests. Στο καθαρά instrumental μέρος ο Reilly δίνει την δική του οπτική για το πώς αντιλαμβάνεται τη κιθάρα. Άλλοτε σε πιο μοντέρνες heavy metal στιγμές όπως το “Between Two Worlds” και το “Bleeding Life”, στα οποία φέρνει αρκετά στο νου έναν πιο μεστό Gus G. και άλλοτε σε Gilmour-ικές ιδέες όπως στο “Emergence”. Ο Reilly παρόλη την τεχνική του, βασίζεται περισσότερο στο συναίσθημα και ευτυχώς δεν πέφτει στην παγίδα του άσκοπου εντυπωσιασμού.
Το “Dracarys” φυσικά αποτελεί φόρο τιμής στο πάλαι ποτέ αγαπημένο Game Of Thrones. Συμπαθητικό αλλά μάλλον τετριμμένο πλέον, καθώς ανά τα χρόνια κατά τα οποία έπαιζε, αρκετοί μουσικοί έχουν παρουσιάσει ήδη υπερβολικά πολλές εκδοχές των scores της σειράς. Στα δυο από τα τρία κομμάτια με τα φωνητικά τα πράγματα σκληραίνουν και ο Reilly μας φέρνει σε επαφή με μια άλλη πτυχή του και τον θαυμασμό του για μπάντες όπως οι Pantera και οι Machine Head. Δυστυχώς τα “Birth Of Freedom” και “Vitality” αποτυγχάνουν να ξεχωρίσουν, κυρίως λόγω των μετρίων ακραίων φωνητικών που ακούγονται σχετικά επιτηδευμένα. To “Winter Sunrise” από την άλλη είναι μια αρκετά καλή ατμοσφαιρική σύνθεση που θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιο από τα άλμπουμ της χρυσής εποχής της 90s Century Media.
Συνολικά, το “Path To Transcendence” αφήνει την αίσθηση του άνισου. Ο Reilly είναι ξεκάθαρα καλός μουσικός με συνολική ματιά των επιταγών της εποχής. Επανέρχομαι όμως αναπόφευκτα ξανά στην εισαγωγή διερωτώμενος κατά πόσο μπορεί να ξεχωρίσει η δουλειά του από συνθετική άποψη, καθώς απουσιάζουν τα στοιχεία εκείνα που θα δώσουν στον ακροατή το κάτι παραπάνω. Για πρώτη δουλειά αξιοπρεπής αλλά προς το παρόν και μέχρι νεοτέρας μένει στη βάση.
5/10
Βασίλης Μπατίλας
vasilis_vd@hotmail.com
