Το πόσο ταλαντούχος και εξαιρετικά τίμιος παίκτης είναι ο Marc Rizzo το γνωρίζουμε όλοι. Οι λιγότεροι από εμάς όμως, δε γνωρίζουμε και πόσο καταπληκτικός shredder μπορεί να γίνει όταν δεν πιέζεται από τον επαγγελματικό του “πατέρα” Max Cavalera. Διότι στις solo δουλειές του παρουσιάζει ένα εντελώς διαφορετικό κιθαριστικό πρόσωπο. Και όλα αυτά σε πλήρη ισορροπία, αν σκεφτείς ότι η προσωπική του καριέρα ξεκινάει πίσω στο 2004 ταυτόχρονα με το ξεκίνημά του στους Soulfly. Ο Αμερικάνος κιθαρίστας δεν είναι πια πιτσιρίκος. Πλέον 40-άρισε και αυτό φαίνεται στις νότες του νέου του “Rotation” album.
Και όχι. Δεν αναφέρω την ηλικία ως παράγοντα κούρασης, αλλά μάλλον ως αφορμή εξέλιξης. Για να το διαπιστώσεις, πάρε ένα οποιοδήποτε album του στα mid-00’s και σύγκρινέ το με αυτό. Η μέρα με τη νύχτα. Διατηρώντας τη συμπάθεια που ανέκαθεν έτρεφε για το progressive metal αλλά και τους groove ήχους που ανακάλυψε δίπλα στο μέντορά του, ο Rizzo αποτελεί εδώ κάτι παραπάνω από έναν απλά υποτιμημένο κιθαρίστα. Το “Rotation” στα 44 λεπτά της διάρκειάς του προσπαθεί να βγάλει από τις νότες του και ένα πιο συναισθηματικό κομμάτι στο παίξιμό του. Τα δάχτυλά του βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα, ιδιαίτερα όταν φτάνει η στιγμή του σολαρίσματος. Επιπλέον, όντας στα ντουζένια του μετά και το πρόσφατο “Psychosis” με τους Cavalera Conspiracy δε διστάζει να αποθρασυνθεί, κάνοντας και τους δικούς του πειραματισμούς. Πάρε για παράδειγμα το “Ad Pila It Spathas” που κάνει ένα υπέροχο ατμοσφαιρικό break με καθαρές ακουστικές κιθάρες latin αισθητικής και percussion σε ρόλο πρωταγωνιστή. Σημαντικότερο όλων το γεγονός πως πρόκειται για ένα instrumental δίσκο που δεν κουράζει στο παραμικρό, καθότι ποικιλόμορφος. Ενώνει άψογα τρια σχετικά ανόμοια -αλλά με κοινό μουσικό άξονα το μοντέρνο σκεπτικό- είδη μεταξύ τους, το nu metal με το thrash και το progressive, και τα εναλλάσσει συνεχώς ώστε να μη βαρεθεί αυτός που θα το ακούσει. Έχουμε συνθέσεις που βασίζονται εξ’ ολοκλήρου στη μελωδία (“Hear Nor There“, “Wicked Shattered“), έχουμε κάποια άλλα που εξαρτώνται περισσότερο από τα δυναμικά, συναισθηματικά leads της κιθάρας (“Spectral Intensities“, “Thrash Boogie“), ενώ υπάρχει και το τιμής ένεκεν “Jungle Jam Slam” που δείχνει πως ο Marc Rizzo δεν ξεχνάει ποιος είναι εκείνος που πριν από 14 χρόνια πίστεψε στο έργο του.
Το συμπέρασμα για το “Rotation“, λοιπόν, είναι πως πρόκειται για ένα album ξεκάθαρα μοντερνοποιημένης προσέγγισης. Και σε αυτό μάλλον βοήθησε ως ένα σημείο και η παραγωγή – “πένα” του Zeuss (Crowbar, All That Remains, Soulfly, Bleeding Through, Chimaira) που του έδωσε τον όγκο που χρειάζεται. Είναι μία δουλειά ενός πλήρως απελευθερωμένου καλλιτέχνη που φαίνεται πως μπορεί να τα κάνει όλα, όσο πολυάσχολος και να είναι. Ως ακροατής προσωπικά, δύσκολα μπορώ να βρω instrumental δίσκο που να μπορεί να με κρατήσει ως το τέλος. Το “Rotation” το κατάφερε.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
