Οι Misanthropia από την Ολλανδία μετρούν ήδη δεκαπέντε χρόνια παρουσίας στον χώρο του μελωδικού black metal. Με τον τέταρτο ολοκληρωμένο δίσκο τους, “Convoy Of Sickness” σηματοδοτούν την δισκογραφική επιστροφή τους μετά από τέσσερα χρόνια.
Με ένα εξώφυλλο να μου φέρνει στο μυαλό το (αγαπημένο) “Abigail” των King Diamond και το (λατρεμένο) “The Somberlain” των Dissection, σκέφτηκα αντανακλαστικά ότι δεν μπορεί, κάτι καλό θα με περιμένει. Τελικά με την όρεξη έμεινα. Την ίδια στιγμή, εννοείται πως δεν είναι και ό,τι πιο άσχημο έχω ακούσει.
Ξεκινώντας με ένα ambient ύφος με επιβλητικά μυστηριώδη διάθεση, το “Convoy Of Sickness” κάνει μια όμορφη αρχή πριν πάρει τα πάνω του. Στην συνέχεια, ακολουθεί ο κλασικός καταιγισμός που βασίζεται στις μαινόμενες κιθάρες και τα λυσσασμένα τύμπανα του black metal αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση με αρκετή μελωδία. Όλα καλά και τίποτα παραπάνω μέχρι εδώ.
Η μουσική του δίσκου, λοιπόν, έχει μπόλικη μελωδικότητα που την πηγαίνει πολύ μακριά από την τυπική ψύχρα που αναβλύζουν τα riffs του black. Την ίδια στιγμή όμως, τα φωνητικά είναι πολύ περισσότερο παγερά και απειλητικά. Αυτό από μόνο του μού χτύπησε άσχημα στη συγκεκριμένη περίπτωση, μιας και θεώρησα ενοχλητική αυτή την έλλειψη συνοχής μεταξύ των βασικότερων στοιχείων ενός δίσκου. Πάντως δεν ξέρω αν στη συνέχεια έφτιαξε αυτή η κατάσταση ή απλώς το συνήθισα, όμως προς το τέλος παύει τουλάχιστον να είναι τόσο έντονο.
Το αγαπημένο μου στοιχείο, παρ’ όλα αυτά, παραμένει η μουσική του, σε σημείο να σκέφτομαι πόσο περισσότερο θα μου άρεσε εάν είχαμε να κάνουμε με μία instrumental κυκλοφορία – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και σε αυτόν τον τομέα έχουμε κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Οι απόπειρα για «μοχθηρές» αφηγήσεις, πιο αργόσυρτα φωνητικά και τα λοιπά δεν καταφέρνουν να προσθέσουν κάτι.
Νομίζω φαίνεται και από τα γραφόμενά μου που δεν βγάζουν κανέναν ενθουσιασμό ότι και το “Convoy Of Sickness” δεν ξέφυγε από τον βάλτο της μετριότητας. Είχε απλώς κάποιες εντάξει στιγμές και το πρόβλημά του για εμένα ήταν ακριβώς αυτό: ότι δεν με έκανε να σκεφτώ κάτι καλύτερο από το «εντάξει».
5,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
