Οι Algebra είναι ένα συγκρότημα που σχηματίστηκε το 2008 στην Ελβετία. Παίζουν thrash metal και αυτό είναι το τρίτο τους full-length. Έχουν εκτεταμένη δισκογραφία στην πλάτη τους (έβδομη επίσημη κυκλοφορία μέσα σε έντεκα χρόνια), πράγμα που σημαίνει ότι το συγκρότημα έχει πάρει στα σοβαρά αυτό που κάνει. Το πρόβλημα ωστόσο, όπως θα δούμε παρακάτω, εντοπίζεται στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα.
Δυστυχώς, το “Pulse?” ενώ κάνει μια αρκετά φιλότιμη προσπάθεια να ξεχωρίσει από το σωρό, επιστρατεύοντας ωραίες ιδέες στα σόλο και μερικά πιο τεχνικά περάσματα, καταλήγει να ακούγεται τραγικά ίδιο με τα περισσότερα σημερινά άλμπουμ του είδους. Τυποποιημένο riffing, τυποποιημένη παραγωγή, τυποποιημένος “τσαμπουκαλίδικος” τόνος στη φωνή (σ.σ.: ε ρε Peter Dolving που θέλετε μερικοί) και τυποποιημένες συνθέσεις του στυλ “κουπλέ – ρεφραίν – κουπλέ”. Ακόμα και τα groovy τεχνικά περάσματα που υπάρχουν, είναι τα κλασσικά χιλιοπαιγμένα thrash grooves που όλοι ξέρουμε. Εδώ στο λίγο πιο τεχνικό, πράγμα που σημαίνει ότι ο δίσκος το παλεύει να ακουστεί λίγο πιο ενδιαφέρον, αλλά εν τέλει τα περάσματα δεν λειτουργούν ούτε καν σαν οάσεις στην έρημο, γιατί τι να το κάνεις όταν όλα τα υπόλοιπα μέρη του δίσκου έχουν παιχτεί στην κυριολεξία από όλους τους μεγάλους και μικρούς του είδους πιο πριν;
Ακόμα και στη δομή των κομματιών δεν υπάρχουν εκπλήξεις, η μπάντα δεν παίζει με τις δομές, δεν προσπαθεί να δημιουργήσει χάος στα τραγούδια της (σ.σ.: προς Θεού δεν εννοούμε ένα κομμάτι να αποτελείται από 50 riffs γιατί πάμε στο άλλο άκρο μετά) και το αποτέλεσμα είναι η δομή που όλοι ξέρουμε. Η οποία δομή, μπορεί να βγάλει το δίσκο τρομακτικά κερδισμένο, αν τα θέματα έχουν έμπνευση (σ.σ.: χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Slaughter Of The Soul”, όπου όλα τα κομμάτια είναι τουλάχιστον εθιστικά και σε αυτό τα βοηθάει τόσο η δομή, όσο και τα κιθαριστικά θέματα), όταν όμως, τα θέματα δεν είναι και ό,τι πιο καινοτόμο υπάρχει, το αποτέλεσμα είναι ανέμπνευστο έως και βαρετό.
Για να τελειώνουμε, το “Pulse?” δεν κάνει, ακόμα και αν είσαι τελειωμένος thrasher με βουνά μπύρας σπίτι σου. Απλά και όμορφα, δίσκοι σαν και αυτόν δείχνουν γιατί αυτό το είδος πάσχει στις μέρες μας. Δεν ξέρω τι ακριβώς σκέφτεται το συγκρότημα όταν γράφει, αλλά είναι κρίμα να έχεις τόσο μεγάλη συνέπεια στις κυκλοφορίες σου και να κυκλοφορείς πράγματα που ξεχνιούνται σε μια ώρα. Ελπίζω να πάρουν τη διαδικασία της σύνθεσης πιο σοβαρά στο μέλλον.
5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
