Οι Primal Fear είναι ένα από τα λίγα συγκροτήματα της Γερμανικής σκηνής που συνεχίζουν ακάθεκτοι μετά από τόσα χρόνια ύπαρξης. Με την ευκαιρία των ζωντανών τους εμφανίσεων στην Ελλάδα οι συντάκτες του περιοδικού παρουσιάζουν τους αγαπημένους τους δίσκους! Δεν σταματάμε όμως εκεί! Βρήκαμε τον Ralf Scheepers και τον βάλαμε να μας πει μερικές κουβέντες για κάθε έναν από τους δίσκους αυτούς!
“Primal Fear” ǀ Ημ. Κυκλοφορίας: 2 Φεβρουαρίου 1998 ǀ Nuclear Blast Records
Πόσες και πόσες καριέρες σχηματίζονται από καθαρή σύμπτωση ή από άστοχες επιλογές επαγγελματιών μουσικών; Τα παραδείγματα είναι πολλά και πολλές φορές βγάζουν μάτι. Ένα τέτοιο ξεκάθαρο παράδειγμα, είναι αυτό του ταλαντούχου τραγουδιστή Ralf Scheepers. Θυμάμαι το κλάμα που είχα ρίξει όταν ο Kai Hansen αποφάσισε να φύγει από την ποιο επιτυχημένη power metal μπάντα, τους Helloween. Που να ήξερα ότι δυο χρόνια μετά (1990), ο συμπαθής κιθαρίστας θα σχημάτιζε μαζί με τον Scheepers (μέχρι τότε το λαρύγγι των Tyrant Pace), έναν κλώνο των Helloween και επί της ουσίας θα έπαιρναν την θέση αυτών, αφού οι Helloween θα απομακρυνόντουσαν από τον power metal ήχο, όλο και περισσότερο.
Όσοι δεν ξέραμε τον Ralf Scheepers, στο “Heading For Tomorrow”, πάθαμε πλάκα με τις φωνητικές του ικανότητες. Η επιτυχία των Gamma Ray ήταν δεδομένη και οι δίσκοι που ακολούθησαν, “Sign No More” και “Insanity And Genius”, εγκαθιστούσαν τους Γερμανούς στην κορυφή του power metal. Στο “Insanity And Genius” του 1993, όμως παρατηρούμε κάτι παράξενο. Ο Hansen αναλαμβάνει τα φωνητικά σε δυο τραγούδια, με τις κακές γλώσσες να αρχίζουν να προμηνύουν την φυγή του Scheepers από τους Gamma Ray. Εκείνη την περίοδο αρχίζουν και τα κουτσομπολιά, για το ότι ο Scheepers θα είναι ο καινούργιος τραγουδιστής των Judas Priest. Η αλήθεια είναι μάλλον κάπου στη μέση, με τον Kai Hansen να λέει σε συνεντεύξεις ότι του έχει λείψει το να τραγουδάει, με τον Scheepers να ανακοινώνει ότι έχει “απομακρυνθεί” από τα άλλα μέλη και φυσικά με τον τελευταίο να ομολογεί το πόσο θέλει να τραγουδήσει για τους Βρετανούς.
Το κατά πόσο είναι αλήθεια το γεγονός ότι ο Scheepers είχε την θέση στην τσέπη του, μέχρις ότου εμφανιστεί ο Tim “Ripper” Owens, δεν το ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι, ότι αρκετός κόσμος είδε την ανακοίνωση του Owens σαν καινούργιο τραγουδιστή των Priest, να αφήνει τον Scheepers μουσικά ορφανό. Σε καμία περίπτωση όμως, ένα τέτοιο ταλέντο δεν θα μπορούσε να πάει χαμένο, οπότε μαζί με τον βετεράνο Mat Sinner, ο Scheepers δίνει σάρκα και οστά στους Primal Fear.
Η πρώτη κυκλοφορία της μπάντας δεν αργεί να έρθει και το 1998 κυκλοφορεί το ομώνυμο ντεμπούτο. Η αγάπη του Scheepers για τους Priest είναι εμφανής, ειδικά σε τραγούδια σαν το “Chainbreaker”, “Batallions Of Hate” και “Thunderdome”, όπου έχουν εμφανή την χροιά του “Painkiller”. Το “Primal Fear”, όμως δεν θα απογοητεύσει τους καθαρόαιμους power metal οπαδούς του Scheepers, όταν τα μελωδικά και sing-along τραγούδια “Promised Land”, “Nine Lives”, “Formula One” και ακόμη την μελωδική μπαλάντα “Tears Of Rage”, να ανεβάζουν το επίπεδο του δίσκου κατακόρυφα.
Η αλήθεια είναι ότι το ντεμπούτο των Primal Fear, σε τίποτα δεν προμήνυε την επιτυχία που θα έκανε η μπάντα στο μέλλον, αφού μιλάμε για έναν πολύ καλό δίσκο, αλλά έναν δίσκο ο οποίος δεν είχε κάτι το φρέσκο να δώσει στο είδος. Πολύ τότε μιλάγαμε για μια μπάντα η οποία θα έφτανε το πολύ στους τρείς με τέσσερις δίσκους, με τον Scheepers 30 σχεδόν χρόνια μετά να μας διαψεύδει. Η αλήθεια είναι μια, ότι το “Primal Fear”, θα είναι η εκκίνηση μιας πολύ πετυχημένης μπάντας η οποία στο μέλλον θα μας έδινε πολλούς καλούς δίσκους.
Κείμενο: Δημήτρης Σταύρος
Η πρώτη μου μουσική επαφή με τον Ralf Scheepers και τη χαρισματική φωνή του ήρθε με τους αγαπημένους μου Gamma Ray, της πρώτης φυσικά περιόδου 1990 -1993. Λίγο καιρό μετά, γνώρισα μουσικά και τους Primal Fear, που φέτος κυκλοφόρησαν το δωδέκατο τους άλμπουμ “Apocalypse” όντας συνεπέστατοι δισκογραφικά και με τις περισσότερες κυκλοφορίες τους να είναι εξαιρετικές. Η πρώτη μου, “κανονική” επαφή λοιπόν, και γράφοντας “κανονική” εννοώ να ακούσεις το δίσκο προσεκτικά και όχι π.χ. μία φορά στα γρήγορα (όπως είχα όντως κάνει με το “Jaws Of Death” που είχα ακούσει πρώτα) ήταν με το φοβερό και τρομερό ομώνυμο ντεμπούτο. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους, που το “Primal Fear” αποτελεί το αγαπημένο μου άλμπουμ από το συγκρότημα.
Ο δίσκος αυτός, είναι κλασική περίπτωση πολύ καλού ντεμπούτου και ό,τι πρέπει αν κάποιος θέλει να κάνει την πρώτη του γνωριμία με τους Γερμανούς. Και μόνο το σχετικά απλό, αλλά σπουδαίο εξώφυλλο να κοιτάξεις, μπαίνεις κατευθείαν στο κλίμα. Καταρχήν το άλμπουμ ξεκινάει με τον απόλυτο heavy metal ύμνο “Chainbreaker”, ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια της μπάντας, φανερώνοντας αρκετά τις Judas Priest επιρροές του σχήματος και το συγκεκριμένο feeling. Το τραγούδι, άνετα θα μπορούσε να συμπεριληφθεί σε μία συλλογή κλασικών heavy metal τραγουδιών κυρίως των 90s. Από εκεί και πέρα, ψεγάδια δε θα βρεις εύκολα, απλά κάποια κομμάτια είναι πιο κάτω (“Formula One”, “Dollars”, “Nine Lives”, “Thunderdome”) σε σχέση με τα υπόλοιπα που είναι οι ξεκάθαρες κορυφές του δίσκου όπως το “Promised Land” με τη refrain-άρα που έχει. Γενικά εξαιρετικά refrain στα περισσότερα κομμάτια του δίσκου, που σου μένουν εύκολα και κολλάς μαζί τους. Για το “Promised Land” θα μπορούσε να πω ότι έθεσε κάποια «στάνταρ» για το μέλλον και την πορεία του συγκροτήματος και πώς θα ήταν ιδανικό να ακούγονται τα τραγούδια που θα ξεχωρίσουν περισσότερο, με τα φοβερά refrain.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για το “Silver & Gold”, επίσης μπορεί να θεωρηθεί κλασικό του συγκροτήματος και φυσικά να το ξεχωρίσει κανείς όταν θα αρχίσει να ψάχνει το υλικό της μπάντας. Επίσης, στο ομώνυμο αυτό ντεμπούτο τους, οι Primal Fear ήδη δείχνουν μία πιο ευαίσθητη πλευρά ρίχνοντας τους τόνους με το μπαλαντοειδές “Tears Of Rage”. Καθόλου τυχαίο που το εν λόγω κομμάτι, αλλά και τα “Chainbreaker”, “Running In The Dust” μπήκαν στη best of σύλλογη της πρώτης περιόδου, το “Metal Is Forever – The Very Best Of Primal Fear” (2006). Εννοείται ότι θέση θα μπορούσαν άνετα να έχουν και τα κομμάτια που αναφέρθηκαν πιο πάνω, ειδικά το “Promised Land”. Ακόμη, καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός, ότι ο Ralf Scheepers ήταν υποψήφιος αντικαταστάτης του Rob Halford, για τη θέση του τραγουδιστή στους Judas Priest λίγο καιρό πριν την κυκλοφορία του δίσκου, πράγμα που φανερώνουν οι συνθέσεις στην πλειονότητά τους.
Συνθέσεις με ξεκάθαρα heavy διάθεση όσον αφορά τα riffs και γενικά τη δομή των περισσότερων τραγουδιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Battalions Of Hate”, που δεν υστερεί πουθενά, εννοείται ότι είναι από τις κομματάρες του δίσκου και της μπάντας γενικότερα και «βγάζει» ακόμα περισσότερο τα Judas Priest στοιχεία. Θα μπορούσε να είναι κομμάτι των Grave Digger! Μια εξαιρετική αρχή, θέτοντας υψηλά στα στάνταρ για τη συνέχεια, με διάφορα κορυφαία κομμάτια όπως τα “Final Embrace”, “Under Your Spell”, “Metal Is Forever”, “Seven Seals”, “Diabolus” κλπ, κλπ. Από τις πρόσφατες δουλειές τους ένα από τα κομμάτια που ξεχωρίζω είναι το “When Death Comes Knocking” (“Delivering The Black” – 2014). Για τις δισκάρες που μεσολάβησαν, τα είπαν οι συνάδελφοι.
Κείμενο: Πέτρος Μυστικός
O Ralf Scheepers για το “Primal Fear”: “Από την πρώτη στιγμή ξέραμε τι θέλουμε να παίξουμε. Υπήρχε φοβερή χημεία μεταξύ μας και νομίζω ότι αυτό φαίνεται στον δίσκο αυτό. Δεν πιστεύω ότι θα ήθελα ποτέ να αλλάξω κάτι στο ντεμπούτο μας!”
“Nuclear Fire” ǀ Ημ. Κυκλοφορίας: 29 Ιανουαρίου 2001 ǀ Nuclear Blast Records
Είναι πολλά albums τα οποία ο κάθε ακροατής συνδέει με μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του. Έτσι και για εμένα, το τρίτο album των Γερμανών είναι συνδεδεμένο με τις πρώτες μου εξερευνήσεις στη σκληρή μουσική, όταν και κυκλοφόρησε το 2001. Τότε δηλαδή που το ανακάλυψα και πραγματικά δεν έβγαινε από το cd-playerμου. Τα χρόνια πέρασαν, όμως το “Nuclear Fire”κατέχει ακόμα ξεχωριστή θέση μέσα μου.
Και όχι για νοσταλγικούς λόγους. Αλλά επειδή σπέρνει.
Είναι ένα φοβερό heavy / power metal album από ένα συγκρότημα που όσο και να λατρεύει τους Judas Priest, δεν μπορείς να πεις ότι είναι αντιγραφή τους. Είχα πάρα πολλά χρόνια να το ακούσω και όμως, τώρα που το έβαλα ξανά με αφορμή την επικείμενη επιστροφή των Primal Fear στην Ελλάδα, είναι λες και δεν πέρασε μια ημέρα από τότε. Θυμάμαι τα riffs, τα solos, τις τσιρίδες του Ralf Scheepers, τους στίχους. Δυστυχώς ο γείτονάς μου που τα άκουγε τότε δεν μπορεί να τα θυμηθεί, επειδή άλλαξα γεωγραφικό διαμέρισμα, αλλά δεν άκουσα τους τωρινούς να παραπονιούνται και τόσο.
Ένα album γεμάτο με φοβερές συνθέσεις, άλλες πιο γρήγορες, άλλες πιο mid-tempo. Παραδείγματα πολλά: τα καταιγιστικά “Back From Hell”και “Fight The Fire”, το “Now Or Never”με τους ιδιαίτερους στίχους, το ομώνυμο, το “Red Rain”και το προσωπικό αγαπημένο μου “Iron Fist In A Velvet Glove” που μου ξανασήκωσε την τρίχα κάγκελο. A, και bonus διασκευάρα στο “Out In The Fields”. Σταματάω εδώ γιατί αλλιώς θα τα γράψω όλα. Κλασσικό και αγαπημένο. Be the one to make your dreams come true, see there’s only one thing you must do.
Κείμενο: Γιώργος Τερζάκης
O Ralf Scheepers για το “Nuclear Fire”: “Τολμώ να πω ότι αυτός ο δίσκος είναι ένα σημείο αναφοράς για εμάς. Για εμένα προσωπικά είναι βέβαια και επειδή ξύρισα το κεφάλι μου (γέλια). Πέρα από αυτό όμως ήταν ένας αρκετά διαφορετικός δίσκος που δουλέψαμε πολύ πάνω του, με πολύ γρήγορα κομμάτια και φοβερές μελωδίες. Μπορώ να πω ότι άρεσε σε όλους!”
“Black Sun” ǀ Ημ. Κυκλοφορίας: 29 Απριλίου 2002 ǀ Nuclear Blast Records
Για εμένα οι Primal Fear είναι από αυτά τα συγκροτήματα που ξέρεις πως ΔΕΝ πρόκειται να ακούσεις κακό δίσκο. Μπορεί φυσικά να μην είναι όλες τους οι δουλειές το ίδιο καλές είναι όμως στην χειρότερη περίπτωση αξιοπρεπείς σαν κυκλοφορίες. Αυτό από μόνο του είναι ένα κατόρθωμα για ένα σχήμα που φέτος κλείνει τα είκοσι χρόνια!
Γιατί λοιπόν το “Black Sun”; Ο δίσκος είναι ο τέταρτος στην σειρά για το συγκρότημα το οποίο μέχρι εκείνη την στιγμή είχε βγάλει τρία φοβερά album. ΑΝ είχαν ένα μειονέκτημα αυτά τα άλμπουμ – αν μπορεί κάποιος να το πει μειονέκτημα – ήταν η πασιφανής αγάπη (σε βαθμό θρησκείας) των συνθετών απέναντι στους θεούς Judas Priest.
Στο “Black Sun” λοιπόν το σχήμα παίρνει μια σκοτεινή στροφή στον ήχο του. Μπορεί η συνταγή να παραμένει κλασσική, ειδικά σε κομμάτια όπως το “Mind Machine”, όμως υπάρχουν στιγμές που το συγκρότημα πραγματικά βουτά στα βαθιά με κομμάτια όπως το “Silence” ή το “Mind Control”.
Η μπόμπα παραγωγή βοηθά τα μέγιστα και από το “Armageddon” το head banging δίνει και παίρνει. Όμως εδώ έχουμε και αρκετή τροφή για σκέψη μιας και οι Fear προσφέρουν πραγματικά καλές στιγμές σε επίπεδο στίχων.
Ελάχιστα κομμάτια έχουν μια κάπως πιο ευχάριστη νότα στον τόνο τους, όπως το “Light Years From Home”, και γενικά το “black” επικρατεί παντού. Εν κατακλείδι το “Black Sun” για μένα είναι ο πιο “ολοκληρωμένος” δίσκος των Γερμανών και ο πρώτος που μου “μίλησε” από την πρώτη ακρόαση.
“So cold is the night
It’s silent without light
Since days they promised us
To be home again”
Κείμενο: Μιχάλης Νταλάκος
O Ralf Scheepers για το “Black Sun”: “Το πρώτο μας concept album. Μπορώ να σου πω ότι ήταν μια αρκετά δύσκολη δουλειά μιας και ίσως για πρώτη φορά βρισκόμασταν σε αχαρτογράφητα νερά. Αυτό νομίζω ότι μπορεί να το καταλάβει κάποιος στον ήχο που βγήκε πραγματικά πολύ σκοτεινός!”
“Apocalypse” ǀ Ημ. Κυκλοφορίας: 10 Αυγούστου 2018 ǀ Frontiers Records
Το “Apocalypse” για εμένα είναι το απόλυτο άλμπουμ της περιόδου 2010-2018. Ο δίσκος αυτός τα εμπεριέχει όλα! Φοβερές ερμηνείες, μελωδίες που σε κολλάνε στο τοίχο, κιθάρες ξυράφι, στιβαρό μπάσο και εξαιρετικό παίξιμο στα τύμπανα. Το κάθε ένα από τα 6 μέλη του σχήματος έχει καταφέρει με το προσωπικό του στίγμα να εξυψώσει το άλμπουμ στα ουράνια!
Δεν συγκρίνεται λέμε με κανένα δίσκο. Ίσως για εμένα θα μπορούσε μονάχα ως διάδοχος του “16.6 (Before The Devil Knows You‘re Dead)” (2009) να χαρακτηριστεί, καθώς αυτό ήταν το άλμπουμ που σηματοδότησε την αλλαγή ως προς τον ήχο του σήμερα για την μπάντα. Σημαντικό ρόλο δε έχει παίξει και η κρυστάλλινη παραγωγή στην παρούσα δουλειά.
Ακούστε κομματάρες όπως το “New Rise” που σε πιάνει από τα μούτρα, καθότι άκρα συναυλιακό κομμάτι, δεν σταματάς να κοπανιέσαι με το που αρχίζει με αυτόν τον “Nuclear Fire” era ήχο που αποπνέει με μια πιο σύγχρονη προσέγγιση. Το “The Ritual” από την άλλη έχει πιο κλασσική Primal Fear χροιά ή το super (video clip) “King Of Madness” και το λατρεμένο “Blood, Sweat & Fear”! Ακούστε από την άλλη το “Cannonball”. Νομίζω ότι είναι αρκετά για να σας πείσω.
Εγώ θα σας το πρότεινα με κλειστά τα μάτια να το αποκτήσετε. Πιστέψτε με, η αγορά του θα είναι από τις καλύτερες που θα έχετε κάνει.
Νίκος Σιγλίδης
O Ralf Scheepers για το “Apocalypse”: “Το νέο μας παιδί, μπορώ να πω ότι είναι το αγαπημένο μας αλλά έτσι θα αδικούσα όλα τα άλλα μας παιδιά (γέλια). Πιστεύω ότι ξεχωρίζει από όλα τα άλλα λόγω του ότι έχει πολύ δυνατό ήχο και φοβερές μελωδίες και ατμόσφαιρα!”
Οργάνωση κειμένου: Μιχάλης Νταλάκος
ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
Το Greekrebels.gr χαρίζει σε δύο (2) τυχερούς/ές αναγνώστες/τριες από ένα (1) αντίτυπο από την τελευταία κυκλοφορία των Primal Fear, “Apocalypse”, υπογεγραμμένα από τα μέλη της μπάντας.
Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να πατήσετε “Like” στην σελίδα μας στο Facebook και να κάνετε “Share” την ανάλογη δημοσίευση στο τοίχο σας, χρησιμοποιώντας τα hashtags #greekrebels #primalfeargusg_athens.
Οι νικητές ή οι νικήτριες του διαγωνισμού θα ανακοινωθούν τo Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2018.
Σημαντική σημείωση: Όταν κάνετε “Share” την εικόνα βεβαιωθείτε πως γίνεται δημόσια.
