Το “The Dark Third” κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2006 και αποτελεί το ντεμπούτο των Βρετανών prog rockers Pure Reason Revolution. Ο τίτλος αποτελεί αναφορά στο γεγονός ότι το ένα τρίτο της ζωής του ανθρώπου, υπολογίζεται ότι είναι οι ώρες που κοιμάται (εκτός αν είστε ο Al Jourgensen, που τότε σε κάθε περίπτωση, συγχαρητήρια). Ο θεματικός άξονας του δίσκου περιστρέφεται λοιπόν, γύρω από τα όνειρα και τον ύπνο.
Για τη μουσική επένδυση αυτής της ιδέας, το συγκρότημα αντλεί έμπνευση από μια ευρεία γκάμα επιρροών, όπως οι Pink Floyd, οι Porcupine Tree, οι Nirvana, οι Kraftwerk και οι Fleetwood Mac. Συγκροτήματα που είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους αλλά με κοινή συνισταμένη ότι η μουσική τους θα μπορούσε, υπό συνθήκη κάθε φορά, να περιγράψει ιδανικά διαφορετικές όψεις του συγκεκριμένου concept. Η κυκλοφορία είναι διπλή και περιέχει αμφότερες τις εκδοχές του δίσκου, όπως κυκλοφόρησαν στην αγγλική και στην αμερικάνικη αγορά αντίστοιχα.
Η παραγωγή του Paul Northfield, που έχει δουλέψει με ονόματα όπως οι Rush και οι Porcupine Tree, είναι πραγματικά αψεγάδιαστη. Αλλά κάτι τέτοιο δεν θα είχε σημασία, αν τα κομμάτια από μόνα τους δεν ήταν τόσο αξιόλογα. Τη μια στιγμή φαντάζουν μια πιο heavy εκδοχή των Floyd του “Echoes” (“Τhe Bright Ambassadors Of Morning”) και την επόμενη, εύπεπτους Porcupine Tree ή Autumn (“Voices In Winter/Realm Of Devine”). Λόγω προσωπικών προτιμήσεων και μόνο πάντως, οι αγαπημένες μου στιγμές ήταν εκείνες που η μπάντα αφήνει την ψυχεδελική πλευρά της μουσικής της ελεύθερη και ανεβάζει ταχύτητες, φέρνοντας στο μυαλό κάτι που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μια πιο επιθετική μορφή των Eloy (“Bullits Dominae”, “In Aurelia”).
Τον ρόλο του καθοδηγητή σε αυτή τη διαδρομή αναλαμβάνουν οι δύο τραγουδιστές, Jon Courtney και Chloe Alper. Η συνύπαρξη τους αποδεικνύεται άκρως επιτυχημένη και οι φωνές τους ταιριάζουν αρμονικά τόσο μεταξύ τους, όσο και με τη μουσική. Και οι δύο είναι πολυοργανίστες, με την Alper να έχει προηγούμενη θητεία κυρίως στην punk σκηνή. Το τελευταίο πάντως, δύσκολα θα το μάντευε κανείς ακούγοντας τα ονειρικά μελωδικά φωνητικά της στον δίσκο.
Όπως δύσκολα θα μάντευε κανείς την ημερομηνία που κυκλοφόρησε αρχικά, τα σημάδια του χρόνου δεν έχουν επιδράσει αρνητικά πάνω του, τον λες και καλογερασμένο. Ίσως να φταίει ο post-metal άνεμος που πνέει τον τελευταίο καιρό στη σκηνή, μεταξύ του οποίου και του “The Dark Third” υπάρχει μπόλικο κοινό έδαφος. Με την μπάντα να επαναδραστηριοποιείται πρόσφατα μετά από εννέα χρόνια παύσης, η επανακυκλοφορία αυτή μοιάζει ιδανική για την επανεκκίνησή της και δεν θα απογοητεύσει φίλους του είδους και μη.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
