Μόδες και metal μουσική. Δύσκολο πράγμα. Ειδικά όταν ξεπηδάνε συγκροτήματα δεξιά κι αριστερά που προσπαθούν να κινηθούν σε ένα ήχο που «πουλάει» την εκάστοτε περίοδο. Θέλει όμως μεγάλο ταλέντο και προσοχή για να μην πέσεις στις παγίδες του όποιου στυλ πας να κινηθείς. Ε, μαντέψτε τι συμβαίνει με τους Xhamain.
Δημιουργημένοι το 2014, τους πήρε εφτά ολάκερα χρόνια να παρουσιάσουν μια κυκλοφορία οποιασδήποτε μορφής και αυτό είναι το “Na Alma” ντεμπούτο album τους, του οποίου προηγήθηκαν και τρία singles. Και από τις πρώτες νότες ειλικρινά δεν γίνεται να μην απορώ γιατί τους πήρε τόσο καιρό να βγάλουν κάτι τόσο κακό.
Το έχω ξαναγράψει, δεν απολαμβάνω να θάβω συγκροτήματα που κάνουν κάτι που γουστάρουν αλλά δεν βρέθηκε κανένας να τους πει ότι το συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι μόνο για κουφούς; Η εξάδα από την Ισπανία θέλει να νομίζει ότι παίζει melodic death/folk metal. Ναι, ξέρω σε ποιους πήγε το μυαλό σας, στη μπάντα από την Ελβετία που έβαλε το συγκεκριμένο στυλ στον παγκόσμιο μεταλλικό χάρτη.
Δυστυχώς όμως οι Xhamain δεν τους αντιγράφουν. Και λέω δυστυχώς επειδή αν το έκαναν, ίσως κατάφερναν κάτι καλύτερο. Πάμε να δούμε τι εννοώ. Η μουσική υποτίθεται παίζει σε melodic death μονοπάτια. Και λέω υποτίθεται επειδή δεν υπάρχει ούτε ένα riff το οποίο να πεις ότι κάνει κάτι. Κιθαριστική δουλειά πιο επίπεδη και από την κοιλιά ανακουφίστριας “influencer” στο Instagram.
Και δεν είναι μόνο αυτό αλλά εξίσου τραγικό είναι το drumming. Είναι αδιανόητα μονότονο, χωρίς την παραμικρή φαντασία, χωρίς ένα γέμισμα που να κάνει τη διαφορά. Ειδικά στα πολύ γρήγορα τραγούδια προκαλεί πονοκέφαλο από την ασταμάτητη δίκαση. Όσο για τα φωνητικά; Ερασιτεχνικά τα growls και παράφωνα τα καθαρά γυναικεία. Να με συγχωράει η Mariah Fosado, που είναι και ιδρυτικό μέλος, αλλά η φωνή της είναι κακή και σου τρυπάει τα αυτιά.
Και αφού λέμε για τρύπημα αυτιών, πάμε και στο folk στοιχείο που είναι κάτι πνευστά της κακιάς ώρας που ευτυχώς δεν ακούγονται συχνά αλλά σποραδικά. Είναι τόσο κακή η ηχογράφησή τους που ακούγονται λες και βγαίνουν από κάποιο παιδικό παιχνιδάκι. Αυτά που ανάβουν και φωτάκια όταν πατάς τα κουμπάκια τους. Άσε που ούτε αυτά σου δίνουν έστω μια μελωδία που μπορεί να σου μείνει στο μυαλό.
Άρα, συνοψίζουμε. Τυπικές και αδιάφορες συνθέσεις. Μηδέν φαντασία οι κιθάρες. Μηδέν φαντασία τα drums. Κάκιστα φωνητικά. Πνευστά που τα ακούς και απορείς τι πήγε στραβά στη ζωή σου. Και μηδέν αγγλικά στους στίχους αφού τραγουδάνε στα γαλικιακά. Συγγνώμη αγόρια και κορίτσια αλλά δεν το έχετε με τίποτα. Μπράβο σας που κάνετε αυτό που γουστάρετε αλλά θέλει τεράστια βήματα βελτίωσης για να προχωρήσετε στη σκηνή.
2/10
Γιώργος Τερζάκης
[email protected]
