Wovenhand, Moa Bones
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014, Fuzz Club, Αθήνα
David Eugene Edwards = Wovenhand. Ο χαρισματικός αυτός μουσικός σε κάθε του εμφάνιση επί Ελληνικού εδάφους προκαλεί πάντα ταραχές και κοσμοσυρροή, κάτι που έγινε και σε αυτή του την εμφάνιση, εκείνο το βράδυ Τετάρτης στο γνωστό club της οδού Πειραιώς. Αυτή την φορά μας επισκέφθηκε για να μας δείξει επί σκηνής πόσο εκπληκτικό ακούγεται το τελευταίο του πόνημα, το “Refractory Obdurate”, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους. Για να πάμε να δούμε όμως τι έγινε εκείνο το βράδυ.
Το σανίδι του Fuzz γύρω στις 21:30 πάτησε γεμάτος περίσσιο θράσος ο Δημήτρης Αρώνης ή Moa Bones αν προτιμάτε, βγήκε μόνος του (!!!), με εφόδιο μια κιθάρα σε ένα πιο southern outfit και μας παρουσίασε δικές του συνθέσεις αλλά και κάποιες διασκευές σε κομμάτια των Neil Diamond (σ.σ. “Solitary Man”) και Loudon Wainwright (σ.σ.: “The Swimming Song”). Η κίνηση του αυτή απαιτεί περίσσια τόλμη και κατά το ρητό “Ο τολμών νικά!”, έτσι και ο Δημήτρης κατάφερε με την εμφάνιση του να κερδίσει το κοινό. Μουσικά κινούμενος σε folk/country μονοπάτια της Αμερικάνικης γης και με μια φωνή παρμένη μέσα από κει, θυμίζοντας μου τον David Bowie σε στιγμές, μου άφησε ιδιαίτερα θετικά συναισθήματα και θα ήθελα να τον δω και σε κάποιο άλλο χώρο στο μέλλον. Περί τα 40 λεπτά αργότερα μας αποχαιρέτησε και άφησε την σκηνή για να ανεβούν στην σκηνή οι Woovenhand…
…όπου τα σημάδια της αλλαγής στον ήχο τους είχαν γίνει ήδη αισθητά από την προηγούμενη εμφάνιση τους εδώ, στο Gagarin, τον Ιούλιο του 2012, ενώ οι υποψίες αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο όταν ανακοινώθηκε ότι έχουν υπογράψει στην Deathwish Records, μία από τις πιο γνωστές hardcore εταιρίες της Αμερικής, και η οποία ανήκει στον Jacob Bannon των Converge.
Το “Refractory Obdurate” που κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά επιβεβαίωσε τις υποψίες αφού πρόκειται για τον σκληρότερο και ταυτόχρονα πιο ριψοκίνδυνο δίσκο της καριέρας τους. Το πείραμα βέβαια αποδείχθηκε απολύτως επιτυχές και το album δεν είναι τίποτα λιγότερο από αριστουργηματικό! Στην περιοδεία αυτή τον David Eugene Edwards συνοδεύουν τρία μέλη των φοβερών Planes Mistaken For Stars. Ο λόγος για τους Neil Keener στο μπάσο, Chuck French στην κιθάρα και Mike Ricketts στα τύμπανα. Ο ήχος πλέον είναι σαφέστατα βαρύτερος και πολύ περισσότερο ογκώδης, χωρίς όμως να επισκιάζει τις μελωδίες ή την μοναδική ατμόσφαιρα στην οποία μας έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Η εκφραστικότητα και το πάθος του David Eugene Edwards εξακολουθεί να παραμένει αναλλοίωτο – οι ζωντανές εμφανίσεις του εξάλλου ήταν ανέκαθεν πάρα πολύ έντονες και συναισθηματικά φορτισμένες, οπότε ο σκληρότερος ήχος στον οποίον αρέσκονται πλέον δεν έχει κανένα απολύτως αντίκτυπο σε αυτόν τον τομέα.
Το setlist επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στα δύο τελευταία album, το φετινό “Refractory Obdurate” και το προπέρσινο “The Laughing Stalk”. Το πρώτο ακούστηκε σχεδόν ολόκληρο (‘Hiss’, ‘Masonic Youth’, ‘Field of Hedon’, ‘Corsicana Clip’, ‘Salome’, ‘The Refractory’, ‘Obdurate Obscura’, ‘El-bow’ ‘Good Shepherd’), αφήνοντας εκτός playlist μόνο το ‘King David’, ενώ από το δεύτερο έπαιξαν τα ‘King O King’, ‘Closer’, ‘Maize’ και ‘Long Horn’. Από την πορεία του με τους 16 Horsepower, το μοναδικό κομμάτι που έπαιξαν τώρα είναι το ‘Horse Head Fiddle’ (από το ‘Folklore’), ενώ παλιότερες συνθέσεις των Wovenhand ακούστηκαν μόνο στο encore. Ο λόγος για το ‘Whistling Girl’ (από το ‘Mosaic’), στο οποίο ο David Eugene Edwards έπαιξε μόνος του, κολλητά μαζί με το ‘As I Went Out One Morning’ του Bob Dylan (τα δυο αυτά κομμάτια τα έπαιξε με το mandolin-banjo του, το οποίο είχε χρησιμοποιήσει και λίγο νωρίτερα κατά την διάρκεια του κυρίως set στα ‘Corsicana Clip’ και ‘The Refractory’), και αμέσως μετά ανέβηκε και η υπόλοιπη μπάντα στην σκηνή για να παίξουν το ‘Kicking Bird’ (από το ‘Ten Stones’) με το οποίο και έκλεισαν την εμφάνιση τους.
Κόσμο είχε πάρα πολύ, μαζί και πολλές καινούριες φάτσες που μάλλον τους έβλεπαν για πρώτη φορά. Ο David Eugene Edwards μίλησε ελάχιστα, όπως και το συνηθίζει άλλωστε, ευχαριστώντας απλά και λιτά το κοινό και πετώντας κάπου ενδιάμεσα και την ‘χαρακτηριστική’ του ατάκα ‘thank you for clapping’, την οποία χρησιμοποιεί από τις μέρες των 16 Horsepower και έχει γίνει σήμα κατατεθέν!
Με λίγα λόγια, οι Wovenhand ήταν για μία ακόμη φορά συγκλονιστικοί, όπου την άποψη μου αυτή βρήκα να την συμμερίζονται και άλλοι παραβρισκόμενοι στο χώρο. Ραντεβού για την επόμενη φορά και συγχαρητήρια στην διοργανώτρια αρχή! Πάντα τέτοια!
Ανταπόκριση: Νίκος Σιγλίδης
Φωτογραφίες: Διονύσης Τσέπας
Υ.Γ.: Πολλά ευχαριστώ στον Γιάννη Κοκκονάκη για τα διάφορα βιογραφικά στοιχεία αλλά και την όλη του συνδρομή.
