Πως θα ακούγονταν άραγε μια heavy-sludge μπάντα που έχει στην ιδιοκτησία της προβάδικο στον πάτο της κόλασης; Αρχικά σαν τους Pantera ή τους Down με μια μεζούρα Eyehategod. Αργότερα τείνει να ακούγεται κάπως σαν αυτό εδώ το ντεμπούτο. Οι Howl είναι η καινούργια μου λατρεμένη ανακάλυψη με χώρα προέλευσης την μουσικά χαοτική Αμερική σαν δεύτερη κόλαση. Σαφώς αλλά όχι απροκάλυπτα επηρεασμένοι από τις μπάντες που προανέφερα τους λάτρεψα από το βαρύ κι ασήκωτο εισαγωγικό ‘Horns of Steel’ ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Οι εκπλήξεις που μας επιφυλάσσουν κυμαίνονται από heavy (μιλάμε για true heavy όμως!) riffs που ακούγονται σαν το τρίξιμο από της αλάδωτες πόρτες κάποιου κολαστηρίου, doom-sludge μελωδίες που σέρνουν πολλά κότσια επί της όπισθεν και τη φωνή του δαίμονα βεβαίως βεβαίως! Αδιαμφισβήτητο highlight και τρελή κομματάρα είναι το ‘The Scorpion’s Last Stink’ που μαζί με τις υποχθόνιες μπασογραμμές του ‘The day of Rest’ με άφησαν βλάκα. Και φυσικά για να δικαιολογηθεί και ο τίτλος του album δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα περίεργα ηχάκια και η εσκεμμένη μονοτονία σε διάφορα σημεία. Αφού τελειώσεις με την ακρόαση αυτού του δίσκου νιώθεις ελαφρώς μουδιασμένος καθώς η βαριά ατμόσφαιρα των Howl τριγυρίζει ακόμα μέσα στο κεφάλι σου, μένοντας εκεί για ώρες και καθιστώντας τον επισήμως υπνωτιστικό. Αν αυτό είναι το ντεμπούτο album τους τότε φοβάμαι πραγματικά τη συνέχεια.
8,5/10
Αγγελική Καπίρη
