Ισοπεδώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους για πάνω από 20 χρόνια σαν τανκ. Παρέα πάντα με τους Bolt Thrower, είναι οι πιο πολεμόκαβλες μπάντες που έχει ξεβράσει ποτέ αυτή η μουσική. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια οι στουντιακές δουλειές των Sodom πυροβολούσαν με άσφαιρα. Κάτι που σε live εμφανίσεις τους φυσικά και δεν ισχύει. Το αισίως 14ο album τους τελικά ονομάστηκε “Epitome Of Torture” και, για να λέμε την αλήθεια, σαν τίτλος υπόσχεται πολλά. Είναι γεγονός πάντως πως είναι ένας από τις πιο δύσκολες κυκλοφορίες που έχουν κάνει.
Οι διαθέσεις της μπάντας για πειραματισμούς φαίνονται νωρίς-νωρίς από το πρώτο κομμάτι, “My Final Bullet”. Ακουστική εισαγωγή με σταδιακή αύξηση των decibels, που καταλήγει σε ένα αμφιλεγόμενο μοντέρνο refrain. Εκεί κατάλαβα τι ήθελε να πει ο Tom με τον όρο “μοντέρνα στοιχεία” στις δηλώσεις του. Αμέσως μετά ήρθε το “S.O.D.O.M.” ως ατομική βόμβα, που περιέχει όλα τα κλασικά στοιχεία του συγκροτήματος. Δυνατά riffs, ακόμα δυνατότερες ερμηνείες και πέντε απλά γράμματα που ξεσηκώνουν πλήθη για πλάκα. Είναι το απόλυτο σιγουράκι στα επερχόμενα live shows τους. Σχετικά ίδια γνώμη είχα και για το ομότιτλο κομμάτι, με τη διαφορά ότι o ρυθμός είναι λίγο μονοκόμματος. Άψογα drums πάντως. Συνέχεια με “Stigmatized”. Αυτή είναι ουσιαστικά η πρώτη αληθινά up-tempo σύνθεση, με ταχύτητα και brutal vocals να φέρνουν στο μυαλό εποχές από “Tapping The Vein”. Σειρά έχει το “Cannibal”, ένα instrumental κομμάτι που ξεφεύγει από το thrash ήχο, πηγαίνοντας σε πιο death metal μονοπάτια. Ίσως θυμίσει σε πολλούς Bolt Thrower λόγω του τονισμένου μπάσου, αλλά λόγω έλλειψης στίχων (σ.σ.: πράγμα σπάνιο για Sodom) μάλλον είναι αχρείαστο.
Το “Shoot Today – Kill Tomorrow” ήταν αυτό που είχα ακούσει πριν απ’ όλα. Έχει την “προβλεπέ” ταχύτητα στο rhythm section, τσαντίζει στα μισά με τις “μπουκωμένες” ερμηνείες του Tom, αλλά διαθέτει ένα refrain κομμένο και ραμμένο για πόλεμο. Άλλο ένα “must” για τις εμφανίσεις τους. Το μεγαλύτερο παράδειγμα πειραματισμού ίσως να φαίνεται στο “Invokating The Demons” όπου το thrash στοιχείο μειώνεται στο maximum, με το Bernemann να δίνει περισσότερη μελωδία στις κιθάρες. Από πίσω ακούγεται ένα riff-άκι σε στυλ Trivium, πράγμα που μαρτυρά ότι οι Sodom πλέον ακούνε κι άλλα πράγματα εκτός από Tank και Motorhead. Ώρα για το κομμάτι που είχα τη μεγαλύτερη περιέργεια. Το “Katjuschka” συγκαταλέγεται αυτομάτως στις καλές στιγμές του album, πρώτον επειδή συμβαδίσει με την πολύχρονη θεματολογία της μπάντας και δεύτερον, είναι από τα ελάχιστα φετινά τραγούδια που αναπολούν το ένδοξο “Code Red”.
Πλησιάζοντας στο τέλος, ακολούθησε το “Into The Skies Of War”. Περισσότερο heavy παρά thrash, νομίζω ότι είναι η καθαρά μέτρια στιγμή του album με ένα μονότονο riff και ένα ακόμα πιο μονότονο refrain. Η αυλαία της ακρόασης έπεσε με το “Tracing The Victim”, με τη μπάντα να επιστρέφει πάλι σε πολεμικές στιχομυθίες, πιο επιθετικό ύφος και mid-tempo ρυθμούς.
Ασχέτως αν θα μας αρέσει ή όχι, οφείλουμε να παραδεχτούμε για άλλη μία φορά την επιλογή του Waldemar Sorychta στο τιμόνι του παραγωγού, που για 2 σερί δίσκους δικαιώνει απόλυτα τους Sodom. Ο Markus “Makka” Freiwald ως νέος drummer δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο, αν και σε σημεία δείχνει να μην έχει δέσει απόλυτα με τους υπόλοιπους. Γενικότερα, το “Epitome Of Torture” θα μπορούσα άνετα να το χαρακτηρίζω ως πειραματικό δίσκο, μιάς και τα thrash στοιχεία που θα περίμενε να συναντήσει ένας μέσος οπαδός των Sodom ενδεχομένως να έχουν κάνει φτερά. Ωστόσο, το κενό αναπληρώνεται με τη γνωστή επιθετικότητα στο μπάσο του Onkel Tom και τα πολυάριθμα riffs. Προσωπικά πέρασα κάπως καλύτερα απ’ ότι στα “Sodom” και “In War And Pieces”, αν και δε μπορώ να πω ότι πλησιάζουν ποιοτικά πιο παρελθοντικά albums. Σαν Sodomaniac όμως, οφείλω να το αποδεχτώ.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
Όταν έμαθα ότι θα γράψω εγώ για το καινούριο Sodom, από τη μία έκανα σαν μικρό παιδί, από την άλλη ήμουν κάπως επιφυλακτικός καθώς το “In War and Pieces” όχι ότι ήταν κακό, αλλά οι Sodom μας έχουν συνωθήσει σε πιο ψιλά standards. Έτσι περίμενα εναγωνίως το καινούριος τους άλμπουμ που τιτλοφορείται “Epitome Of Torture”.
Πατώντας το “play” και ακούγοντας την εισαγωγή με την κλασική κιθάρα για 8 μέτρα πριν μπει ένα πολύ απλό riff από πάνω με παραμόρφωση πήρα μία παράξενη φάτσα. Όταν όμως μπήκε στο παιχνίδι και η φωνή του Angelripper το σαγόνι ακούμπησε στο πάτωμα. Φωνή λίγο πιο μπάσα από όσο το περίμενα, με ένα στυλ που θύμισε Grip Inc. και ένα ρεφραίν που σου κολλάει στο μυαλό και δεν λέει να φύγει! Ωραίο groove-άτο τραγούδι για να ανοίξει το άλμπουμ, με ένα φανταστικό σόλο που ίσως είναι λίγο πιο μελωδικό από όσο ίσως θα θέλανε οι οπαδοί που έχουν μείνει στο πρώτο μισό της. Το άλμπουμ συνεχίζει με το “S.O.D.O.M.” και οι ταχύτητες ανεβαίνουν επικίνδυνα, με τη καλή για εμάς έννοια.
Θα μπορούσα να γράψω σεντόνια ολόκληρα για κάθε σύνθεση ξεχωριστά, αλλά θα καταντήσω κουραστικός και δε το θέλω. Ο Waldemar Sorychta έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στη παραγωγή του δίσκου (σ.σ.: σε όσους έχουν ακούσει το “In War and Pieces” ξέρουν τη δουλειά του με τους Sodom) και η μπάντα δείχνει σε μεγάλα κέφια. Η αλλαγή που έγινε στη θέση του drummer με τον ερχομό του Markus “Makka” Freiwald, δεν έχει επηρεάσει στο ελάχιστο τη μπάντα, τουναντίον ίσως να τις έδωσε λίγη ώθηση παραπάνω. Ο Angelripper δοκιμάζει και άλλα πράγματα με τη φωνή του εκτός της κλασικής χροιάς που έχει, τραγουδώντας σε κάποια σημεία πιο μελωδικά και σε κάποια άλλα να φτάνει μέχρι και σε death metal growl, κάτι που μαζί με τις γρήγορες ταχύτητες αγγίζουν το death metal μονοπάτια.
Και αυτό είναι το ωραίο με αυτό το “Epitome Of Torture”: Ότι εναλλάσσετε από thrash σε heavy και σε, περίπου, death, χωρίς όμως να χάνει τη συνοχή του και χωρίς να ξενίζει. Οι στίχοι είναι οι κλασικοί που είχαν ανέκαθεν οι Sodom, όχι ότι με χάλασε κάθε άλλο, μιας και όπως αναφέρει και ο Tom στο Δελτίο Τύπου: “Δυστυχώς υπάρχει ακόμα πολύ έμπνευσή εκεί έξω για τόσο θυμωμένους στίχους”.
Με λίγα λόγια και για αν μη πλατειάζω: είναι το “Epitome Of Torture” ένας Sodom δίσκος; Ναι. Είναι ένα άλμπουμ που θα αλλάξει τον χάρτη του thrash; Όχι. Σε πιάνει από λαιμό; Ναι. Με λίγα λόγια το δέκατο τέταρτο άλμπουμ της τριάδας από το Γκελζενκίρχεν ναι μεν δεν θα φτάσει τα standards από άλμπουμ σαν το “Better Off Dead”, αλλά σίγουρα είναι ένας δίσκος που αξίζει και με το παραπάνω να έχετε στη δισκοθήκη σας!
8/10
Χάρης Παπαδόπουλος
[email protected]
