Αχ, αυτά τα παιδιά. Έχοντας ακούσει τους δύο προηγούμενους δίσκους τους, έρχονται τώρα με μια τρίτη και τελειωτική προσπάθεια να παρουσιάσουν καινούριο υλικό αρκετά παρόμοιο με τα άλλα δύο. Και αυτό γιατί να έγινε άραγε; Ίσως γιατί ΔΕΝ μπορεί μια μπάντα να εφεύρει κάτι καινούριο και αναζωογονητικό σε διάστημα μόλις 2 χρόνων; Και για να είμαστε πιο ακριβείς σε διάστημα 20 μόλις μηνών αυτός είναι ο τρίτος δίσκος της μπάντας και είχα την «χαρά» να ακούσω και τους τρεις. Έχουν δώσει μεγαλύτερο ρόλο η αλήθεια είναι στα πιο ηλεκτρονικά στοιχεία, κάτι που κάνει το δίσκο πιο «ψεύτικο», με κάποιες διάσπαρτες τσιρίδες και brutal φωνητικά να δίνουν μια πιο «σκληρή» ατμόσφαιρα, κάτι που εμένα σε κανέναν από τους δίσκους τους με ικανοποίησε. Πουλάνε προφανώς το όλο image, καθώς είναι μια πολύ έξυπνη ιδέα το όλο θέμα δύο αντικρουόμενοι τραγουδιστές που παριστάνουν δύο ζώα και φοράνε μάσκες. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν πιστεύω ότι θα αγγίξουν κανέναν ανοιχτόμυαλο οπαδό του σκληρού ήχου, όπως κάνουν άλλα ηλεκτρονικά σχήματα. Επίσης, είμαι της άποψης ότι δεν έχουν βρει, τέσσερα άλμπουμ μετά, την χρυσή τομή ανάμεσα στις δύο προσωπικότητες αλλά και μουσικά. Θα μου άρεσε αν, παραδείγματος χάρη, χρησιμοποιούσαν φυσικά όργανα για να φτιάξουν την μουσική τους, διότι όπως προείπα είναι αρκετά ψεύτικο. Κάποια κομμάτια τα βρήκα πολύ βαρετά καθώς η ίδια μελωδία, ειδικά στη φωνή, συνεχιζόταν σε όλη τη διάρκεια. Πραγματικά, δεν έχω κάτι ενάντια στην μπάντα(γιατί έχω «θάψει» και τους τρεις δίσκους της!) και η αλήθεια είναι ότι δεν άκουσα το δίσκο καθόλου προκατειλημμένα, αλλά πραγματικά είναι και λάθος της εταιρείας, όπως έχω πει και σε άλλη κριτική, να βγάζει καινούριο υλικό σε καλλιτέχνες τόσο νωρίς.
3/10
Tένια Λάρδα
