Τι και αν έχουν για τίτλο άλμπουμ κάτι το τόσο κλισέ; Η εξάδα από την Σουηδία ήρθε στα τέλη της χρονιάς να συνεπάρει με τον πέμπτο δισκογραφικό της βήμα το οποίο είναι αριστούργημα και κατάφερε να ξεκλέψει μια θέση στο φετινό TOP 20 μου. Αφήνοντας πίσω το μεταβατικό “Unholy Cross”, καθαρά λόγω της ένταξης του Patrik “Pata” Johansson (Dawn Of Silence – τσεκάρετε τους!), έρχονται πραγματικά με ένα κομμάτι φόρο τιμής στην αγαπημένη μας μουσική, το οποίο πιστεύω πως είναι ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει η μπάντα από την εποχή του ντεμπούτου της, του “Nosferatu” του 2006. Ο “Pata” είχε αποδείξει από τον προηγούμενο δίσκο ότι είναι κάτι παραπάνω από ικανός αντικαταστάτης του Urban Breed (Project Arcadia, ex Pyramaze, ex Tad Morose), μιας και στο “In The Name Of Metal” έχει ξεσαλώσει και δίνει το δικό του στίγμα. Τον δίσκο ανοίγει το ομότιτλο κομμάτι με μια τσιρίδα που σε προϊδεάζει για το πάρτι που θα ξεκινήσει. Η επιλογή του δε για το video clip του δίσκου δικαιολογείτε απόλυτα. Το mid-tempo riffing φαίνεται πως θα κυριαρχήσει. “When Demons Collide” για την συνέχεια και τα κλασσικά Bloodbound ρεφραίν κάνουν την εμφάνιση τους. Δεν μπορείς από το να τραγουδήσεις παρέα με την εξάδα. Στο “Bonebreaker” προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Απλά ΥΜΝΟΣ και η ζημιά ξεκίνησε! Φοβερές κιθάρες σε συνδυασμό με άψογα φωνητικά και rhythm section με πλήκτρα ξεδηπλώνουν τον εκπληκτικό χαρακτήρα αυτού του hit. Στο “Metalheads Unite” τα βλέμματα στρέφονται προς τα Γερμανικά εδάφια, καθώς είναι σίγουρα ένα κομμάτι φόρος τιμής στους Accept! Κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρχει σε οποιοδήποτε δίσκο τους. Το “Son Of Babylon” διαθέτει από την άλλη κοφτά riffs και μου έφερε στο μυαλό σε γέφυρα τελείως Edguy/Avantasia, δίχως να κοπιάρει ενώ κάποιος θα με έλεγε τρελό αν θα τολμούσα να πω ότι το ρεφραίν Bon Jovi-ίζει; Σολάρα επίσης μέσα σε αυτό. Ίσως η πιο hard rock στιγμή του δίσκου. Στο “Mr. Darkness” η επιστροφή σε Γερμανία ξανασυμβαίνει αφού το κομμάτι φλερτάρει με Helloween της ‘00s εποχής, κάπου ανάμεσα σε “The Dark Ride” & “Gambling With The Devil” στα mid tempo ενώ η κομματάρα “I’m Evil” σε κάνει να κοπανιέσαι στο ρυθμό αφού το κομμάτι είναι άκρα συναυλιακό! Συγκαταλέγεται ανετότατα στα καλύτερα κομμάτια που μας έχει χαρίσει αυτή η μπάντα και θέλω να ελπίζω να το κάνει δεύτερο clip. Το “Monstermind” από την άλλη ενώνει την Αμερική των Megadeth με την Ευρώπη των Grave Digger ενώ το “King OF Fallen Grace” είναι ένα ακόμα power metal anthem της μπάντας. Το “Black Devil” επαναφέρει έναν ακόμα φόρο τιμής στους Accept και φαντάζει σαν αδερφάκι του “Metalheads Unite”. Προσέξτε όμως, η μπάντα σε καμία περίπτωση ΔΕΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ, είναι επηρεασμένη από αυτούς! Ο δίσκος κλείνει με το “Bounded By Blood” (λογοπαίγνιο με το γνωστό thrash δίσκο;), ένα αρκετά ωραίο κομμάτι που χαρακτηρίζεται από την μελωδικότητα του. Να αναφέρουμε ότι στο δίσκο υπάρχει ως bonus track το κομμάτι “Book Of The Dead” από τον ομότιτλο δίσκο του 2007, τα φωνητικά στον οποίο είχε αναλάβει τότε ο Michael Bormann (Redrum, ex Jaded Heart), μόνο που εγώ προτιμώ αυτήν εδώ. Συνοψίζοντας, θα πω ότι είναι ο δίσκος περιέχει πάρα πολύ καλές συνθέσεις, εκπληκτικές εκτελέσεις από τους συμμετέχοντες μουσικούς αν και το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν το εξώφυλλο που επιμελήθηκε ο Mark Wilkinson (Marillion, Iron Maiden, Judas Priest, Highland Glory κ.α.) για το δίσκο, αφού έχει κάνει πολύ καλύτερες δουλειές για τους διάφορους καλλιτέχνες με τους οποίους έχει συνεργαστεί. Εγώ πάντως σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!
8.5/10
Νίκος Σιγλίδης
