Οι Bad Touch είναι ένα hard rock συγκρότημα από το Ηνωμένο Βασίλειο. Παίζουν μοντέρνο hard rock (πώς γίνεται αυτό δεν ξέρω) και αυτός είναι ο τέταρτος δίσκος τους. Οι επιρροές του συγκροτήματος (ισχυρίζονται ότι) είναι μπάντες όπως οι Led Zeppellin, οι Black Crownes, οι Free και οι Lynyrd Skynyrd.
Αυτό βέβαια που καθιστά το δίσκο ψιλοαστείο, είναι ότι δεν ακούμε νότα από αυτές τις μπάντες εδώ μέσα. Αντίθετα οι τύποι προσπαθούν να παίξουν ένα μοντέρνο hard rock πράγμα που μόνο τις μπάντες που αναφέρουν ως επιρροές δε θυμίζει.
Ακούμε λοιπόν ένα χλιαρό riffing και μια μπάντα η οποία προσπαθεί να ακουστεί σαν κάτι μοντέρνο και τελικά το μόνο που καταφέρνει είναι να ακουστεί βαρετή και χωρίς ίχνος δημιουργικότητας όντας ανίκανη να δημιουργήσει κάτι το ξεχωριστό. Αλήθεια, ώρες-ώρες δε μπορώ παρά να αναρωτιέμαι γιατί κάνει ο κάθε κακομοίρης μπάντα, πως μπαίνει σε δισκογραφική εταιρεία, πως ακούει αυτό που έγραψε και δίνει το OK να κυκλοφορήσει και τέλος γιατί πρέπει εμείς να γράφουμε για αυτούς και να χάνουμε χρόνο από ακροάσεις σοβαρής μουσικής.
Γιατί εδώ μιλάμε για μια αποθέωση του όρου «βαρεμάρα» που σε κάνει να αναρωτιέσαι για θεμελιώδη ερωτήματα της ζωής όπως είναι το «ποια συνταγή του Μαμαλάκη θα κάνω σήμερα;» και διάφορα άλλα περί εσωτερικής ύπαρξης. Η μπάντα είτε δε μπορεί, είτε απλά δε θέλει να δημιουργήσει κάτι που να έχει ένα λόγο ύπαρξης και αρκείται στο να προσπαθεί να ακουστεί μοντέρνα. Ακόμα και το μοντέρνο όμως έχει το παλιό σαν βάση και πατάει πάνω του δείχνοντας το δρόμο μπροστά.
Αυτοί εδώ πάλι μου έδειξαν το δρόμο για το κρεβάτι μου. Ευχαριστώ παιδιά, θα κοιμηθώ ένα δωδεκάωρο απόψε. Λίγο πιο βαρετοί από το να κάθεσαι να κοιτάς το ταβάνι. Κοιτάξτε τα κομμάτια σας, δώστε τους προσοχή, προσπαθήστε να καταλάβετε τι πάει λάθος με την περίπτωση σας, αλλιώς διαλύστε το ή βγάλτε τίποτα ηρεμιστικά.
3,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
