Ας πούμε πως πρόκειται για ένα black metal one-man-band. Ωστόσο δεν έχει τα κλασσικά στοιχεία στη σύνθεση που περιμένεις να ακούσεις από μια black μπάντα. Ο ήχος βέβαια εξακολουθεί και είναι λες και ηχογραφήθηκε σε κατακόμβες με μαγνητοφωνάκι, αλλά δεν είναι κακός. Αυτό που θαύμαζα πάντα είναι οι άνθρωποι που έχουν μεράκι να παίξουν μουσική και να εκφραστούν μέσα απ’ αυτή. Είναι εμφανές πως ο κύριος Loikav υστερεί μουσικών γνώσεων. Ή τουλάχιστον η δεξιοτεχνία του στην κιθάρα τον προδίδει… Παρόλα αυτά, άκουσα με σχετική ευχαρίστηση τα πέντε κομμάτια του δίσκου. Το κάθε ένα είχε δικό του χαρακτήρα και δεν ακολουθούσε το μοτίβο των υπολοίπων. Είναι εμφανές πως υπήρξε έμπνευση και γράφτηκαν πάνω από δύο riff-άκια για την όλη φάση. Γενικά δεν μπορώ να χαρακτηρίσω με πολλές λέξεις αυτό που άκουσα. Το σκότος, το έρεβος και ο θάνατος είναι αυτό που βγαίνει σε κάθε νότα (όταν καταφέρεις και τις ακούσεις), γενικά πολύ φασαρία, αλλά όχι αβάσταχτη. Όσο για τα φωνητικά δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Δε νομίζω ότι υπάρχουν στίχοι στο κομμάτι, αλλά και πάλι αυτό που θέλει να σου βγάλει στο βγάζει. Μια αρκετά καλή δουλειά που αξίζει προσοχής, μόνο και μόνο για τη στήριξη της underground death σκηνής.
7/10
Ντένια Παλαιολόγου
