Ας ξεκινήσω με το ότι παρατήρησα μία εμφανή εμμονή για τον «Έξω-από-δω» από τους κύριους. Τέλος πάντων, δεν μας ενδιαφέρει και πολύ. Στο κάτω κάτω Doom παίζουν οι άνθρωποι! Ξεκινάω λοιπόν και εγώ πατώντας το Play, και το “The Plant we Seeded” αρχίζει να ακούγεται από τα ηχεία μου. Το Doom έπιασε την καλή σε αυτό το δίσκο και σίγουρα κατάφερε να μου μεταφέρει μια μικρή στενοχώρια – ανατριχίλα. Ένα πράγμα δεν μου έκανε καλή εντύπωση και αυτό είναι ότι δεν μπορούσα σε αρκετά σημεία να ακούσω τη φωνή, αλλά ξεπερνιέται! Δεύτερο στη σειρά, το “Heaving Earth”, μου έκανε καλή εντύπωση απ’ την αρχή. Μου προσέφερε μια άλλου τύπου ατμόσφαιρα έχοντας μία μίξη βρώμικων/καθαρών στις κιθάρες. Το “Stone Into Flesh” παίρνει σειρά και με βύθισε στο σκοτάδι, παρόλο που όλα τα φώτα ήταν ανοιχτά. Πιο αργό, μεγαλύτερο σε διάρκεια, σκοτεινό, περίεργο. Το “These Butterflies” ακολουθώντας το μοτίβο των δύο πρώτων, άλλες στιγμές γρήγορο άλλες αργό ενώ τη διαφορά κάνουν τα φωνητικά που το στολίζουν. Το “Luciphoria” μου τράβηξε την προσοχή από την πρώτη νότα και με έκανε να έχω αγωνία για το πώς θα εξελιχθεί στη συνέχεια. Τελικά ήταν το μέχρι εκείνη τη στιγμή πιο απλοποιημένο κομμάτι. Αλλά απ’ ότι φαίνεται είχε λόγο, αφού το “Inside” βγαλμένο από τους ήχους που στοιχειώνουν τους παιδικούς μας εφιάλτες έκανε την είσοδό του. Αυτό και αν ήταν σκοτεινό… και αισίως το ανακήρυξα εν τέλει το προσωπικό μου αγαπημένο κομμάτι του δίσκου. Συνεχίζει το “How I wish That I could Know”, άλλο περίμενα άλλο μου ‘ρθε. Τα τύμπανα και τα ορχηστρικά δεν τα χω στο πρόγραμμα. Την παραμορφωμένη φωνή σίγουρα ΔΕΝ την είχα στο πρόγραμμα και κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι το πόσο τυχερή είμαι που δεν έκατσα να ακούσω το δίσκο βράδυ. Φινάλε κάνει το “Fruits and Wine” και νομίζω ότι χαρακτηρίζει τέλεια τα όσα έχουμε προακούσει. Στενόχωρο μέχρι τα όρια της κρίσης πανικού, νομίζω πως το παιχνίδι με τις συχνότητες στη μέση μου θύμισε σκηνή από την ταινία “Insidious”. Εν τέλει η συγκεκριμένη δουλειά τον KROH κατάφερε αρχικά να μου μείνουν κάποια απ’ τα riff, –σπάνιο για τέτοιου τύπου μπάντες –ενώ, μου μετέδωσε κάποια συναισθήματα. Εξάλλου, αυτός δεν είναι ο βασικός σκοπός της τέχνης ; Οι KROH μου χάρισαν ένα πολύ περίεργο συναισθηματικό σκαμπανέβασμα, κάτι που σπάνια συναντώ. Δεν θα πω ψέματα. Οι συνθέσεις με ενθουσίασαν, όμως αν είχαν σκοπό να ταράξουν τις αισθήσεις, το κατάφεραν και με το παραπάνω και τους επικροτώ γι’ αυτό. Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας.
7.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
