Στην αρχή οφείλω να ομολογήσω πως το όνομα της μπάντας με τρόμαξε λίγο. Περίμενα να ακούσω κάτι πολύ σκοτεινό από τον ήχο που μου μεταδόθηκε από τα ηχεία. Οι Graveyard ήρθαν εδώ να μου θυμίσουν τους Black Sabbath και Deep Purple που αγάπησα και θα αγαπώ πάντα. Με μουσική ποικιλία και τρομερά μελωδική φωνή, ήταν αναπόφευκτο οι Graveyard να κερδίσουν την προσοχή μου. Το “An industry of murder” ανοίγει δυναμικά το δίσκο και είναι και το πρώτο δείγμα το οποίο σε προετοιμάζει για την τρομερή συνέχεια. Ωστόσο από το πουθενά, αλλά όχι με άσχετο τρόπο, ξεπροβάλλει το “Slow motion Countdown” το οποίο σου φέρνει στο μυαλό μπλουζ του τύπου Joe Bonamassa. Το δίλεπτο “Seven seven” συνεχίζει το δίσκο και ενώ λίγο πολύ είναι άσχετο με την διάθεση που το προηγούμενο κομμάτι μου μετέδωσε δεν μπορώ να πω πως μου δημιούργησε άσχημα συναισθήματα. Εξάλλου κρατάει πολύ λίγο (!). Το “The Suits, the law & the Uniforms” είναι ΚΟΜΜΑΤΙ με όλη την έννοια της λέξης. Νομίζω πως ο θαυμασμός μου στο συγκεκριμένο κομμάτι προκύπτει από το δυνατό και επιθετικό μπάσο καθώς και από το βγαλμένο από τα 70’s σόλο της κιθάρας. Και συνεχίζουμε με “Endless Night” και μόλις ακούω τα πρώτα δευτερόλεπτα κατάλαβα πως πρόκειται για ένα κομμάτι άξιο να σηκωθείς και να χοροπηδήσεις. Κι όμως! Μία παύση έρχεται να ηρεμήσει τα πράγματα… ή μήπως όχι; To “Hard Times Lovin’” εξισορροπεί τα πράγματα φέρνοντας ξανά το blues στα ηχεία μας, αυτή τη φορά με πιο Original τρόπο από πριν. Τα φωνητικά βαριά, αφηγηματικά και οι κιθάρα ως απλή συνοδεία όπως και τα ντραμς, αυτό βέβαια ώσπου να έρθει ένα μικρό καθαρό κιθαριστικό σόλο, και το όμορφο φινάλε. Το “Goliath” έρχεται να μας φέρει πίσω στην δυναμικότητα του δίσκου με τους ήχους με τους οποίους μόλις πριν λίγο εξοικειωθήκαμε. Κατά τον ίδιο περίπου τρόπο συνεχίζει το “Fool in the End”, το οποίο παραδέχομαι πως με κούρασε λίγο η μονοτονία. Ο δίσκος κλείνει με το “20/20 (Tunnel Version)” μία ακόμη μπλουζ σύνθεση από τους Graveyard αυτή τη φορά πιο groove-άτη ενώ μετά από ένα σημείο ανεβαίνει ένα σκαλί παραπάνω δίνοντάς μας ένα δυνατό ΤΕΛΟΣ, για το κλείσιμο του δίσκου. Οι Graveyard έκαναν μια καταπληκτική δουλειά με το συγκεκριμένο άλμπουμ, ροκάροντας ασύστολα και ασταμάτητα – ίσως με μερικές μπλουζ παύσεις -. Ωστόσο προς το τέλος μου φάνηκε λίγο κουραστικό από μουσικής άποψης. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η σειρά με την οποία μπήκαν τα κομμάτια στο δίσκο ή αν απλά τα τελευταία 2-3 δεν είναι τα highlights του. Εν τέλει το “Lights Out” είναι πραγματικά μια δουλειά που οι φαν του είδους πρέπει να ακούσουν. Οπότε “Σβήστε τα φώτα” και απολαύστε!
8.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
